نیاز خدا به آفرینش انسان
پرسش :
خدا چه نیازی دارد که ما را آفریده است؟
پاسخ :
هدف ما از کارهایی که انجام می‌دهیم، برطرف کردن یک نقص و نیاز در خودمان و رسیدن به یک کمال است؛ مثلاً غذا می‌خوریم که گرسنگی مان را بر طرف کنیم، لباس می‌پوشیم که از سرما و گرما در امان بمانیم، به مدرسه میرویم که بر علم و دانشمان بیفزاییم، دارو می‌خوریم که بیماریمان را درمان کنیم، عینک میزنیم که بهتر ببینمیم و سمعک میزنیم که بهتر بشنویم.
اما خدا با ما فرق می‌کند. او نقص و نیازی ندارد که بخواهد آن را با کارهای خود بر طرف کند و از هیچ کمالی محروم نیست که با کارهای خود بخواهد به آن کمال برسد. پس اگر او کاری انجام می‌دهد، به خاطر نقص، نیاز و کمبود نیست. بلکه بر عکس، ناشی از کمال، بی نیازی، جود و کرم اوست. او که انسان را آفریده، نه برای آن است که به ما یا به آفرینش ما نیاز داشته است.
خدا، سراسر فیض، رحمت و کمال است و از این رو پیوسته موجودات گوناگونی را می‌آفریند و بر سر سفره‌ی احسان خود می‌نشاند. همان طور که ذات خورشید گرمابخشی، ذات گل عطرافشانی و ذات باران سیراب کردن است، ذات خدا هم بخشندگی، جود، کرم، فیض و رحمت است. او ما را آفریده برای آنکه کریم است. او ما را آفریده، برای آنکه بخشنده است. او ما را آفریده، برای آنکه در اوج رحمت و جود قرار دارد. او از هر نقصی مبرا و هر کمالی را داراست. پس آفرینش ما دلیلی بر نیاز و نقص او نیست.
منبع: هفتاد پرسش و پاسخ درباره خدا، غلامرضا حیدری ابهری، تهران: انتشارات قدیانی، چاپ دوم، 1392.
هدف ما از کارهایی که انجام می‌دهیم، برطرف کردن یک نقص و نیاز در خودمان و رسیدن به یک کمال است؛ مثلاً غذا می‌خوریم که گرسنگی مان را بر طرف کنیم، لباس می‌پوشیم که از سرما و گرما در امان بمانیم، به مدرسه میرویم که بر علم و دانشمان بیفزاییم، دارو می‌خوریم که بیماریمان را درمان کنیم، عینک میزنیم که بهتر ببینمیم و سمعک میزنیم که بهتر بشنویم.
اما خدا با ما فرق می‌کند. او نقص و نیازی ندارد که بخواهد آن را با کارهای خود بر طرف کند و از هیچ کمالی محروم نیست که با کارهای خود بخواهد به آن کمال برسد. پس اگر او کاری انجام می‌دهد، به خاطر نقص، نیاز و کمبود نیست. بلکه بر عکس، ناشی از کمال، بی نیازی، جود و کرم اوست. او که انسان را آفریده، نه برای آن است که به ما یا به آفرینش ما نیاز داشته است.
خدا، سراسر فیض، رحمت و کمال است و از این رو پیوسته موجودات گوناگونی را می‌آفریند و بر سر سفره‌ی احسان خود می‌نشاند. همان طور که ذات خورشید گرمابخشی، ذات گل عطرافشانی و ذات باران سیراب کردن است، ذات خدا هم بخشندگی، جود، کرم، فیض و رحمت است. او ما را آفریده برای آنکه کریم است. او ما را آفریده، برای آنکه بخشنده است. او ما را آفریده، برای آنکه در اوج رحمت و جود قرار دارد. او از هر نقصی مبرا و هر کمالی را داراست. پس آفرینش ما دلیلی بر نیاز و نقص او نیست.
منبع: هفتاد پرسش و پاسخ درباره خدا، غلامرضا حیدری ابهری، تهران: انتشارات قدیانی، چاپ دوم، 1392.
