پرسش :
بزرگترين فضيلت حضرت على(عليه السلام) چيست؟
پاسخ :
با توجه به آيه شريفه «ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون[1]» و جمله معروف «كنت كنزاً مخفياً فأجبت ان اعرف فخلقت الخلق لكى اعرف[2]»، و نظاير آن، معلوم مى شود كه انسانها براى آن كه پروردگار خويش را بشناسند، آفريده شده اند و منظور اصلى خلقت، عرفان و شناخت خداوند است و كسب صفات و ويژگيهاى پسنديده مثل عفت و شجاعت و حلم و انجام اعمال صالحه و نيك نظير نماز خواندن و رزوه گرفتن و جهاد كردن به ترتيب در درجه دوم و سوم از اهميت قرار دارند و بلكه بايد گفت كه ارزش و اهميت آنها در پرتو عقايد و معارف الهى و براى تقويت آنها است و بدون آن جايگاهى ندارد و مفهومى نخواهد داشت.
با توجه به اين مبنا مى توان گفت كه بينش توحيدى و معارف حقه الهيه معيار و ملاك فضيلت و شأن و رتبه هر شخص مى باشد. امام على(عليه السلام) نيز از اين قانون كلى مستثنا نيست و لذا بزرگترين فضيلت ايشان شناخت و عرفان ايشان نسبت به خدا و اسماء و صفات اوست. در روايتى از امام حسين(عليه السلام) نقل شده كه فرمودند: اى مردم، خداوند بندگان را نيافريد جز براى آن كه او را بشناسند. وقتى او را شناختند، عبادت مى كنند و هنگامى كه او را عبادت كردند، از رهگذر عبادت او از عبادت غير او بى نياز مى گردند...[3] و امام على(عليه السلام)چنان كه همگان مى دانند در ميدان عبادت يكه تاز ميدان بودند، نمازهاى هزار ركعتى ايشان در طول شب يا شبانه روز بيانگر اين مدعاست.
پی نوشتها:
[1]. سوره ذاريات، آيه 56. يعنى جن و انس را نيافريديم مگر آن كه مرا عبادت كنند. مفسرين گفته اند كه منظور از «ليعبدون»، «ليعرفون» است. يعنى براى آن كه شناخته شوم. (ر.ك: تفسير ابو الفتوح رازى، تصحيح ياحقى و ناصح، نشر آستان قدس رضوى، ج 18، ص 115.
[2]. يعنى گنجى پنهان بودم، دوست داشتم شناسايى شوم. لذا مخلوقات را آفريدم تا شناخته شوم. (ر.ك: شرح فصوص الحكم، قيصرى، تصحيح آشتيانى، ص 327، 328، و 336 و...).
[3]. تفسير مبانى، ج 5، ص 75.
www.mazaheb.ir
با توجه به آيه شريفه «ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون[1]» و جمله معروف «كنت كنزاً مخفياً فأجبت ان اعرف فخلقت الخلق لكى اعرف[2]»، و نظاير آن، معلوم مى شود كه انسانها براى آن كه پروردگار خويش را بشناسند، آفريده شده اند و منظور اصلى خلقت، عرفان و شناخت خداوند است و كسب صفات و ويژگيهاى پسنديده مثل عفت و شجاعت و حلم و انجام اعمال صالحه و نيك نظير نماز خواندن و رزوه گرفتن و جهاد كردن به ترتيب در درجه دوم و سوم از اهميت قرار دارند و بلكه بايد گفت كه ارزش و اهميت آنها در پرتو عقايد و معارف الهى و براى تقويت آنها است و بدون آن جايگاهى ندارد و مفهومى نخواهد داشت.
با توجه به اين مبنا مى توان گفت كه بينش توحيدى و معارف حقه الهيه معيار و ملاك فضيلت و شأن و رتبه هر شخص مى باشد. امام على(عليه السلام) نيز از اين قانون كلى مستثنا نيست و لذا بزرگترين فضيلت ايشان شناخت و عرفان ايشان نسبت به خدا و اسماء و صفات اوست. در روايتى از امام حسين(عليه السلام) نقل شده كه فرمودند: اى مردم، خداوند بندگان را نيافريد جز براى آن كه او را بشناسند. وقتى او را شناختند، عبادت مى كنند و هنگامى كه او را عبادت كردند، از رهگذر عبادت او از عبادت غير او بى نياز مى گردند...[3] و امام على(عليه السلام)چنان كه همگان مى دانند در ميدان عبادت يكه تاز ميدان بودند، نمازهاى هزار ركعتى ايشان در طول شب يا شبانه روز بيانگر اين مدعاست.
پی نوشتها:
[1]. سوره ذاريات، آيه 56. يعنى جن و انس را نيافريديم مگر آن كه مرا عبادت كنند. مفسرين گفته اند كه منظور از «ليعبدون»، «ليعرفون» است. يعنى براى آن كه شناخته شوم. (ر.ك: تفسير ابو الفتوح رازى، تصحيح ياحقى و ناصح، نشر آستان قدس رضوى، ج 18، ص 115.
[2]. يعنى گنجى پنهان بودم، دوست داشتم شناسايى شوم. لذا مخلوقات را آفريدم تا شناخته شوم. (ر.ك: شرح فصوص الحكم، قيصرى، تصحيح آشتيانى، ص 327، 328، و 336 و...).
[3]. تفسير مبانى، ج 5، ص 75.
www.mazaheb.ir
