امر به معروف و زمینه گناه

پرسش :

اگر فردی که عضو یک گروه از آمرین به معروف شده، بفهمد امر به و معروف و نهی از منکر به خاطر نگاه کردن و شنیدن منکرات در او اثر بدی می گذارد و خود او را به فساد می کشد، آیا باید امر به معروف را ادامه دهد یا خیر؟

پاسخ :
همه مراجع تقلید: نهی از منکر متوقف بر نگاه با ریبه به زن نامحرم نیست، و بر هر مکلفی واجب ‏است که از حرام اجتناب کند، به خصوص زمانی که مبادرت به انجام فریضه نهی از منکر می کند، ولی اگر فرد تشخیص دهد و یقین دارد که امر به معروف و نهی از منکر برایش ضرر و مفسده دارد، تکلیف از او ساقط است.[1]
 
تبصره: نگاهِ اول اگر بدون قصد باشد و همچنین نگاه‏ های قهری و اتفاقی، اشکال ندارد، ولی نگاه عمدی به غیر از صورت و دست‏ها تا مچ جایز نیست، هر چند به قصد امر به معروف باشد.
 
پی نوشت:
[1]. امام، توضیح المسائل، م 2791 و تحریر الوسیله، امر به معروف، گفتار در شرایط وجوب، شرط چهارم، م 1 و 4؛ مکارم، توضیح المسائل، م 2414؛ صافی، توضیح المسائل، م 2862؛ نوری، توضیح المسائل، م2789؛ خامنه‌ ای، اجوبة الاستفتائات، س 1068 و 1086 و 1087 و سایت، احکام موضوعی، امر به معروف؛ سیستانی، توضیح المسائل، ج 1، م 2211؛ مکارم، استفتائات، ج 2، س 1378؛ تبریزی، استفتائات، س982؛ بهجت، توضیح المسائل، م 1608؛ فاضل، توضیح المسائل، م 2124؛ دفتر مراجع تقلید.

منبع: احکام امر به معروف، علی گرجی، نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها، نشر معارف‫، ۱۳۹۵.