چرا در شیوع کرونا از دست زدن به ضریح ممانعت میشود؟
پرسش :
در دعای امام صادق (علیهالسلام) میخوانیم: «و ارحم تلک الخدود التی تقلب علی قبر ابیعبدالله (علیهالسلام)؛ و این گونههایی را که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین (علیهالسلام) به خاک مالیده میشود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه (علیهمالسلام) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت میشود؟
پاسخ :
1. سنت الهی بر این است که در جهان همه چیز مطابق نظم خاص و بر اساس اسباب و مسببات صورت پذیرد. بر این اساس هر چیزی در عالم هستی تأثیر خاص خودش را دارد؛ مثلا اگر کسی سمی بخورد مسموم خواهد شد و اگر در معرض میکروبهای کشنده قرار گیرد، آلوده و بیمار میشود.
نظام علیّ مستلزم ان است که با وجود تحقق علت، معلول خواهد آمد؛ اگر فلز تیزی با فشار روی بدن کسی کشیده شود، میبرد و اگر فلزی آغشته به ویروس کشندهای شود در صورت تماس با سطح آن فلز، ویروس منتقل میشود و تفاوت نمیکند که آن فلز، ضریح امام باشد یا آهنی که در ساختمانی عادی به کار رفته است. به همین سبب عقل انسان حکم میکند (و دین هم حکم عقل را تأیید کرده است) که میبایست از شرایطی که موجب آسیب واردشدن به جسم و جان ما است، دوری کنیم، مگر آنکه پای مصلحت و منفعتی بزرگتر از جان در میان باشد (مثل میدان جنگ با دشمن).
2. آنچه در دعای امام صادق (علیهالسلام) میخوانیم که «چسباندن صورت به قبور ائمه (علیهمالسلام) موجب رحمت است»، این امر در شرایط عادی است و به همین سبب اگر زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت به عمل آید، با سخن امام در تضاد نیست.
حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام حسین (علیهالسلام) با حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری، هر دو حکم دین است و با هم منافات ندارد؛ مضاف بر اینکه اگر منافات هم داشته باشد، حکم وجوب بر استحباب مقدم است. رجوع به اهل خبره و متخصصان در امور مادی و معنوی از احکام عقل و دین است و لازمه این امر وجوب عمل به فرمان آنها است. پیامبر و امامان (علیهمالسلام) نیز با وجود برخوداری از علوم الهی، چنین رفتار میکردند و در امور خاصی به متخصصان رجوع کردهاند. فرزندان امام علی (علیهالسلام) پس شکافخوردن فرق مبارکش به دست ابنملجم (لعنةاللهعلیه) به دنبال طبیب رفتند و طبق گزارشی طبیب یهودی بر بالین حضرتش حاضر شده و نسخهای تجویز نمود.
منبع: اندیشه قم
1. سنت الهی بر این است که در جهان همه چیز مطابق نظم خاص و بر اساس اسباب و مسببات صورت پذیرد. بر این اساس هر چیزی در عالم هستی تأثیر خاص خودش را دارد؛ مثلا اگر کسی سمی بخورد مسموم خواهد شد و اگر در معرض میکروبهای کشنده قرار گیرد، آلوده و بیمار میشود.
نظام علیّ مستلزم ان است که با وجود تحقق علت، معلول خواهد آمد؛ اگر فلز تیزی با فشار روی بدن کسی کشیده شود، میبرد و اگر فلزی آغشته به ویروس کشندهای شود در صورت تماس با سطح آن فلز، ویروس منتقل میشود و تفاوت نمیکند که آن فلز، ضریح امام باشد یا آهنی که در ساختمانی عادی به کار رفته است. به همین سبب عقل انسان حکم میکند (و دین هم حکم عقل را تأیید کرده است) که میبایست از شرایطی که موجب آسیب واردشدن به جسم و جان ما است، دوری کنیم، مگر آنکه پای مصلحت و منفعتی بزرگتر از جان در میان باشد (مثل میدان جنگ با دشمن).
2. آنچه در دعای امام صادق (علیهالسلام) میخوانیم که «چسباندن صورت به قبور ائمه (علیهمالسلام) موجب رحمت است»، این امر در شرایط عادی است و به همین سبب اگر زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت به عمل آید، با سخن امام در تضاد نیست.
حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام حسین (علیهالسلام) با حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری، هر دو حکم دین است و با هم منافات ندارد؛ مضاف بر اینکه اگر منافات هم داشته باشد، حکم وجوب بر استحباب مقدم است. رجوع به اهل خبره و متخصصان در امور مادی و معنوی از احکام عقل و دین است و لازمه این امر وجوب عمل به فرمان آنها است. پیامبر و امامان (علیهمالسلام) نیز با وجود برخوداری از علوم الهی، چنین رفتار میکردند و در امور خاصی به متخصصان رجوع کردهاند. فرزندان امام علی (علیهالسلام) پس شکافخوردن فرق مبارکش به دست ابنملجم (لعنةاللهعلیه) به دنبال طبیب رفتند و طبق گزارشی طبیب یهودی بر بالین حضرتش حاضر شده و نسخهای تجویز نمود.
منبع: اندیشه قم
