احکام قضایی | حدود: سوال سه
پرسش :
با توجه به این که در زناى محصنه هنگام اثبات جرم با بینه، در صورت فرار مجرم از حفره مى‌توان وى را برگرداند و حکم را اجرا نمود ولى در صورت اقرار این کار را نمى‌توان انجام داد، بفرمایید: الف - آیا مى‌توان حکم رجم را به انواع دیگرى از قتل تبدیل نمود یا خیر؟ ب - با فرض اینکه جواب مثبت باشد آیا بین انواعى که احتمال زنده ماندن محکوم در آن وجود ندارد با مواردى که این احتمال هست تفاوتى وجود دارد؟
پاسخ :
حکم رجم را در صورت ثبوتش نمى‌توان به انواع دیگرى از ضرب تبدیل نمود، وانگهى رجم به معنى قتل با سنگباران نیست حتى باید از سنگ زدن به سر و صورت و یا هر جایى که موجب قتل است خوددارى کرد و با صدق واقعى سنگباران ادامه دادنش، تا چه رسد کشتن محکوم، حرام است. و فرار محکوم اگر پیش از صدق رجم باشد، وى محکوم به برگردانیدن براى اصل رجم است و نه کشتن و چنانچه رجم - برخلاف آنچه قبلاً گفتیم - با اقرار هم ثابت شود! که هرگز چنان نیست - میان آن با شهادت فرقى نیست! و چنانچه فرار محکوم پس از صدق رجم باشد، نباید او را برگشت داد زیرا حدش اجرا شده است.
در سنت قطعیه که رجم با شرایطش وارد است نامى از قتل، هرگز پیش نیامده و رجم هم اعم از قتل است و هرگز به قصد قتل نیست مانند دفاع در مقابل مهاجم که هرگز قصد قتلش جایز نیست، مگر این که بدون قصد، دفاع منجر به قتل وى گردد.
منبع: احکام قضایی بر مبنای قرآنی، محمد صادقی تهرانی، ناشر: شکرانه، قم، 1392 ش.
حکم رجم را در صورت ثبوتش نمى‌توان به انواع دیگرى از ضرب تبدیل نمود، وانگهى رجم به معنى قتل با سنگباران نیست حتى باید از سنگ زدن به سر و صورت و یا هر جایى که موجب قتل است خوددارى کرد و با صدق واقعى سنگباران ادامه دادنش، تا چه رسد کشتن محکوم، حرام است. و فرار محکوم اگر پیش از صدق رجم باشد، وى محکوم به برگردانیدن براى اصل رجم است و نه کشتن و چنانچه رجم - برخلاف آنچه قبلاً گفتیم - با اقرار هم ثابت شود! که هرگز چنان نیست - میان آن با شهادت فرقى نیست! و چنانچه فرار محکوم پس از صدق رجم باشد، نباید او را برگشت داد زیرا حدش اجرا شده است.
در سنت قطعیه که رجم با شرایطش وارد است نامى از قتل، هرگز پیش نیامده و رجم هم اعم از قتل است و هرگز به قصد قتل نیست مانند دفاع در مقابل مهاجم که هرگز قصد قتلش جایز نیست، مگر این که بدون قصد، دفاع منجر به قتل وى گردد.
منبع: احکام قضایی بر مبنای قرآنی، محمد صادقی تهرانی، ناشر: شکرانه، قم، 1392 ش.
