پرهیز از خوشحالی انجام گناه

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

إیّاکَ و الإبتهاجَ بالذَّنبِ، فَإنَّ الإبتهاجَ بِهِ اَعظَمُ مِن رُکوبِهِ؛

از خوشحال شدن به گناه بپرهیز، چرا که خوشحالی از انجام گناه، از ارتکاب گناه بدتر است.

کشف الغمه، ج ۲، ص ۱۰۸

معصیت، گاهی از روی غفلت و نادانی است. در این صورت، وقتی گنهکار، آگاه و هشیار و بیدار شد و خطای خویش و عمل زشت خود را فهمید، پشیمان می‌شود و توبه می‌کند و خداوند هم از او می‌گذرد.
گاهی هم گنهکاران، از روی عناد و لجاجت و ستیزه جویی با مکتب انبیا و دین الهی و ارزش‌های اخلاقی گناه می‌کنند و از گناه خویش خوشحالند و پشیمان هم نمی‌شوند. این گستاخی و بی پروایی بسیار زشت و عقوبتش سنگین است. آنان که به زبان، استغفار می‌کنند، اما در دل، همچنان هوس گناه و شوق عصیان دارند، استغفار را هم به سخره گرفته‌اند.
گناه را، هر چند کوچک باشد، باید بزرگ شمرد و در آستان الهی معذرت خواهی و استغفار کرد. ناچیز شمردن معصیت و اهمیت ندادن به آن، انسان را بد عاقبت می‌کند و رفته رفته او را در باتلاقی گرفتار می‌سازد که بیرون آمدن از آن دشوار است. در روایات توبه، آمده است: «ندامت، برای توبه کافی است». یعنی رسیدن به حالت پشیمانی پس از ارتکاب گناه، نشانه‌ی بیداری فطرت و روشنی چراغ وجدان است و همین کمک می‌کند که خطاکار، تصمیم بگیرد دیگر گناه نکند. اما «ابتهاج» و شادمانی از گناه، نشانه‌ی تیره دلی و غفلت شدید است و در کسانی یافت می‌شود که تحت سلطه‌ی شیطان و نفس اماره قرار گرفته‌‎اند. این خوشحالی از گناه، از خود گناه زشت‌تر و عظیم‌تر است.

منبع: حکمت‌های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه‌السلام)، پديدآورنده: جواد محدثی، ناشر: آستان قدس رضوی (به نشر)، 1390.