پرسش :

نقش دین را در با وقار بودن بیان کنید

پاسخ :
ویلیام جیمز در فصل اول کتاب خود مى گوید: «هر وضع و حالتى را که مذهبى بنامیم، چیزى از وقار و سنگینى و وجد و لطف و محبت و ایثار همراه دارد. اگر خوشى به او روى دهد، خنده هاى جلف و سبک از او دیده نمى شود و اگر غمى به او روى نماید، ناله و ناسزا از آن شنیده نمى شود. آنچه من در آزمایش هاى خود اصرار دارم، وقار و سنگینى است».
این وقار و سنگینى ناشى از این است که روح آدمى به واسطه مذهب، عمیق تر و نافذتر و دوراندیش تر مى شود و عمده چیزى که بر روح آنها سایه و بلکه باید گفت سنگینى مى افکند، فکر مبدأ و معاد است. این حالت در آنها پیدا مى شود. امیر[المؤمنین على علیه السلام ] در خطبه «ذکر» مى فرماید: «اخذُوا الذِکْرَ عَن الدُّنیا بَدَله.» یا در خطبه «همام» مى فرماید: «الناسُ مِنْهُم فى راحَةِ و اَنْفُسَهُم مِنْهُم فى تعب». در اخبار دینى هم درباره رسول اکرم صلى الله علیه و آله وارد شده [است] که «ضِحْکُه التَّبَسم»؛ خنده پیامبر تبسّم بود. همچنین درباره مؤمن، وارد شده که از خنده قهقهه پرهیز دارد.
به هر حال، این سنگینى و وقار به واسطه حمل بار بزرگى است که بر روح خود دارند. دیگران به منزله ماشین خالى هستند که به سرعت در حرکت [است] و دیوارها و چوب هایش لق لق مى کند و آنها به منزله ماشینى هستند که ظرفیت خود را پرکرده و در دست اندازها و پست و بلندى ها، زیاد بالا و پایین نمى پرد و زیاد صدا راه نمى اندازد و ماشین هم براى بارگیرى ساخته شده، نه براى خالى حرکت کردن. در آدمى هم ظرفیت عقیده و ایمان و مذهب وجود دارد.
منبع: یادداشت هاى استاد مطهرى، ج 4، ص 169.