سید بن طاووس گوید:

کانَ الاِْمامُ الْحَسَنُ علیه‏ السلام یَتَّجِهُ فى‏صَلاتِهِ بِقَلْبِهِ وَ مَشاعِرِهِ نَحْوَاللّه‏ ِخالِقِ‏الْکَوْنِ وَ واهِبِ الْحَیاةِ فَلَمْ یُشَمِّرْ وَ لَمْ یَحْفِلْ بِاَىَّ شَأْنٍ مِنْ شُؤُونِ الدُّنْیا مادامَ یُصَلّى.

امام عسکرى علیه‏ السلام در نماز با قلب و تمام وجود متوجه خداوند جهان‏آفرین و حیات ‏بخش مى‏شد و تا وقتى که در حال نماز بود، به کارى از کارهاى دنیا نمى‏پرداخت و خوشحال نمى‏شد.

حیاه‏ الامام ‏العسکرى:34