پرسش :
حضرت مهدی (عج) چه شرطی برای عاقبت بخیری شیعیان بیان می‌کنند؟
پاسخ :
شرح پرسش:
لطفا این حدیث را شرح دهید. امام زمان(علیه السلام) می فرمایند: «وَالْعاقِبَةُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللّهِ سُبْحانَهُ تَکُونُ حَمیدَةً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِیَّ عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ؛ با ساخت نیکوى خداوند، فرجام کار، مادامى که شیعیان از گناهان دورى گزینند، پسندیده و نیکو خواهد بود.»[1]
شرح حدیث:
این حدیث، بخشى از نامه اى است که امام زمان(علیه السلام) براى شیخ مفید(رحمه الله) مرقوم داشته اند. حضرت مهدی(علیه السلام) به نکته اى مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت بخیرى را مى خواهند، سببش لطف و توجّه خاصّ خداوند است؛ پس باید از گناهانى که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند؛ زیرا هر عملى، اثر مخصوص خود را دارد و نَفْس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّى افکارى که داریم، ساخته مى شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکى ندارد ـ حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ ـ بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگى ورود به جایگاه نور و پاکى را ندارد. یک گناه، آتشى است که در خرمنى مى افتد. انسان سال ها تلاش مى کند و ثواب ها براى خویش فراهم مى آورد، ولى با یک گناه، حاصل عمرى را به هدر مى دهد؛ از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.
پی نوشت:
[1]. احتجاج، ج2، ص325 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8.
منبع: شرح چهل حدیث از حضرت مهدى(علیه السلام)، على اصغر رضوانى، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1382).
شرح پرسش:
لطفا این حدیث را شرح دهید. امام زمان(علیه السلام) می فرمایند: «وَالْعاقِبَةُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللّهِ سُبْحانَهُ تَکُونُ حَمیدَةً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِیَّ عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ؛ با ساخت نیکوى خداوند، فرجام کار، مادامى که شیعیان از گناهان دورى گزینند، پسندیده و نیکو خواهد بود.»[1]
شرح حدیث:
این حدیث، بخشى از نامه اى است که امام زمان(علیه السلام) براى شیخ مفید(رحمه الله) مرقوم داشته اند. حضرت مهدی(علیه السلام) به نکته اى مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت بخیرى را مى خواهند، سببش لطف و توجّه خاصّ خداوند است؛ پس باید از گناهانى که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند؛ زیرا هر عملى، اثر مخصوص خود را دارد و نَفْس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّى افکارى که داریم، ساخته مى شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکى ندارد ـ حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ ـ بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگى ورود به جایگاه نور و پاکى را ندارد. یک گناه، آتشى است که در خرمنى مى افتد. انسان سال ها تلاش مى کند و ثواب ها براى خویش فراهم مى آورد، ولى با یک گناه، حاصل عمرى را به هدر مى دهد؛ از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.
پی نوشت:
[1]. احتجاج، ج2، ص325 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8.
منبع: شرح چهل حدیث از حضرت مهدى(علیه السلام)، على اصغر رضوانى، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1382).
