پرسش :

آيا پيامبران و امامان(علیهم السلام) بيشتر بر ما حقّ پدري دارند و پدران حقيقي ما در اين دنيا و بهشت هستند؟

پاسخ :
آنچه وجه مشترك پدر و پيامبران و امامان است كه باعث مي‏شود حق پدري آنها مطرح باشد، پرورش انسان است. آنچه انسان‏ها به آن نياز دارند، از طرف آنان تأمين مي‏شود.
آنچه انسان در زندگي مادي و جسماني خود نياز دارد، در سايه پدر و زحمتي كه او معحمل شده، به دست مي‏آيد.
بعضي از پدران علاوه بر آن در برآورده كردن نيازهاي روحي و معنوي نقش دارند، اما كاري كه پيامبران و امامان براي انسان‏ها نموده‏اند و از اين جهت حق پدري بر همه ما دارند، نشان دادن راه سعادت و خوشبختي و راهنمايي ما در بهره برداري از تمام نعمت‏هايي است كه خداوند براي ما قرار داده كه بعضي از آنها از طرف پدر و مادر به ما رسيده است؛ بنابراين آنچه مربوط به پرورش روح و نيازهاي آن و چگونگي برخورداري از زندگي سعادتمند و جاودانه در بهشت الهي مي‏شود (كه سعادت حقيقي انسان‏ها در آن است) وجود پيامبران و امامان معصوم‏عليهم‏السلام است؛ با توجه به اين مسئله مي‏توانيم بگوييم كه پدران حقيقي ما آنها هستند كه به ما حيات جاودانه داده‏اند و ما را به حيات و خوشبختي جاويد راهنمايي كرده‏اند و نيز ما را از حقيقت زندگي آگاه كرده‏اند، اگر چه آنان كه در حيات مادي و دنيايي و تأمين نيازهاي ما نقش دارند نيز حق بزرگي بر گردن ما دارند كه پدران ما در اين جا در اولين رتبه قرار دارند.
بنابراين پيامبر و امام بر مردم حق ولايت و سرپرستي دارند، همان طور كه پدر ولايت دارد، بلكه ولايت آنان بيشتر است.
در روايتي از امام عسكري‏عليه‏السلام از رسول الله‏صلي الله وعليه وآله آمده است: "أشرّ من يُتم اليتيم الذي انقطع عن ابيه يُتم يتيم انقطع عن امامه؛ يتيم تر از كسي كه پدرش را از دست داده، فردي است كه امامش را از دست داده باشد".
بحارالانوار، ج 2، ص 2.
بنابراين پيامبران و امامان و عالمان ديني، پدران روحاني و واقعي مردم هستند و مسئوليت آنان نسبت به پدر جسماني بيشتر و شديدتر است.
eporsesh.com