در خواروبارفروشی: مادری یکی از فرزندانش را درون سبد خرید گذاشته و دو تا بچه دیگر هم اگر مشغول دویدن از بالا به پایین راهروها نباشند، از دو طرف سبد آویزان اند. مادرشان کجاست؟ اوه بله، او با شور و حرارت مشغول مکالمه ای با تلفن همراهش است.
در زمین بازی محلی: کودک با التماس از مادرش می خواهد تا او را نگاه کند. مادر به ندرت او را نگاه می کند. وای این مادر نیز مشغول صحبت کردن با تلفن همراهش است.
در فضای باز فروشگاه زنجیره ای مواد غذایی: در آن دوردست ها تعداد زیادی میز و صندلی دیده می شود که کودکان مشغول خوردن غذاهای فست فود هستند. والدین این بچه ها هم همه حواسشان به تماس های تلفنی شان است.
در مسابقه فوتبال مدرسه: اوه بله، پدری فراموش می کند در مسابقه بزرگ فرزندش شرکند کند. چرا؟ بله درست حدس زدید، او نیز مشغول یک مکالمه تلفنی طولانی بوده است.
یک روان شناس و مشاور ازدواج و خانواده در ادامه 5 دلیل برای کنار گذاشتن تلفن ها توسط والدین ارائه داده است.
1- توجه مثبت در هنگامی که بچه ها مشغول انجام کارهای مثبت هستند، باعث ایجاد سیستم ارزشی نیرومند و اعتماد به نفس مثبت در کودکان می شود. پاسخ دهی همراه با اشتیاق هنگام رو بهرو شدن با تلاش های کودکان برای یادگیری امور جدید، این اطمینان را در شما ایجاد می کند که فرزندتان همچنان به تلاشش ادامه خواهدداد. «به من نگاه کن» هایی که شما در زمین بازی یا آشپزخانه از بچه ها می شنوید، درخواست کودک شما برای تایید و دلگرمی دادن به اوست. وقتی شما او را نگاه می کنید- البته نگاه واقعی و نه سرسرانه- و می خندید و سری تکان می دهید؛ فرزندتان در پوست خود نمی گنجد. او دوباره آن کار را امتحان می کند و خود را به سمت مرحله بعدی انجام آن کار هدایت می کند.
2- توجه مثبت شما همچنین باعث ایجاد سرمایه بزرگی در بانک هیجانی کودک می شود. وقتی والدین تلفن هایشان را رها می کنند (یا تلویزیون و کامپیوترها را خاموش می کنند) و به صورت جدی درباره ی آنچه فرزندانشان انجام می دهند با آنها صحبت می کنند، توانایی های کودکان رشد می کند و خودباوری شان شکوفا می شود. بعد وقتی این بچه ها بزرگ شدند و با مشکلات اجتناب ناپذیر در زندگی آینده خود رو به رو شدند، مطمئنا آنچه را که برای رویارویی با مشکلات زندگی شان لازم است در دست خواهندداشت.
3- وقتی افراد بزرگسال با کودکان ارتباط چشمی برقرار می کنند و به صورت مستقیم با آنها صحبت می کنند، بچه ها بسیار ذوق زده می شوند. بچه ها با ریتم و تُن هماهنگ با صدای ما صحبت می کنند. آنها از این طریق واژگان را برای نامیدن اشیا و افراد می آموزند. مطمئن باشید تلویزین برای یادگیری زبان به بچه ها کمکی نمی کند. کودکان برای یادگیری زبان نیازمند تجربه بده بستانیِ کلامی هستند که از طریق برقراری تعامل با دیگر افراد صمیمی و مراقبت کننده اطرافشان به دست می آورند.
گذاشتن کودکان مقابل حتی بهترین برنامه تلویزیونی کودک، جایگزین مناسبی برای بده بستان کلامی که بین کودک و والدینش رخ می دهند، نیست. بسیاری از والدین از جهش ناگهانی گفتاری کودکانشان از جملات یک و دو کلمه ای به جملاتی مثل «آنها از کجا آمده اند؟» متعجب می شوند. این جملات چند کلمه ای از راه گوش دادن به مکالمه بزرگ سالانی که با کودکان صحبت می کنند تولید می شود. بی تردید بزرگ سالانی که دوروبر بچه ها حضور دارند ولی با تلفن هایشان مشغول هستند، باعث تولید چنین کلماتی در کودکان نشده اند.
4- مکالمه قدرت ذهنی را افزایش می دهد. مغز کودکان همچون اسفنج است. هرچه بیشتر با آنها صحبت کنیم، ذهن آنها چیز بیشتری جذب می کند. حتی کودکانی که بسیار کوچک تر از آن هستند که مکالمه واقعی داشته باشند؛ بیش از آنچه ما تصور می کنیم، قدرت گیرایی دارند. کسانی که با کودکانشان با جملات پیچیده صحبت می کنند، آنها را برای موفقیت در مدرسه و زندگی آماده می سازند.
پاسخ های یک کلمه ای و دو کلمه ای، دستورها و باید و نبایدها و وقفه های کوتاه مدت گاه و بیگاه بین تلفن ها برای هشدار دادن به بچه های هیچ یک چنین تاثیری ندارند. کودکان نیاز دارند زبانی را که برای توصیف و توضیح دادن دنیا استفاده می شود، بشنوند. این یکی از دلایل خوب برای توضیح چرایی داستان خواندن برای کودکان است. داستان خواندن تنها به دلیل سرگرم کننده بودن داستان ها برای بچه ها نیست، بلکه داستان ها ابزاری کارساز و مهم برای غنای زبان کودکان محسوب می شوند.
5- کودکان دوست دارند اولین اولویت ما برای برقراری ارتباط آنها باشند و نه تلفن ها و تماس ها! کودکان از راه بودن با کسانی که آنها را دوست دارند، به آنها آموزش می دهند و آنها را ترغیب می کند، چگونگی برقراری رابطه با دیگران و دوست داشتن آنها را فرا می گیرند. باید گفت برخلاف آنچه مرسوم است، زمانی که باید برای کودک اختصاص داده شود، جایگزینی برای زمان های معمول و همیشگی گفت و گو، سرگرمی و مشارکت در زندگی کودکان نیست.
زمانی که به کودک اختصاص داده می شود از کیفیت و ویژگی های خاصی برخوردار است. ما همه جشن های بزرگ، تعطیلات و رفتن به باغ وحش را در خاطر داریم؛ اما آنها روزهای ویژه ای در زندگی هستند که کمتر رخ می دهند. برای رشد، کودکان نیاز دارند که ما درباره تجربیاتشان کنجکاو باشیم و مدام درباره آنچه در اطرافمان در حال رخ دادن است، به آنها بازخورد دهیم و با آنها صحبت کنیم.
- من هم مانند دیگران تلفنم را دوست دارم، به ویژه چون همین تلفن است که باعث می شود بتوانم به راحتی با تمام اعضای خانواده ام در هرجا که باشند در تماس باشم و رابطه ام را با آنها حفظ کنم. من هم از اینکه کودکان همیشه می توانند از طریق تلفن همراهم با من در تماس باشند و مرا با یک تلفن بیابند بسیار آسوده خاطر شده ام. من هم با دوستان، دانشجویان قبلی و اعضای خانواده ام از طریق فیس بوک و توییتر مرتبط شده ام.
آب و هوا را بررسی می کنم و به تیتر خبرها سری می زنم و در گوگل اطلاعات مورد نیازم را می یابم. نکته مهمی که باید در بین استفاده از این همه تکنولوژی های جدید به یاد داشت این است که کودکان به ما نیازدارند، پس دست کم وقتی با آنها هستیم باید تلفن هایمان را رها کنیم و در اختیار آنها باشیم. یکی از وظایف اصلی و مهم ما به عنوان پدر و مادر، توجه مستقیم و مکالمه لذت بخش با کودکان است.
