بنام خدا
دهم رمضان سالروز وفات حضرت خدیجه (س)
عرض تسلیت به پیشگاه سیده نساء عالمین؛ حضرت فاطمه (علیهاالسلام) و تسلیت محضر آخرین فرزند ایشان امام زمان(علیه السلام)،
آری؛ آسمان بوی غم می‌دهد، هوا پر از ماتم است؛ صدای شکستن بغض می‌آید.
آه ، ریحانه نبی امشب داغدار است، خورشید می‌گرید چرا که خیرالنساء بی مادر شده است.
دستان خاک، سلطان غم‌ها را به میعادگاه خویشتن دعوت کرده است. اشک‌های کودک نبی ناله‌ی "وا امّاه" سر داده است.
این بار نیز عاشقی وفادار به خاک پیوست. مصطفی بی‌یاور گشته است و شهر مکه در آغوش غم خفته است ...
پاینده باد واژه زیبای مادر، که از آغاز تا پایان خلقت، نقش دل‌های مهربان است. چه زیباست تکرار نام مادر بر لبان دختری که خود مادری درد آشناست؛ فاطمه.
فاطمه علیهاالسلام سوگوار مادری فداکارست.
چقدر دشوار است تحمل رحلت مادری چنان صمیمی که در رحم خویش با او سخن می‌گفته است.
بازار اشک، در چشمان فاطمه رونق گرفته است و رسول خدا، خود، دل شکسته و نالان، دلجوی فاطمه (علیهاالسلام) غمگین است.
خدیجه علیهاالسلام ، همسری مهربان، که با شنیدن اولین ندای وحدانیت، رو به سوی قبله می‌کند و خدای را به یکتایی می‌خواند، پذیرای پیامبری مبعوث و لرزان بازگشته از حرا و شاهد نبوت، اکنون آرام، آرمیده است.
«تنهایی» به گریه می‌افتد، هنگامی که ناچار باید همدم رسول خدا شود.
امّا خدیجه، هرگز رنج تنهایی را بر محمد بر نمی‌تابد و دختر کوچک خویش را به تیمارداری پدر می‌گمارد. زین پس، فاطمه (علیهاالسلام) تیماردار و غمخوار پدر خواهد بود، در لحظه‌های خاکستر و سنگ و دشنام.
پروردگارا! همسر فداکار محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و سلم) به سوی تو می‌آید؛ زنی که برای دین تو و در راه رسول تو، از دنیا چشم پوشیده و غرق در جمال نور است؛ کوله‌باری از زخم زبان قبیله قریش را لِه کرد و پر افتخار، خود را همسر وفادار محمد امین نامید تا یار و یاور رسالت او باشد و نامش در پیشگاه حق، در صف اولین زنان بزرگ عالم درآید.
و فاطمه، گریان بر مزار مادر با او وداعی جاودانه می‌سراید: مادر! قسم به خدایی که به من قدرت داد تا در رحم با تو سخن بگویم و سبب آرامش تو باشم و سوگند به نوری که از تو زاده شدم، پدرم را تنها نخواهم گذاشت.
و این پیمانی خواهد بود، میان ما سه تن.
مادرم! چه خوش آرام گرفته‌ای نزد پروردگارت بر بلند جایگاه بهشت، که همسر رسول خدا را که از جان و مال خود برای اعتلای اسلام عزیز گذشت جز این جایگاه نشاید.
رفتنت ای بزرگ مادر! غمی است بر دل و اشکی است در چشم من و پدر.
رحمت خدا بر خدیجه (علیهاالسلام) باد که شاخه‌های بی‌پناه رسالت، بر ریشه‌های مقتدرش پیوند خورده بودند.
آری اسلامی که امروز به ما رسیده است از گذشت و فداکاری انسانهایی این چنین، شکوفا شده است. کسانی که هیچ چیز خود را از اسلام دریغ نکرده و عاشقانه برای رشد و بالندگی اسلام عزیز مرارت ها و رنجهای فراوان متحمل شدند.
