راه حل اتحاد مذهبی
پرسش :
آیا راه حل اتحاد مذهبى عدول مذاهب از عقاید خویش است؟
پاسخ :
راه نجات مسلمانان از پراکندگى، این کار بر عدول شیعه از مذهبش و گرویدن به مذهب جمهور متوقف نیست، بر عدول اهل سنت از مذهبشان نیز متوقف نیست، و مکلف ساختن شیعه نیز به دست برداشتن از مذهب خویش، تکلیفى است بدون ترجیح، بلکه مرجوح و بى دلیل است؛ بلکه تکلیف به چیزى است که مقدور نیست، بلى، اتفاق و اتحاد مسلمانان از این طریق صورت مى گیرد که برادران اهل سنت، مذهب اهل بیت(علیهم السلام) را آزاد اعلام کنند و آن را همچون یکى از مذاهب خود بدانند[که هر مسلمانى بتواند طبق آن عمل نماید] آن چنان که نظر پیروان هر کدام از مذاهب شافعى، حنفى، مالکى و حنبلى نسبت به شیعه آل محمّد(صلى الله علیه وآله) همچون نظرشان نسبت به پیروان مذهب دیگر باشد. از این راه است که پراکندگى مسلمین به اجتماع تبدیل مى شود و پیوند اجتماعى شان محکم و منظم خواهد شد.
[این نکته نیز پوشیده نیست که:] اختلاف بین خود مذاهب چهارگانه اهل سنت کمتر از اختلاف بین آنها و بین مذهب شیعه نیست. شاهد گویاى این سخن هزاران کتاب است که در اصول و فروع مذهب این دو گروه تألیف شده است.
پس چرا شایعه پردازانِ اهل سنت، در میان مسلمانان، شایع مى کنند که شیعه مخالف اهل سنت است، اما شایع نمى کنند که اهل سنت مخالف شیعه اند؟
و چرا شایع نمى کنند که گروهى از اهل تسنن مخالف گروه دیگرند؟
اگر جایز است که چهار مذهب باشد، چرا پنج تاى آن جایز نیست؟
چطور ممکن است که وجود چهار مذهب با اجتماع و اتحاد مسلمانان موافق باشد، اما همین که به پنج رسید، اجتماع از هم پراکنده مى شود و مسلمانان هر کدام به راهى مى روند[و موجب از هم گسیختگى آنها خواهد شد]؟
چه شد که برادران اهل سنت تابعان مذهب اهل بیت(علیهم السلام) را سبب قطع پیوند اجتماعى و پراکنده شدن مى دانند، اما پیروان دیگر مذاهب را، هر چند از نظر مذهب، مشرب و خواسته ها متعدد و مختلف باشند، باعث اجتماع دل ها و اتحاد عزم ها مى پندارند؟
منبع: المراجعات، سید عبدالحسین شرف الدین موسوی عاملی، ترجمه محمد جعفر امامی، انتشارات شرکت چاپ و نشر بین الملل، چاپ ششم، ص 47.
راه نجات مسلمانان از پراکندگى، این کار بر عدول شیعه از مذهبش و گرویدن به مذهب جمهور متوقف نیست، بر عدول اهل سنت از مذهبشان نیز متوقف نیست، و مکلف ساختن شیعه نیز به دست برداشتن از مذهب خویش، تکلیفى است بدون ترجیح، بلکه مرجوح و بى دلیل است؛ بلکه تکلیف به چیزى است که مقدور نیست، بلى، اتفاق و اتحاد مسلمانان از این طریق صورت مى گیرد که برادران اهل سنت، مذهب اهل بیت(علیهم السلام) را آزاد اعلام کنند و آن را همچون یکى از مذاهب خود بدانند[که هر مسلمانى بتواند طبق آن عمل نماید] آن چنان که نظر پیروان هر کدام از مذاهب شافعى، حنفى، مالکى و حنبلى نسبت به شیعه آل محمّد(صلى الله علیه وآله) همچون نظرشان نسبت به پیروان مذهب دیگر باشد. از این راه است که پراکندگى مسلمین به اجتماع تبدیل مى شود و پیوند اجتماعى شان محکم و منظم خواهد شد.
[این نکته نیز پوشیده نیست که:] اختلاف بین خود مذاهب چهارگانه اهل سنت کمتر از اختلاف بین آنها و بین مذهب شیعه نیست. شاهد گویاى این سخن هزاران کتاب است که در اصول و فروع مذهب این دو گروه تألیف شده است.
پس چرا شایعه پردازانِ اهل سنت، در میان مسلمانان، شایع مى کنند که شیعه مخالف اهل سنت است، اما شایع نمى کنند که اهل سنت مخالف شیعه اند؟
و چرا شایع نمى کنند که گروهى از اهل تسنن مخالف گروه دیگرند؟
اگر جایز است که چهار مذهب باشد، چرا پنج تاى آن جایز نیست؟
چطور ممکن است که وجود چهار مذهب با اجتماع و اتحاد مسلمانان موافق باشد، اما همین که به پنج رسید، اجتماع از هم پراکنده مى شود و مسلمانان هر کدام به راهى مى روند[و موجب از هم گسیختگى آنها خواهد شد]؟
چه شد که برادران اهل سنت تابعان مذهب اهل بیت(علیهم السلام) را سبب قطع پیوند اجتماعى و پراکنده شدن مى دانند، اما پیروان دیگر مذاهب را، هر چند از نظر مذهب، مشرب و خواسته ها متعدد و مختلف باشند، باعث اجتماع دل ها و اتحاد عزم ها مى پندارند؟
منبع: المراجعات، سید عبدالحسین شرف الدین موسوی عاملی، ترجمه محمد جعفر امامی، انتشارات شرکت چاپ و نشر بین الملل، چاپ ششم، ص 47.
