پرسش :
در مذهب شيعه بيشتر مواقع عزاداري و توبه به مرگ و عذاب آخرت اشاره زيادي مي شود و اين باعث نا اميدي انسانها مي شود چرا بايد اينطور باشد ؟
پاسخ :
اسلام در خصوص نويد دادن و ترساندن مردم از عملكرد زمان آينده پيش گويان در دنيا و آخرت معيار مطلوبي را معين نموده است اينكه بپرسيم آيا تر ساندن و بيمناك شدن از مواردي همچون تعجيل درعقوبت در دنيا رسوائي قبل از مرگ سكرات و شدت مرگ سؤال نكير و منكر عذاب قبر و ورود به محشر عبور از تيزي طراط آتش سوزان غل و زنجيري ابدي محروميت از بهشت و يا محجوب ماندن از جمال يار و..... بهتر است يا بشارت و نويد به آينده اي درخشان و نعمتهاي لايزال الهي در بهشت و اميد به غفران و استعداد الهي ورحمانيت و حميت خداوند اين سؤال مانند اين است كه بپرسيم آياآب بهتر است يا نان ؟ جواب هم روشن است كه هر دو خوب است چه اينكه نان براي گرسنه بهتر است آب براي فرد تشنه و اگر گرسنگي و تشنگي با هم عارض شوند هر كدام شد بهتر باشد بايد مراعات شود . اگر گرسنگي غالب شودنان بهتر است و اگر تشنگي غالب شود آب بهتر است و از آنجا كه خوف و ترس از خداوند كه همان ترس از عملكرد خودمان است داروي غلفت است و رجا و اميدواري درمان بخش نوميدي است چنانچه غفلت از عذاب الهي و غرور فريب بر قلب عارض شده باشد خوف وترس بهتر است اگر ياس و نوميدي از رحمت خداوند بر قلب عارض شود اميدواري و بشارت به رحمت بي منتهاي الهي بهتر است . نهايت اگه خوف ورجا ء هركدام حدي دارد مخصوص و پسنديده و چون ا زآن حد بگذرد نكوهيده و مذموم خواهد بود . و حد رجاء آنست كه به غفلت از عذاب الهي نيانجامد و گرنه موجب خسران است چه اينكه خداوند مي فرمايند :{ لايامن من مكر الله ا لا القوم الخاسرون} يعني جزو گروه زيانكاران از عذاب الهي غافل نمي شود و حد خوف آنست كه به نا اميدي نرسد و گرنه ضلالت و گمراهي است چراكه خداوند مي فرمايند:{ و من يقظ من رحمة ربه الا القوم الضالين اعراف 99}يعني چه كسي از رحمت پروردگارش نا اميد مي شود جز گمراهان ( حجر 56) و يا در آيه اي ديگر مي فرمايد { لاييايس من روح الله الاالقوم الكاقرون } يعني جز كافران كسي از رحمت خدا نا اميد نمي شود ( يوسف 78) اما از آنجا كه غالب مردم در اثر غفلت و غرور و فريب و عدم وموفق جنبه رجاء و اميدواري در آنها حاكم است سزاوار است كه قبل از اشراف بر موت جنبه خوف غالب باشد و به هنگام مرگ رجاء و خوش بيني بر خلاف غلبه كند . و از اين مطلب چنانچه در اخبار هم وارد شده است آنست كه خوف تازيانه اي است كه انسان را به عمل وا ميدارد و در هنگام مرگ وقت محل گذشته و در آن دم انسان طاقت اسباب و علل خوف را ندارد چه اينكه خوف ابدي قلب راياري و فرا رسيدن مرگ را نزديك مي كند ولي نسيم اميد و رجاء قلب انسان را تقريب و پرودگار ش را كه مايه اميد اوست محبوبش مي كند و با اين وضع مشتاق زيارت يار مي شود .
و چنانچه مجالسي و با فردي از اين حد مطلوب در روايات پا را فراتر نهد و به انذارو تر ساندن مردم بيش از حد نياز بپردازد طبيعي است كه امر پسنديده اي نيست و نبايد چنين باشد و جهت مطالعه بيشتر با متون رواي و قرآني بهتر است به منابع ذيل مراجعه تا به تفصيل مطالب واقف گردد
و مراسم عزاداري هم كه وسيله ارتباط معنوي و ايجاد و جذبه در قلوب با اهل بيت عليهم السلام است خود عاملي است كه موجب اصلاح نفوس انسانها و به تبع مو جب اصلاح اعمال و كردار مي شود .
www. eporsesh.com
اسلام در خصوص نويد دادن و ترساندن مردم از عملكرد زمان آينده پيش گويان در دنيا و آخرت معيار مطلوبي را معين نموده است اينكه بپرسيم آيا تر ساندن و بيمناك شدن از مواردي همچون تعجيل درعقوبت در دنيا رسوائي قبل از مرگ سكرات و شدت مرگ سؤال نكير و منكر عذاب قبر و ورود به محشر عبور از تيزي طراط آتش سوزان غل و زنجيري ابدي محروميت از بهشت و يا محجوب ماندن از جمال يار و..... بهتر است يا بشارت و نويد به آينده اي درخشان و نعمتهاي لايزال الهي در بهشت و اميد به غفران و استعداد الهي ورحمانيت و حميت خداوند اين سؤال مانند اين است كه بپرسيم آياآب بهتر است يا نان ؟ جواب هم روشن است كه هر دو خوب است چه اينكه نان براي گرسنه بهتر است آب براي فرد تشنه و اگر گرسنگي و تشنگي با هم عارض شوند هر كدام شد بهتر باشد بايد مراعات شود . اگر گرسنگي غالب شودنان بهتر است و اگر تشنگي غالب شود آب بهتر است و از آنجا كه خوف و ترس از خداوند كه همان ترس از عملكرد خودمان است داروي غلفت است و رجا و اميدواري درمان بخش نوميدي است چنانچه غفلت از عذاب الهي و غرور فريب بر قلب عارض شده باشد خوف وترس بهتر است اگر ياس و نوميدي از رحمت خداوند بر قلب عارض شود اميدواري و بشارت به رحمت بي منتهاي الهي بهتر است . نهايت اگه خوف ورجا ء هركدام حدي دارد مخصوص و پسنديده و چون ا زآن حد بگذرد نكوهيده و مذموم خواهد بود . و حد رجاء آنست كه به غفلت از عذاب الهي نيانجامد و گرنه موجب خسران است چه اينكه خداوند مي فرمايند :{ لايامن من مكر الله ا لا القوم الخاسرون} يعني جزو گروه زيانكاران از عذاب الهي غافل نمي شود و حد خوف آنست كه به نا اميدي نرسد و گرنه ضلالت و گمراهي است چراكه خداوند مي فرمايند:{ و من يقظ من رحمة ربه الا القوم الضالين اعراف 99}يعني چه كسي از رحمت پروردگارش نا اميد مي شود جز گمراهان ( حجر 56) و يا در آيه اي ديگر مي فرمايد { لاييايس من روح الله الاالقوم الكاقرون } يعني جز كافران كسي از رحمت خدا نا اميد نمي شود ( يوسف 78) اما از آنجا كه غالب مردم در اثر غفلت و غرور و فريب و عدم وموفق جنبه رجاء و اميدواري در آنها حاكم است سزاوار است كه قبل از اشراف بر موت جنبه خوف غالب باشد و به هنگام مرگ رجاء و خوش بيني بر خلاف غلبه كند . و از اين مطلب چنانچه در اخبار هم وارد شده است آنست كه خوف تازيانه اي است كه انسان را به عمل وا ميدارد و در هنگام مرگ وقت محل گذشته و در آن دم انسان طاقت اسباب و علل خوف را ندارد چه اينكه خوف ابدي قلب راياري و فرا رسيدن مرگ را نزديك مي كند ولي نسيم اميد و رجاء قلب انسان را تقريب و پرودگار ش را كه مايه اميد اوست محبوبش مي كند و با اين وضع مشتاق زيارت يار مي شود .
و چنانچه مجالسي و با فردي از اين حد مطلوب در روايات پا را فراتر نهد و به انذارو تر ساندن مردم بيش از حد نياز بپردازد طبيعي است كه امر پسنديده اي نيست و نبايد چنين باشد و جهت مطالعه بيشتر با متون رواي و قرآني بهتر است به منابع ذيل مراجعه تا به تفصيل مطالب واقف گردد
و مراسم عزاداري هم كه وسيله ارتباط معنوي و ايجاد و جذبه در قلوب با اهل بيت عليهم السلام است خود عاملي است كه موجب اصلاح نفوس انسانها و به تبع مو جب اصلاح اعمال و كردار مي شود .
www. eporsesh.com
