پرسش :
آيا اعجاز «قرآن» مختص زمان پيامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) است؟
پاسخ :
قرآن مجيد يگانه معجزه جاوداني پيامبر اسلام است كه در هر زمان گواه روشن بر نبوت او ميباشد، اعجاز و خارقالعاده بودن آن به زمان پيامبر اكرم و يا جامعه عرب مخصوص نيست، بلكه پيوسته بسان سندي زنده، و گواهي روشن و برهاني استوار بر تارك اعصار و قرون ميدرخشد.
يكي از خصائص قرآن حالت (نهايتناپذيري) آن است، با اينكه چهارده قرن از تاريخ نزول آن ميگذرد و در هر عصري صدها متخصص روي آيات و مفاهيم و معاني آن كار كردهاند و تفسيرهائي به صورتهاي گوناگون بر آن نوشتهاند، معالوصف امروز دانشمندان معاصر از بررسي آيات قرآن، حقايقي را در زمينههاي علوم طبيعي و روانشناسي و جامعشناسي و... كشف ميكنند كه بر متخصصان گذشته مخفي و پنهان بوده است، و اين حالت يعني «نهايتناپذيري» از خصائص قرآن است كه در ديگر كتابهاي آسماني و نوشتههاي بشري وجود ندارد.
توگوئي قرآن نسخه دوم جهان طبيعت است كه هرچه بينشها وسيعتر، و ديدهها عميقتر گردد، هرچه درباره آن تحقيقات و مطالعات زيادتري انجام گيرد رموز و اسرار آن تجلي بيشتري نموده و حقايق نوي از آن كشف ميگردد.
از كتابي كه از جانب خداي نامتناهي، براي هدايت بشر فرستاده شده است جز اين انتظار نيست؛ كتاب او بايد بسان خود او «نامتناهي» و خصيصه مقام ربوبي را دارا باشد، و در نماياندن انتساب خود به مبدأ جهان به دليل و برهان نياز نداشته باشد، و بسان خورشيد دليل خويش بوده و خود را نشان دهد و محيط خود را روشن سازد.
پيامبر عاليقدر در سخنان خود، به خصيصه «نهايتناپذيري» قرآن اشاره ميكند و ميفرمايد:
«ظاهِرُهُ اَنيق وَ باطِنُهُ عَميق لاتُحْصي عَجائِبُهُ وَ لاتُبْلي غَرائبُه». (اصول كافي، كتاب القرآن/591)
[قرآن ظاهري زيبا و باطني عميق دارد، شگفتيهاي آن پايان نميپذيرد و تازههاي آن كهنه نميشود].
اميرمؤمنان نيز در يكي از خطبهها به اين خصوصيت اشاره ميكند و ميفرمايد: «سِراجاً لاتَخْبُو تَوَقُّدُه وَبَحْراً لايُدْرَكُ قَعْرُه». (نهج البلاغه عبده 2/202)
قرآن مشعل فروزاني است كه فروغ و تابش آن به خاموشي نميگرايد و درياي عميقي است كه فكر بشر به ژرفاي آن نميرسد.
و اين حقيقت، امروز براي دانشمندان كاملاً ملموس است و هر روز از قرآن، حقايق تازهتري را كشف ميكنند و يكي از علل جاوداني بودن قرآن، همين است كه در هر عصري دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود، از آن بهرهمند بوده بهرهرساني و نورافشاني آن به دوره و زماني و به گروه و توده خاصي اختصاص نداشته است.
شخصي از امام هشتم علي بن موسي الرضا(ع) پرسيد چرا قرآن پيوسته طراوت و تازگي دارد و انس و ممارست با قرآن و تلاوت و خواندن آن، مايه كهنگي آن نميگردد؟ امام در پاسخ فرمود:
«اِنَّ الله تَعالي لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دوُنَ زَمانٍ وَلاللناس دوُنَ ناسٍ، فَهُوَ في كُلّ زَمانٍ جَديد وَ عِنْدَ كُلّ قَومٍ غض اِلي يَومِ الْقِيامَة».
«براي اينكه خدا قرآن را براي زمان مخصوص و محدودي و يا گروه معيني نفرستاده است از اين جهت قرآن در هر زمان و نزد تمام اقوام تا روز رستاخيز تازه است.»
eporsesh.com
قرآن مجيد يگانه معجزه جاوداني پيامبر اسلام است كه در هر زمان گواه روشن بر نبوت او ميباشد، اعجاز و خارقالعاده بودن آن به زمان پيامبر اكرم و يا جامعه عرب مخصوص نيست، بلكه پيوسته بسان سندي زنده، و گواهي روشن و برهاني استوار بر تارك اعصار و قرون ميدرخشد.
يكي از خصائص قرآن حالت (نهايتناپذيري) آن است، با اينكه چهارده قرن از تاريخ نزول آن ميگذرد و در هر عصري صدها متخصص روي آيات و مفاهيم و معاني آن كار كردهاند و تفسيرهائي به صورتهاي گوناگون بر آن نوشتهاند، معالوصف امروز دانشمندان معاصر از بررسي آيات قرآن، حقايقي را در زمينههاي علوم طبيعي و روانشناسي و جامعشناسي و... كشف ميكنند كه بر متخصصان گذشته مخفي و پنهان بوده است، و اين حالت يعني «نهايتناپذيري» از خصائص قرآن است كه در ديگر كتابهاي آسماني و نوشتههاي بشري وجود ندارد.
توگوئي قرآن نسخه دوم جهان طبيعت است كه هرچه بينشها وسيعتر، و ديدهها عميقتر گردد، هرچه درباره آن تحقيقات و مطالعات زيادتري انجام گيرد رموز و اسرار آن تجلي بيشتري نموده و حقايق نوي از آن كشف ميگردد.
از كتابي كه از جانب خداي نامتناهي، براي هدايت بشر فرستاده شده است جز اين انتظار نيست؛ كتاب او بايد بسان خود او «نامتناهي» و خصيصه مقام ربوبي را دارا باشد، و در نماياندن انتساب خود به مبدأ جهان به دليل و برهان نياز نداشته باشد، و بسان خورشيد دليل خويش بوده و خود را نشان دهد و محيط خود را روشن سازد.
پيامبر عاليقدر در سخنان خود، به خصيصه «نهايتناپذيري» قرآن اشاره ميكند و ميفرمايد:
«ظاهِرُهُ اَنيق وَ باطِنُهُ عَميق لاتُحْصي عَجائِبُهُ وَ لاتُبْلي غَرائبُه». (اصول كافي، كتاب القرآن/591)
[قرآن ظاهري زيبا و باطني عميق دارد، شگفتيهاي آن پايان نميپذيرد و تازههاي آن كهنه نميشود].
اميرمؤمنان نيز در يكي از خطبهها به اين خصوصيت اشاره ميكند و ميفرمايد: «سِراجاً لاتَخْبُو تَوَقُّدُه وَبَحْراً لايُدْرَكُ قَعْرُه». (نهج البلاغه عبده 2/202)
قرآن مشعل فروزاني است كه فروغ و تابش آن به خاموشي نميگرايد و درياي عميقي است كه فكر بشر به ژرفاي آن نميرسد.
و اين حقيقت، امروز براي دانشمندان كاملاً ملموس است و هر روز از قرآن، حقايق تازهتري را كشف ميكنند و يكي از علل جاوداني بودن قرآن، همين است كه در هر عصري دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود، از آن بهرهمند بوده بهرهرساني و نورافشاني آن به دوره و زماني و به گروه و توده خاصي اختصاص نداشته است.
شخصي از امام هشتم علي بن موسي الرضا(ع) پرسيد چرا قرآن پيوسته طراوت و تازگي دارد و انس و ممارست با قرآن و تلاوت و خواندن آن، مايه كهنگي آن نميگردد؟ امام در پاسخ فرمود:
«اِنَّ الله تَعالي لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دوُنَ زَمانٍ وَلاللناس دوُنَ ناسٍ، فَهُوَ في كُلّ زَمانٍ جَديد وَ عِنْدَ كُلّ قَومٍ غض اِلي يَومِ الْقِيامَة».
«براي اينكه خدا قرآن را براي زمان مخصوص و محدودي و يا گروه معيني نفرستاده است از اين جهت قرآن در هر زمان و نزد تمام اقوام تا روز رستاخيز تازه است.»
eporsesh.com
