پرسش :

از ديدگاه قرآن، مخالفان پيامبران چه اتهامهایی را به پيامبران(علیهم السلام) وارد مي‏كردند؟

پاسخ :
مخالفان دعوت پيامبران بطور كلي از دو شيوه بهره مي‏گرفتند: يكي حربه تهمت و افتراء، ديگري انقتادهاي بي جا و به عبارت ديگر تفسير يك سلسه واقعيت‏ها به صورت غير صحيح.
و به ديگر سخن: گاهي افتراء مي‏بستند، و گاهي اموري را نقطه ضعف مي‏پنداشتند در حالي كه به يك معنا نقطه قوت بودند ـ اينك ما مجموع اين شيوه‏ها را با يادآوري آيات مربوط، مورد بحث قرار مي‏دهيم.
در طول تاريخ مناديان اصلاح، پيوسته آماج تهمت‏هاي ناجوانمردانه مخالفان بودند، و آنان را با يك سلسله مسائل رواني متهم مي‏كردند. بررسي اين تهمت‏ها، از واقعيتي پرده بر مي‏دارد. و آن اينكه دشمنان پيامبران هرگز نتوانستند آنان را به فساد مالي، و انحراف جنسي، و آدم كشي و خونريزي، و مانند آنها متهم سازند، زيرا زمينه زندگي آنان بگونه‏اي بود كه اين لكه‏ها بر دامن آنان نمي‏نشست، و مردم نمي‏پذيرفتند. از اين جهت آنان را به يك رشته امور روحي و رواني كه نفي و اثبات آنها مشكل بود، متهم مي‏كردند ـ مانند اتهام به سحر و كهانت، يا جنون و ديوانگي و نظاير آن.
بررسي آيات مربوط به اتهامات وارد بر پيامبران، اين حقيقت را روشن مي‏كند كه غالباً به امور ياد شده در زير متهم مي‏شدند 1 ـ جنون 2 ـ سفاهت 3 ـ سحر 4 ـ كهانت 5 ـ شاعري 6 ـ دروغگوئي 7 ـ جدل گرائي 8 ـ افسانه گرائي 9 ـ آموزش ديدن از ديگران 10 ـ نفرين شده بتان.