چاقی خطر ده نوع سرطان را 'افزایش' می‌دهد
محققان دانشکده بهداشت و طب حاره‌ای لندن در یکی از بزرگترین تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده به این نتیجه رسیدند که بالا بودن BMI (ضریب توده بدنی) خطر ده نوع سرطان را زیاد می‌کند.
این تحقیق جامع بر روی ۵ میلیون و ۲۴۰ هزار بریتانیایی انجام شد. محققان ابتلا به ۲۲ نوع سرطان را در این افراد بررسی کردند و متوجه شدند بالا بودن BMI در هفده نوع از این ۲۲ نوع سرطان نقش داشته است.
به گفته دکتر کریشنان باسکاران، محقق ارشد این پژوهش، "اگر معجزه‌ای می‌شد و اضافه وزن در جامعه از بین می رفت سالانه دوازده هزار مورد سرطان کمتر در بریتانیا داشتیم."
بجز ویژگی‌های فردی، اندازه BMI یعنی میزان اضافه وزن در افزایش خطر ابتلا به سرطان نقش دارد، این مطالعه نشان داد پنج نمره افزایش BMI، تقریبا بطور مستقیم (خطی) با سرطانهای رحم، کیسه صفرا، کلیه، دهانه رحم، تیروئید و سرطان خون ربط دارد.
در این بین چاقی، رحم را بیشتر از هر عضو دیگر در معرض بدخیمی قرار می دهد.
دکتر باسکاران می‌گوید "با بالا رفتن BMI سرطان رحم به میزان قابل توجهی افزایش پیدا می‌کرد در مورد سرطانهای دیگر این افزایش در حد متوسط بود یا افزایشی دیده نمیشد."
علاوه بر این، چاقی در ابتلا به سرطانهای کبد، روده بزرگ، تخمدان و سرطان سینه (پس از یائسگی) نیز تاثیر دارد.
بطور کلی دو عامل اصلی در ابتلا به سرطان نقش دارند، ژنتیک و عوامل محیطی.
BMI (ضریب توده بدنی)
BMI (ضریب توده بدنی) معیار ارزیابی چاقی یا لاغری است، برای محاسبه وزن (به کیلوگرم) خود را تقسیم بر توان دو قد (به متر) کنید.
برای مثال BMI فردی که یک متر و هفتاد سانتی‌متر قد و ۶۰ کیلوگرم وزن دارد، تقریبا ۲۱ است. [شصت تقسیم بر (۱.۷ ضربدر ۱.۷)]
BMI کمتر از ۱۸.۵: زیر وزن
BMI بین ۱۸.۵ تا ۲۵: وزن طبیعی
BMI بین ۲۵ تا ۳۰: اضافه وزن
BMI بیشتر از ۳۰: چاقی
در این مطالعه محققان، تاثیر عواملی مثل سن، جنس، یائسگی و سیگار را تصحیح کردند تا فقط تاثیر بالا بودن BMI را بر ابتلا به سرطانهای مختلف ارزیابی کنند.
چاقی، معضلی جهانی
چاقی معضلی جهانی است و سازمان بهداشت جهانی آن را یکی از مهمترین عوامل مرگ ومیر در دنیا قلمداد می‌کند.
سالانه حدود سه و نیم میلیون نفر در دنیا بعلت چاقی جان خود را از دست می دهند و ۶۵ درصد جمعیت جهان در کشورهایی زندگی می‌کنند که افزایش وزن و چاقی بیش از کم وزنی باعث مرگ می‌شود.
بعلاوه تقریبا نیمی از موارد دیابت و یک چهارم موارد بیماریهای ایسکمیک قلب به اضافه وزن و چاقی نسبت داده می‌شود.
در ایران چاقی و چاقی شکمی در دهه گذشته سیر صعودی داشته و چاقی شکمی تا پنجاه درصد افزایش داشته است.
بر اساس آمار سال ۲۰۰۸ سازمان بهداشت جهانی، شیوع چاقی در افغانستان ۲.۲ درصد است.
یک سوم جمعیت ایران یعنی حدود ۲۵ میلیون نفر دارای اضافه وزن یا چاقی هستند که ۴۳ درصد آنان را مردان و ۵۷ درصد را زنان تشکیل می‌دهند.
هشت میلیون نفر از ۲۵ میلیون نفر مبتلا به چاقی و ۱۷ میلیون نفر مبتلا به اضافه وزن هستند.
بنابر آخرین آمارها، شیوع اضافه وزن وچاقی در جمعیت بالای ۲۰ سال ایران ۵۰ تا ۷۰ درصد است (متوسط جهانی ۳۵%) و نیمی از جمعیت تهران اضافه وزن داشته و ۱۵ تا ۲۰ درصد در مرز چاقی قرار دارند.
در سال‌های اخیر چاقی کودکان نیز در ایران رشد زیادی داشته و تقریباً ۳۰ درصد از بچه‌ها، دچار اضافه وزن و چاقی هستند و می‌توان گفت از هر ۴ کودک، یک نفر چاق است.
تحقیقات در ایران نشان می دهند فست فودها، نوشابه های گازدار و آب میوه های صنعتی و میان وعده های شیرین (بیسکویت، کراکر، کیک یزدی، کیک خانگی، شیرینی خشک، شیرینی تر، گز، آبنبات، سوهان، شکلات، کرم کارامل، حلواشکری، حلوا خانگی، نقل) و میان وعده های شور (چیپس و پفک) می تواند سبب بروز چاقی و سندروم متابولیک در کودکان و نوجوانان شود.
وزارت بهداشت ایران: ۳۲میلیون ایرانی بیش از حد نیاز غذا می‌خورند
برنامه های مدیریت وزن باید:
رژیم غذایی ، فعالیت بدنی و تغییرات رفتاری را در نظر بگیرد.
تمرکزش بر روی تغییرات بلند مدت باشد و نه دستاوردهای کوتاه مدت.
دستکم سه ماه طول بکشد اما هدف رسیدن به وزن مطلوب در پایان برنامه و پس از یک سال باشد.
میزان کالری مصرفی را کاهش دهد اما غذا یا گروه غذایی خاصی را ممنوع نکند.
فرد را با فعالیت‌های بدنی روزانه همچون پیاده روی آشنا کند.
محترمانه باشد و در مورد افراد قضاوت نکند.
