پرسش :
چگونه است که علمای قدیمی مثل شیخ مفید یا علامه بحرالعلوم و بسیاری از علمای دیگر که حتی خدمت امام زمان هم رسیده بودند در طول سالیان پس از ظهور حرکتی برای تشکیل حکومت اسلامی نکردند؟ اگر اختناق بوده که در زمان امام خمینی هم بوده است؟
پاسخ :
تشکیل حکومت که نزد همه‌ی مذاهب اسلامی از ضروریات و لازمه‌ی تحقق و امکان اجرای احکام اسلام در زمینه‌های متفاوت فردی و اجتماعی (قضا، معاملات، تعاملات اجتماعی و ...) می‌باشد، مانند هر حکومت دیگری بر دو پایه‌ی «امام - رهبر» و «مردم» استوار است و وجود «اختناق» یا «آزادی» از شروط قیام برای برقراری حکومت و یا سکون و سکوت در برابر حکومت ظلم نمی‌باشد. یعنی چنین نیست که مسلمین فقط در زمانی که حکام ظلم و جور کنار کشیدند و با آرامش و رضایت تمام حکومت را دو دستی تسلیم نمودند، برقراری حکومت اسلامی ضروری و واجب باشد. اما چنان چه بیان گردید، برقراری حکومت، پس از برخورداری از رهبر شایسته، مستلزم استقبال و آمادگی مردم است که اگر نخواهند، رهبر حتی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام نیز باشد، خانه نشین می‌گردد.
به همین علت، نه تنها علمایی چون مرحوم شیخ مفید، بحرالعلوم و ...، به رغم آن که حکومت و ولایت فقیه در عصر غیبت را واجب می‌دانستند، نتوانستند قیام برای استقرار حکومت اسلامی نمایند، بلکه پس از ماجرای کربلا، هیچ یک از ائمه‌ی اطهار (ع) نیز قیامی برای استقرار حکومت اسلامی ننمودند. که البته علت اصلی، همان عدم پذیرش مردم بود.
به امام سجاد علیه‌السلام عرض می‌کنند که چرا مانند پدر خود قیام نمی‌فرمایید؟ ایشان با 72 نفر قیام کرد و شهید شد، امروز ما آماده‌ایم و نهایت این است که شهید می‌شویم. ایشان فرمودند: پدر من 72 یار [کربلایی] داشت که قیام نمود، من اگر هفت یار داشته باشم قیام می‌کنم!
روزی یکی از اصحاب امام صادق علیه‌السلام به ایشان عرض کرد: امروز شما یاران و شاگردان بسیاری دارید، چرا مانند جدتان بر علیه ظلم دستگاه حاکمه قیام نمی‌کنید؟ ایشان که برای اقامه‌ی نماز در محلی توقف نموده بودند و در آنجا گله‌ی کوچکی نیز وجود داشت، در پاسخ فرمودند: اگر یاران من به حد بزغاله‌های همین گله بودند، من قیام می‌کردم. راوی می‌گوید: پس از نماز بزغاله‌های گله را شمردم و 14 رأس بود.
شاهد محکم‌تر بر مدعا، شخص حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه‌الشریف هستند که ضمن آن که امام زمان می‌باشند، هنوز برای استقرار حکومت قیام ننموده‌اند، چرا که حکومت ایشان جهانی خواهد بود و هنوز آمادگی لازم برای پذیرش در اذهان عمومی به وجود نیامده است. همان طور که در روایت و احادیث خوانده‌ایم، ایشان با 313 یار (البته یارانی چون امام که بتوانند رهبری اقوام را بر عهده بگیرند) قیام خواهند نمود و سپس منتظران ایشان در گروه‌های چند ده هزار نفری و سپس چند صد هزار نفری به ایشان خواهند پیوست.
اما زمان حضرت امام خمینی (ره)، به رغم آن که اختناق شاید بیش از دوره‌های پیشین بود، شرایط مهیاتر بود و امام (ره) با دیدن زمینه‌های مساعد و آمادگی مردم برای پذیرش حرکت علنی و عام خود را آغاز نمودند. اگر در تاریخ نهضت امام خمینی (ره) مطالعه نمایید، هنگامی که ساواک او را دستگیر نمود، با استهزاء پرسید: پس کجا هستند یارانت؟ و ایشان فرمودند: یاران من هم اکنون در گهواره‌ها هستند! آنها خندیدند، اما همین طور هم شد. یعنی همان نوزادان به سنین نوجوانی و جوانی که رسیدند، قیام کردند و زمینه را برای استقرار حکومت اسلامی مساعد کردند و پس از پیروزی نیز با جان و دل از آن محافظت کردند و اکنون نیز همین‌طور است.
پس، تا وقتی جامعه با اسلام و ضرورت قیام بر علیه حکومت کفر و ظلم آشنایی ندارد و طبعاً از آمادگی لازم برای پذیرش اسلام و حکومت اسلامی برخوردار نمی‌باشد، بر علما، فقها، مؤمنین و صاحبان بصیرت لازم است که با ارشاد و تبلیغ مردم را به طرف اسلام و اسلام‌خواهی دعوت کنند، اما به محض آن که جامعه از آمادگی لازم برای پذیرش و حفظ حکومت برخوردار گردید، بر آنها اقدام یا قیام برای استقرار حکومت اسلامی لازم و واجب می‌گردد.
www.aviny.com
تشکیل حکومت که نزد همه‌ی مذاهب اسلامی از ضروریات و لازمه‌ی تحقق و امکان اجرای احکام اسلام در زمینه‌های متفاوت فردی و اجتماعی (قضا، معاملات، تعاملات اجتماعی و ...) می‌باشد، مانند هر حکومت دیگری بر دو پایه‌ی «امام - رهبر» و «مردم» استوار است و وجود «اختناق» یا «آزادی» از شروط قیام برای برقراری حکومت و یا سکون و سکوت در برابر حکومت ظلم نمی‌باشد. یعنی چنین نیست که مسلمین فقط در زمانی که حکام ظلم و جور کنار کشیدند و با آرامش و رضایت تمام حکومت را دو دستی تسلیم نمودند، برقراری حکومت اسلامی ضروری و واجب باشد. اما چنان چه بیان گردید، برقراری حکومت، پس از برخورداری از رهبر شایسته، مستلزم استقبال و آمادگی مردم است که اگر نخواهند، رهبر حتی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام نیز باشد، خانه نشین می‌گردد.
به همین علت، نه تنها علمایی چون مرحوم شیخ مفید، بحرالعلوم و ...، به رغم آن که حکومت و ولایت فقیه در عصر غیبت را واجب می‌دانستند، نتوانستند قیام برای استقرار حکومت اسلامی نمایند، بلکه پس از ماجرای کربلا، هیچ یک از ائمه‌ی اطهار (ع) نیز قیامی برای استقرار حکومت اسلامی ننمودند. که البته علت اصلی، همان عدم پذیرش مردم بود.
به امام سجاد علیه‌السلام عرض می‌کنند که چرا مانند پدر خود قیام نمی‌فرمایید؟ ایشان با 72 نفر قیام کرد و شهید شد، امروز ما آماده‌ایم و نهایت این است که شهید می‌شویم. ایشان فرمودند: پدر من 72 یار [کربلایی] داشت که قیام نمود، من اگر هفت یار داشته باشم قیام می‌کنم!
روزی یکی از اصحاب امام صادق علیه‌السلام به ایشان عرض کرد: امروز شما یاران و شاگردان بسیاری دارید، چرا مانند جدتان بر علیه ظلم دستگاه حاکمه قیام نمی‌کنید؟ ایشان که برای اقامه‌ی نماز در محلی توقف نموده بودند و در آنجا گله‌ی کوچکی نیز وجود داشت، در پاسخ فرمودند: اگر یاران من به حد بزغاله‌های همین گله بودند، من قیام می‌کردم. راوی می‌گوید: پس از نماز بزغاله‌های گله را شمردم و 14 رأس بود.
شاهد محکم‌تر بر مدعا، شخص حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه‌الشریف هستند که ضمن آن که امام زمان می‌باشند، هنوز برای استقرار حکومت قیام ننموده‌اند، چرا که حکومت ایشان جهانی خواهد بود و هنوز آمادگی لازم برای پذیرش در اذهان عمومی به وجود نیامده است. همان طور که در روایت و احادیث خوانده‌ایم، ایشان با 313 یار (البته یارانی چون امام که بتوانند رهبری اقوام را بر عهده بگیرند) قیام خواهند نمود و سپس منتظران ایشان در گروه‌های چند ده هزار نفری و سپس چند صد هزار نفری به ایشان خواهند پیوست.
اما زمان حضرت امام خمینی (ره)، به رغم آن که اختناق شاید بیش از دوره‌های پیشین بود، شرایط مهیاتر بود و امام (ره) با دیدن زمینه‌های مساعد و آمادگی مردم برای پذیرش حرکت علنی و عام خود را آغاز نمودند. اگر در تاریخ نهضت امام خمینی (ره) مطالعه نمایید، هنگامی که ساواک او را دستگیر نمود، با استهزاء پرسید: پس کجا هستند یارانت؟ و ایشان فرمودند: یاران من هم اکنون در گهواره‌ها هستند! آنها خندیدند، اما همین طور هم شد. یعنی همان نوزادان به سنین نوجوانی و جوانی که رسیدند، قیام کردند و زمینه را برای استقرار حکومت اسلامی مساعد کردند و پس از پیروزی نیز با جان و دل از آن محافظت کردند و اکنون نیز همین‌طور است.
پس، تا وقتی جامعه با اسلام و ضرورت قیام بر علیه حکومت کفر و ظلم آشنایی ندارد و طبعاً از آمادگی لازم برای پذیرش اسلام و حکومت اسلامی برخوردار نمی‌باشد، بر علما، فقها، مؤمنین و صاحبان بصیرت لازم است که با ارشاد و تبلیغ مردم را به طرف اسلام و اسلام‌خواهی دعوت کنند، اما به محض آن که جامعه از آمادگی لازم برای پذیرش و حفظ حکومت برخوردار گردید، بر آنها اقدام یا قیام برای استقرار حکومت اسلامی لازم و واجب می‌گردد.
www.aviny.com
