پرسش :
سرّ سلام كردن به اهل بيت(عليهم‌السلام) چيست؟
پاسخ :
شايد به عرضتان رسيده باشد كه يكي از آداب مجلس علم آن است كه معلم به متعلّمان و مخاطبان درود بفرستد و سلام كند. اين ادبي است كه ذات اقدس اله در سوره مباركه انعام به ما آموخت، فرمود: ”وَإذا جاءَكَ الّذينَ يُؤْمِنُونَ بِآياتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ“(١) يعني وقتي مؤمنين براي فراگيري علوم الهي به محضر تو آمدند بگو سلام عليكم.
مخاطباني كه در مجلس رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) شرف حضور داشتند دو گروه بودند. متوسطين آنها سلام را از خود پيغمبر و برخي از آنها سلام را از خدا دريافت مي‌كردند. البته سلام خدا همان اعطاي سلامتي است. اين‌طور نيست كه خدا لفظاً به كسي سلام كند، و مهمترين نوع سلامتي هم، سلامتي دل است.
اگر دلي از ياد غير خدا خالي بود چنين دلي سالم است. وقتي ظرف دل سالم بود جا براي مظروف وجود دارد و آنگاه است كه علوم و معارف را در چنين ظرفي مي‌ريزند. بنابراين ذات اقدس اله اول به انسان ظرف مي‌دهد بعد ظرفيت و در نهايت مظروف عطا مي‌كند.
از طرف ديگر سلامت دل در شكستن دل است و لذا اگر انسان حالي پيدا كرد كه دلش شكست بايد شاكر باشد، اگر مطلبي فرا گرفت بايد شاكر باشد چون همه اين‌ها از عطاياي الهي است. به هر حال سلامت دل نيمي از راه است براي اين‌كه ظرف سالم، مادامي كه تهي از مظروف باشد سودي ندارد.
اين‌كه ما در عرض ادب به پيشگاه معصومين عليهم السلام در زيارت‌ها عرض مي‌كنيم السلام عليكم و رحمة اللّه وبركاته اين سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف است و آن رحمتي كه مسئلت مي‌كنيم ناظر به مظروف است يعني در واقع از خدا دو چيز طلب مي‌كنيم يكي سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، يعني از خدا مي‌خواهيم كه رحمت و بركات خود را بر قلب ما، نازل كند و قلب ما را از ياد غير خود تطهير نمايد.
(١) سوره انعام، آيه ٥٤.
( آیةالله جوادی آملی )
شايد به عرضتان رسيده باشد كه يكي از آداب مجلس علم آن است كه معلم به متعلّمان و مخاطبان درود بفرستد و سلام كند. اين ادبي است كه ذات اقدس اله در سوره مباركه انعام به ما آموخت، فرمود: ”وَإذا جاءَكَ الّذينَ يُؤْمِنُونَ بِآياتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ“(١) يعني وقتي مؤمنين براي فراگيري علوم الهي به محضر تو آمدند بگو سلام عليكم.
مخاطباني كه در مجلس رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) شرف حضور داشتند دو گروه بودند. متوسطين آنها سلام را از خود پيغمبر و برخي از آنها سلام را از خدا دريافت مي‌كردند. البته سلام خدا همان اعطاي سلامتي است. اين‌طور نيست كه خدا لفظاً به كسي سلام كند، و مهمترين نوع سلامتي هم، سلامتي دل است.
اگر دلي از ياد غير خدا خالي بود چنين دلي سالم است. وقتي ظرف دل سالم بود جا براي مظروف وجود دارد و آنگاه است كه علوم و معارف را در چنين ظرفي مي‌ريزند. بنابراين ذات اقدس اله اول به انسان ظرف مي‌دهد بعد ظرفيت و در نهايت مظروف عطا مي‌كند.
از طرف ديگر سلامت دل در شكستن دل است و لذا اگر انسان حالي پيدا كرد كه دلش شكست بايد شاكر باشد، اگر مطلبي فرا گرفت بايد شاكر باشد چون همه اين‌ها از عطاياي الهي است. به هر حال سلامت دل نيمي از راه است براي اين‌كه ظرف سالم، مادامي كه تهي از مظروف باشد سودي ندارد.
اين‌كه ما در عرض ادب به پيشگاه معصومين عليهم السلام در زيارت‌ها عرض مي‌كنيم السلام عليكم و رحمة اللّه وبركاته اين سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف است و آن رحمتي كه مسئلت مي‌كنيم ناظر به مظروف است يعني در واقع از خدا دو چيز طلب مي‌كنيم يكي سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، يعني از خدا مي‌خواهيم كه رحمت و بركات خود را بر قلب ما، نازل كند و قلب ما را از ياد غير خود تطهير نمايد.
(١) سوره انعام، آيه ٥٤.
( آیةالله جوادی آملی )
