پرسش :
آيا ما در آن جهان همديگر را مي شناسيم؟ در آن جهان مثل اين جهان عمل مي كنيم يا نه؟ مي خواهم بدانم كه در آن جهان خانه‌هاي ما چه شكلي دارد؟
پاسخ :
در خصوص اينكه ما در آن جهان همديگر را مي شناسيم، مي توان گفت كه طبق بيان قرآن كريم كه در آن روز پدر و مادر از فرزندان خود فرار مي كنند، و همچنين برادر از برادر و همسر از همسر خود دور مي شوند، (1) فهميده مي شود كه ما ديگران را مي‌شناسيم، كه از آنان فرار مي كنيم. يعني هول و وحشت روز قيامت آنقدر زياد است، كه انسان را از تمام پيوندها و علائقش جدا مي كند. و بعضي گفته اند كه منظور، فرار از برادران و پدران و مادران و همسر و فرزنداني است، كه راه ايمان و تقوا و اطاعت خدا را نپيمودند. او از آنها فرار مي كند كه مبادا به سرنوشتشان گرفتار شود.(2) و در روايتي هم از امام صادق? آمده، كه ايشان مي‌فرمايند : "مؤمنان (در آن) دنيا با هم گفتگو مي نمايند، و همديگر را مي شناسند، و وقتي كسي را ديدند، مي گويند فلاني است.)(3)
2. اگر منظور شما از عمل كردن، انجام دادن واجبات الهي مثل خواندن نماز، و روزه گرفتن و ... يا ترك گناه و معصيت است، بايد گفت كه آن دنيا دار عمل نيست. بلكه آن دنيا بهشتيان در نعمت و آسايش هستند، و كفار و جهنميان در عذاب و رنج مي‌باشند. يعني آن دنيا محل برداشت اعمالي است كه در اين دنيا انجام داده ايم.
3. از منازل و مساكن آخرتي، توصيفاتي براي بهشتيان و كفار شده است، كه در آيات قرآن مي خوانيد. و روايات و ادعيه نيز بر آن تصريح دارند. و البته آنچه كه توصيف مي شود، حقيقت شيريني و تلخي اخروي را نمي تواند بيان كند، و فقط شمّه اي است از آن چيزي كه واقعيت دارد. قصرهايي براي مؤمنين، با خصوصيّاتي چنين و چنان، و قصرهايي آتشين و پوشالي براي كفار.
در آيه 72 سورة مباركه توبه مي خوانيم : "وعد الله المؤمنين و المؤمنات جنات تجري من تحتها الانهار خالدين فيها و مساكن طيّبه في جنات عدن و رضوان من الله ..."(3) و اين نيست جز باطن اعمال ما، كه پيوسته در ساخت و ساز خانة آخرتمان هستيم.
وآية 32 سورة مباركة مرسلات مي فرمايد : "انّها ترمي بشرر كالقصر" (هر شراره از آن آتش، مانند قصري است.) و اين ثمر مساكن خيالي و آتشي است كه ما در دنيا پيش مي فرستاديم.
در خصوص واقعيّت منازل آخرتي كه ما به دست خود آنرا مي سازيم، حكايتي در زندگي يكي از علماي دين نقل است، كه در ملكوت مي بينند كه فرشتگان, در حال ساخت بنايي هستند، و هراز چندگاهي، دست از كار مي كشند. پرسيده شد : "چرا اينگونه عمل مي كنيد؟" گفتند : "آنگاه كه اين بندة خدا متوجه به خداوند و مشغول به ذكر است، خشتهاي اين بنا مي رسد؛ و هر وقت كه از آن دست برمي دارد، ما نيز از ساختن دست برمي داريم."
و روايتي از رسول مكرم اسلام( است در جمع صحابه، كه فرمودند : "هر ذكر (لااله الا الله) درختي مي شود در بهشت." و صحابه گفتند : "پس بايد براي ما باغهايي در بهشت باشد." حضرت فرمودند : "آري، اينگونه است. اما بترسيد از آتشي كه مي‌فرستيد، و همه را مي سوزاند."
منابع و مآخذ :
1. سورة عبس، آيات 34تا 36
2. تفسير نمونه، ج26،ص157 تا 160
"وعده داده شده است به مؤمنين و مؤمنات، باغهايي كه زير آن نهرهايي جاري است. و در آن جاودانه اند. و خانه هاي نيكو و پاكي است. و... "
www.eporsesh.com
در خصوص اينكه ما در آن جهان همديگر را مي شناسيم، مي توان گفت كه طبق بيان قرآن كريم كه در آن روز پدر و مادر از فرزندان خود فرار مي كنند، و همچنين برادر از برادر و همسر از همسر خود دور مي شوند، (1) فهميده مي شود كه ما ديگران را مي‌شناسيم، كه از آنان فرار مي كنيم. يعني هول و وحشت روز قيامت آنقدر زياد است، كه انسان را از تمام پيوندها و علائقش جدا مي كند. و بعضي گفته اند كه منظور، فرار از برادران و پدران و مادران و همسر و فرزنداني است، كه راه ايمان و تقوا و اطاعت خدا را نپيمودند. او از آنها فرار مي كند كه مبادا به سرنوشتشان گرفتار شود.(2) و در روايتي هم از امام صادق? آمده، كه ايشان مي‌فرمايند : "مؤمنان (در آن) دنيا با هم گفتگو مي نمايند، و همديگر را مي شناسند، و وقتي كسي را ديدند، مي گويند فلاني است.)(3)
2. اگر منظور شما از عمل كردن، انجام دادن واجبات الهي مثل خواندن نماز، و روزه گرفتن و ... يا ترك گناه و معصيت است، بايد گفت كه آن دنيا دار عمل نيست. بلكه آن دنيا بهشتيان در نعمت و آسايش هستند، و كفار و جهنميان در عذاب و رنج مي‌باشند. يعني آن دنيا محل برداشت اعمالي است كه در اين دنيا انجام داده ايم.
3. از منازل و مساكن آخرتي، توصيفاتي براي بهشتيان و كفار شده است، كه در آيات قرآن مي خوانيد. و روايات و ادعيه نيز بر آن تصريح دارند. و البته آنچه كه توصيف مي شود، حقيقت شيريني و تلخي اخروي را نمي تواند بيان كند، و فقط شمّه اي است از آن چيزي كه واقعيت دارد. قصرهايي براي مؤمنين، با خصوصيّاتي چنين و چنان، و قصرهايي آتشين و پوشالي براي كفار.
در آيه 72 سورة مباركه توبه مي خوانيم : "وعد الله المؤمنين و المؤمنات جنات تجري من تحتها الانهار خالدين فيها و مساكن طيّبه في جنات عدن و رضوان من الله ..."(3) و اين نيست جز باطن اعمال ما، كه پيوسته در ساخت و ساز خانة آخرتمان هستيم.
وآية 32 سورة مباركة مرسلات مي فرمايد : "انّها ترمي بشرر كالقصر" (هر شراره از آن آتش، مانند قصري است.) و اين ثمر مساكن خيالي و آتشي است كه ما در دنيا پيش مي فرستاديم.
در خصوص واقعيّت منازل آخرتي كه ما به دست خود آنرا مي سازيم، حكايتي در زندگي يكي از علماي دين نقل است، كه در ملكوت مي بينند كه فرشتگان, در حال ساخت بنايي هستند، و هراز چندگاهي، دست از كار مي كشند. پرسيده شد : "چرا اينگونه عمل مي كنيد؟" گفتند : "آنگاه كه اين بندة خدا متوجه به خداوند و مشغول به ذكر است، خشتهاي اين بنا مي رسد؛ و هر وقت كه از آن دست برمي دارد، ما نيز از ساختن دست برمي داريم."
و روايتي از رسول مكرم اسلام( است در جمع صحابه، كه فرمودند : "هر ذكر (لااله الا الله) درختي مي شود در بهشت." و صحابه گفتند : "پس بايد براي ما باغهايي در بهشت باشد." حضرت فرمودند : "آري، اينگونه است. اما بترسيد از آتشي كه مي‌فرستيد، و همه را مي سوزاند."
منابع و مآخذ :
1. سورة عبس، آيات 34تا 36
2. تفسير نمونه، ج26،ص157 تا 160
"وعده داده شده است به مؤمنين و مؤمنات، باغهايي كه زير آن نهرهايي جاري است. و در آن جاودانه اند. و خانه هاي نيكو و پاكي است. و... "
www.eporsesh.com
