نظام های مندیکانت در مسیحیت
پرسش :
نظام های مندیکانت در مسیحیت ازچه گروه های تشکیل شده است؟
پاسخ :
مهمترین نظام های مندیکانت، فرانسیسکن ها و دومینیکن ها هستند و آغاز ظهورشان قرن سیزدهم است. آنها بین فقر و فعالیتهای دنیوی جمع کرده اند و بنابراین، قانون محدود کننده ای ندارند. نظام فرانسیسکن ها به وسیله ی فرانسیس مقدس آسی سی (1181 ـ 1226) تأسیس شد و به وسیله ی پاپ در سال 1223. م به رسمیت شناخته شد. این نظام دارای سه فرع است که مجموعاً 44000 نفر عضو دارد. این فروع عبارت است از:
1ـ فرانسیسکن های متعصب که دارای جامه ی قهوه ای رنگ و طناب سفید کمربند با پای برهنه بجز کفش سرپایی و بدون ریش هستند.
2ـ کاپوچین ها که دارای جامه ی قهوه ای رنگ با شال خالدار و ریش هستند.
3ـ فرانسیسکن های صومعه ای.
فرانسیسکن ها عهده دار کار در میان مردم هستند و در کلیسای کاتولیک، نقش ارتش نجات پروتستان ها را ایفا می کنند. فرانسیسکن ها و کاپوچین ها واعظانی هستند مردم پسند و معمولاً در معابر با مردم گرم می گیرند. این نظام در کارهای تبلیغی سهم عظیم دارد و بناونتورای مقدس (1221 ـ 1274) و دانزاسکاتوس (متوفی 1308) از جمله ی الهیون برجسته ی این نظام به شمار رفته اند.
شعبه ای از نظام فرانسیسکن ها نیز مختص به راهبه هاست که کلاریسس یا پورکلارس (به مناسبت نام کلار مقدس) نام دارد و هم اکنون اعضای آن به سیزده هزار نفر بالغ می شود. در میان فرانسیسکن ها گروهی به نام «ترتیاریز» یا نظام سوم وجود دارد که برای اولین بار در 1221. م از آن نام برده شده است. این نظام از مردان و زنانی تشکیل شده که بر طبق قوانین مخصوص با نماز ویژه و عبادت عمومی بدون این که کار یا خانه ی خود را ترک گویند به زندگی خود ادامه می دهند. آنها دعای خداوندگار و درود به مریم را هر روز دوازده بار می خوانند و هر ماه یک بار مراسم عشای ربانی را برگزار می کنند. این نظام در حال حاضر سه میلیون نفر عضو دارد.
نظام دومینیکن به وسیله ی دومینیک مقدس (1170 ـ 1220) تأسیس شد و در 1216. م به وسیله ی پاپ رسمیت یافت. وظایف ویژه ی این نظام عبارت است از وعظ، مطالعه و مبارزه با بدعت. این نظام در حال حاضر در حدود هشت هزار نفر عضو دارد. لباس مخصوص افراد این گروه از پشم سفید است که روی آن یک شنل مشکی قرار می گیرد. این نظام یک روحانی است که اساساً از کشیش و تعداد کمی از افراد غیر روحانی که وجودشان برای تأمین امور اقتصادی داخل صومعه ضرورت دارد تشکیل می شود. این نظام به موجب شعار ویژه اش که می گوید: «آنچه برای خود می خواهی برای دیگران نیز بخواه»، دو ایده ی اندیشه و خدمت به خلق را دنبال می کند. این نظام همیشه در پی دانش بوده و الهیون برجسته ای را تربیت کرده که در رأس آنها توماس آکویناس را می توان نام برد. دومینیکن ها همچنین دارای یک نظام مخصوص از راهبه ها با آیین دقیقی است که مشتمل بر شش هزار نفر است و جماعت دیگری از بانوان که مشتمل بر چهل هزار نفر است. آنها نیز مانند فرانسیسکن ها یک نظام سوم تأسیس کرده اند.
منبع: جهان مسیحیت، اینارمولند، ترجمه محمد باقر انصاری- مسیح مهاجری، موسسه انتشاراتی امیر کبیر تهران، 1387، ص 152 – 153.
مهمترین نظام های مندیکانت، فرانسیسکن ها و دومینیکن ها هستند و آغاز ظهورشان قرن سیزدهم است. آنها بین فقر و فعالیتهای دنیوی جمع کرده اند و بنابراین، قانون محدود کننده ای ندارند. نظام فرانسیسکن ها به وسیله ی فرانسیس مقدس آسی سی (1181 ـ 1226) تأسیس شد و به وسیله ی پاپ در سال 1223. م به رسمیت شناخته شد. این نظام دارای سه فرع است که مجموعاً 44000 نفر عضو دارد. این فروع عبارت است از:
1ـ فرانسیسکن های متعصب که دارای جامه ی قهوه ای رنگ و طناب سفید کمربند با پای برهنه بجز کفش سرپایی و بدون ریش هستند.
2ـ کاپوچین ها که دارای جامه ی قهوه ای رنگ با شال خالدار و ریش هستند.
3ـ فرانسیسکن های صومعه ای.
فرانسیسکن ها عهده دار کار در میان مردم هستند و در کلیسای کاتولیک، نقش ارتش نجات پروتستان ها را ایفا می کنند. فرانسیسکن ها و کاپوچین ها واعظانی هستند مردم پسند و معمولاً در معابر با مردم گرم می گیرند. این نظام در کارهای تبلیغی سهم عظیم دارد و بناونتورای مقدس (1221 ـ 1274) و دانزاسکاتوس (متوفی 1308) از جمله ی الهیون برجسته ی این نظام به شمار رفته اند.
شعبه ای از نظام فرانسیسکن ها نیز مختص به راهبه هاست که کلاریسس یا پورکلارس (به مناسبت نام کلار مقدس) نام دارد و هم اکنون اعضای آن به سیزده هزار نفر بالغ می شود. در میان فرانسیسکن ها گروهی به نام «ترتیاریز» یا نظام سوم وجود دارد که برای اولین بار در 1221. م از آن نام برده شده است. این نظام از مردان و زنانی تشکیل شده که بر طبق قوانین مخصوص با نماز ویژه و عبادت عمومی بدون این که کار یا خانه ی خود را ترک گویند به زندگی خود ادامه می دهند. آنها دعای خداوندگار و درود به مریم را هر روز دوازده بار می خوانند و هر ماه یک بار مراسم عشای ربانی را برگزار می کنند. این نظام در حال حاضر سه میلیون نفر عضو دارد.
نظام دومینیکن به وسیله ی دومینیک مقدس (1170 ـ 1220) تأسیس شد و در 1216. م به وسیله ی پاپ رسمیت یافت. وظایف ویژه ی این نظام عبارت است از وعظ، مطالعه و مبارزه با بدعت. این نظام در حال حاضر در حدود هشت هزار نفر عضو دارد. لباس مخصوص افراد این گروه از پشم سفید است که روی آن یک شنل مشکی قرار می گیرد. این نظام یک روحانی است که اساساً از کشیش و تعداد کمی از افراد غیر روحانی که وجودشان برای تأمین امور اقتصادی داخل صومعه ضرورت دارد تشکیل می شود. این نظام به موجب شعار ویژه اش که می گوید: «آنچه برای خود می خواهی برای دیگران نیز بخواه»، دو ایده ی اندیشه و خدمت به خلق را دنبال می کند. این نظام همیشه در پی دانش بوده و الهیون برجسته ای را تربیت کرده که در رأس آنها توماس آکویناس را می توان نام برد. دومینیکن ها همچنین دارای یک نظام مخصوص از راهبه ها با آیین دقیقی است که مشتمل بر شش هزار نفر است و جماعت دیگری از بانوان که مشتمل بر چهل هزار نفر است. آنها نیز مانند فرانسیسکن ها یک نظام سوم تأسیس کرده اند.
منبع: جهان مسیحیت، اینارمولند، ترجمه محمد باقر انصاری- مسیح مهاجری، موسسه انتشاراتی امیر کبیر تهران، 1387، ص 152 – 153.
