منجی موعود از دیدگاه زرتشتیان
پرسش :
در آیین «زرتشت» مسأله «منجی آخرالزمان» از چه جایگاهی برخوردار است و آیا مصداقی برای آن بیان شده است؟
پاسخ :
در کتاب معروف زرتشتیان به نام «زند» بعد از آنکه سخن از مقابله و مبارزه ابدى بین ایزدان و اهریمنان به میان مى آید مى گوید: «در این هنگام فتح و پیروزى و نصرت از ناحیه ایزدان واقع مى شود و بعد از نصرت و یارى ایزدان و نابودى نسل اهریمنان، علم به سعادت اصلى خود مى رسد و فرزندان آدم بر کرسى سعادت و برکت خواهند نشست».(1)
جاماسب در کتاب «جاماسبنامه» از زرتشت نقل کرده که فرمود: «مردى از سرزمین تازیان از ذریه هاشم خروج خواهد کرد، او مردى بزرگ سر، با جسمى عظیم، ساقى طولانى، بر دین جدش و با لشکرى فراوان رو به ایران خواهد نمود، زمین را آباد کرده و آن را پر از عدل و داد خواهد نمود».(2) در همان کتاب بعد از بشارت به نبوت رسول اکرم(صلى الله علیه و آله) مى گوید: «و از ذریه دختر آن پیامبر که به خورشید عالم و شاه زمان معروف است، مردى به خلافت خواهد رسید که در دنیا به حکم یزدان حکم خواهد نمود، او آخرین خلیفه آن پیامبر در وسط عالم یعنى مکه است، و دولتش تا روز قیامت دوام خواهد داشت ...».(3)
در کتاب «زند بهمن یسن» شرح کتاب «اوستا» کلام جاماسب را از قول استادش زرتشت این چنین نقل مى کند: «قبل از ظهور سوشیانس خلف وعده، دروغ، بى دینى و بى بند و بارى در عالم گسترش مى یابد، مردم از خداوند دور شده و ظلم و فساد عالم را فرا مى گیرد. این امور احوال عالم را دگرگون کرده و زمینه را براى ظهور منجى جهانى فراهم مى آورد و علائمى که هنگام ظهور اتفاق مى افتد عبارت است از اینکه حادثه عجیب و غریبى در آسمان ظاهر مى شود که دلالت بر آمدن «خردشهر ایزد» دارد. ملائکه از طرف مشرق و مغرب به اذن او فرستاده مى شوند تا خبرها و اعلان ها را به عالم برسانند ...».(4)
و نیز در کتاب «زند بهمن یسن» مى خوانیم: «و بعد از آن سوشیانس عالم را پاک خواهد نمود، آن گاه قیامت بر پا خواهد شد».(5)
در همان کتاب در تفسیر کلمه سوشیانس آمده است: «سوشیانس آخرین کسى است که مى آید و زرتشت را در عالم نجات خواهد داد».(6)
پی‌نوشت‌ها:
(1). بشارت العهدین، ص 237 و 238؛ بشارة الظهور، ص 34.
(2). بشارت العهدین، ص 243 و 244.
(3). بشارت العهدین، ص 273؛ بشارة الظهور، ص 20.
(4). جاماسب نامه، ص 25.
(5). زند بهمن یسن، ص 19.
(6). زند بهمن یسن، ص 150.
منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، قم، چاپ هفتم، 1390، ص 108.
در کتاب معروف زرتشتیان به نام «زند» بعد از آنکه سخن از مقابله و مبارزه ابدى بین ایزدان و اهریمنان به میان مى آید مى گوید: «در این هنگام فتح و پیروزى و نصرت از ناحیه ایزدان واقع مى شود و بعد از نصرت و یارى ایزدان و نابودى نسل اهریمنان، علم به سعادت اصلى خود مى رسد و فرزندان آدم بر کرسى سعادت و برکت خواهند نشست».(1)
جاماسب در کتاب «جاماسبنامه» از زرتشت نقل کرده که فرمود: «مردى از سرزمین تازیان از ذریه هاشم خروج خواهد کرد، او مردى بزرگ سر، با جسمى عظیم، ساقى طولانى، بر دین جدش و با لشکرى فراوان رو به ایران خواهد نمود، زمین را آباد کرده و آن را پر از عدل و داد خواهد نمود».(2) در همان کتاب بعد از بشارت به نبوت رسول اکرم(صلى الله علیه و آله) مى گوید: «و از ذریه دختر آن پیامبر که به خورشید عالم و شاه زمان معروف است، مردى به خلافت خواهد رسید که در دنیا به حکم یزدان حکم خواهد نمود، او آخرین خلیفه آن پیامبر در وسط عالم یعنى مکه است، و دولتش تا روز قیامت دوام خواهد داشت ...».(3)
در کتاب «زند بهمن یسن» شرح کتاب «اوستا» کلام جاماسب را از قول استادش زرتشت این چنین نقل مى کند: «قبل از ظهور سوشیانس خلف وعده، دروغ، بى دینى و بى بند و بارى در عالم گسترش مى یابد، مردم از خداوند دور شده و ظلم و فساد عالم را فرا مى گیرد. این امور احوال عالم را دگرگون کرده و زمینه را براى ظهور منجى جهانى فراهم مى آورد و علائمى که هنگام ظهور اتفاق مى افتد عبارت است از اینکه حادثه عجیب و غریبى در آسمان ظاهر مى شود که دلالت بر آمدن «خردشهر ایزد» دارد. ملائکه از طرف مشرق و مغرب به اذن او فرستاده مى شوند تا خبرها و اعلان ها را به عالم برسانند ...».(4)
و نیز در کتاب «زند بهمن یسن» مى خوانیم: «و بعد از آن سوشیانس عالم را پاک خواهد نمود، آن گاه قیامت بر پا خواهد شد».(5)
در همان کتاب در تفسیر کلمه سوشیانس آمده است: «سوشیانس آخرین کسى است که مى آید و زرتشت را در عالم نجات خواهد داد».(6)
پی‌نوشت‌ها:
(1). بشارت العهدین، ص 237 و 238؛ بشارة الظهور، ص 34.
(2). بشارت العهدین، ص 243 و 244.
(3). بشارت العهدین، ص 273؛ بشارة الظهور، ص 20.
(4). جاماسب نامه، ص 25.
(5). زند بهمن یسن، ص 19.
(6). زند بهمن یسن، ص 150.
منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، قم، چاپ هفتم، 1390، ص 108.
