پرسش :
هدف از خلقت انسان در دنیا چیست ؟
پاسخ :
چرا خدا انسان را خلق کرد و برای چه کاری خلق کرد ؟ خدا خالق است و این یکی از ویژگی های خداوند است . کار خدا خلق کردن است . چون او حکیم و عالم است خلقش را براساس حکمت و علم مطلق انجام می دهد . خدا یک نظام احسن خلق کرده است . ما وقتی از زاویه خودمان خلقت را می بینیم اشکالاتی به آن وارد می کنیم . حالا چرا انسان را خلق کرد و هدف او چه بوده است ؟ مقصدی که انسان می خواهد به آن برسد چیست ؟ خدا می فرماید : ما شما را برای عبودیت خلق کردیم . عبودیت یعنی چه ؟ خدا از طرفی می گوید که من بی نیاز هستم و به عبادت شما احتیاجی ندارم . ما باید از عبودیت ، هدف خلقت انسان را در بیاوریم . زمین هموار را عبد می گویند . خدا انسان را روی زمین قرار داد و به او شرایط و امکاناتی داد منتها از او می خواهد که به یکجا برسد . هر چیزی که به انسان داده ، در موردش اندیشه بکند . مثلا وقتی من بدنیا آمد ، اول پدر و مادرم را دیدم ، بزرگتر که شدم اقوام را دیدم ، بعد مدرسه و بعد خانواده ی خودم را تشکیل دادم و اینها از ما یک شخصیت ساخته که ما شده ایم . خدا هم در یک طرف ذهن من قرار گرفته است . اگر این ما و خدا دو تا موجود کاملا جدا از هم باشند خلق خدا محقق نمی شود. اگر بیاییم تمام این چیزهایی که باعث شده انسان مَن بشود را تجزیه و تحلیل بکنیم می بینم که هیچ کدام انسان نبوده است و همه اش خدا بوده است . انسان باید از اینها عبور کند . انسان باید مَن دروغی را تخریب کنید . انسان بدون خدا هیچی نیست . اگر انسان درک عمیقی از هستی خودش پیدا بکند به اینجا می رسد که بگوید : خدایا من فقیر و مسکین هستم ، من مالک سود و زیان خودم هم نیستم ، مالک بود و نبود خودم نیستم . عبودیت یعنی رسیدن به نقطه ی صفر و نیستی و هموار شدن و منی وجود نداشته باشد . اگر می خواهید که این ارتباط با خدا برقرار بشود ، انسان باید محو بشود. انسان وقتی به اینجا می رسد یعنی با دریا پیوند می خورد و قطره چون با دریاست پس دریاست . انسان در اینجا اتصال برقرار می کند ، انسان نیست می شود و خدا همه ی هستی بشود ، در اینجا خدا و انسان می توانند با هم رفیق بشوند . در اینجا من دیگر خودم نیستم و خداگونه هستم . ربوبیت یعنی خداگونگی . یعنی من به جایی می رسم که صفات خدایی در من بوجود می آید . حکما و فلاسفه هم به این رسیده اند که اگر انسان می خواهد شبیه خدا بشود باید به مقام کُن فیکون برسد یعنی هرچه اراده می کند می شود . خدا می گوید که اگر تو به این نقطه رسیدی ، یک وجود گسترده ای پیدا می کنی ، شبیه به خدا می شوی و به ربوبیت یعنی خدا گونگی می رسی و تو هم هرچه اراده کنی محقق می شود. اینها جلوه های جود خداوند می شود.
چرا خدا انسان را خلق کرد و برای چه کاری خلق کرد ؟ خدا خالق است و این یکی از ویژگی های خداوند است . کار خدا خلق کردن است . چون او حکیم و عالم است خلقش را براساس حکمت و علم مطلق انجام می دهد . خدا یک نظام احسن خلق کرده است . ما وقتی از زاویه خودمان خلقت را می بینیم اشکالاتی به آن وارد می کنیم . حالا چرا انسان را خلق کرد و هدف او چه بوده است ؟ مقصدی که انسان می خواهد به آن برسد چیست ؟ خدا می فرماید : ما شما را برای عبودیت خلق کردیم . عبودیت یعنی چه ؟ خدا از طرفی می گوید که من بی نیاز هستم و به عبادت شما احتیاجی ندارم . ما باید از عبودیت ، هدف خلقت انسان را در بیاوریم . زمین هموار را عبد می گویند . خدا انسان را روی زمین قرار داد و به او شرایط و امکاناتی داد منتها از او می خواهد که به یکجا برسد . هر چیزی که به انسان داده ، در موردش اندیشه بکند . مثلا وقتی من بدنیا آمد ، اول پدر و مادرم را دیدم ، بزرگتر که شدم اقوام را دیدم ، بعد مدرسه و بعد خانواده ی خودم را تشکیل دادم و اینها از ما یک شخصیت ساخته که ما شده ایم . خدا هم در یک طرف ذهن من قرار گرفته است . اگر این ما و خدا دو تا موجود کاملا جدا از هم باشند خلق خدا محقق نمی شود. اگر بیاییم تمام این چیزهایی که باعث شده انسان مَن بشود را تجزیه و تحلیل بکنیم می بینم که هیچ کدام انسان نبوده است و همه اش خدا بوده است . انسان باید از اینها عبور کند . انسان باید مَن دروغی را تخریب کنید . انسان بدون خدا هیچی نیست . اگر انسان درک عمیقی از هستی خودش پیدا بکند به اینجا می رسد که بگوید : خدایا من فقیر و مسکین هستم ، من مالک سود و زیان خودم هم نیستم ، مالک بود و نبود خودم نیستم . عبودیت یعنی رسیدن به نقطه ی صفر و نیستی و هموار شدن و منی وجود نداشته باشد . اگر می خواهید که این ارتباط با خدا برقرار بشود ، انسان باید محو بشود. انسان وقتی به اینجا می رسد یعنی با دریا پیوند می خورد و قطره چون با دریاست پس دریاست . انسان در اینجا اتصال برقرار می کند ، انسان نیست می شود و خدا همه ی هستی بشود ، در اینجا خدا و انسان می توانند با هم رفیق بشوند . در اینجا من دیگر خودم نیستم و خداگونه هستم . ربوبیت یعنی خداگونگی . یعنی من به جایی می رسم که صفات خدایی در من بوجود می آید . حکما و فلاسفه هم به این رسیده اند که اگر انسان می خواهد شبیه خدا بشود باید به مقام کُن فیکون برسد یعنی هرچه اراده می کند می شود . خدا می گوید که اگر تو به این نقطه رسیدی ، یک وجود گسترده ای پیدا می کنی ، شبیه به خدا می شوی و به ربوبیت یعنی خدا گونگی می رسی و تو هم هرچه اراده کنی محقق می شود. اینها جلوه های جود خداوند می شود.
