امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

هذِهِ الآفاتُ... مِنَ الوَباءِ وَ الجَرادِ و ما اَشبَهَ ذلِكَ ما بالُها لا تَدومُ...و یلذَعُ اَحیانا بِهذِهِ الآفاتِ الیسیرَةِ لِتَأدیبِ النّاسِ وَ تَقویمِهِم، ثُمَّ لا تَدومُ هذِهِ الآفاتُ، بَل تَـكشِفُ عَنْهُم عِندَ القُنوطِ مِنهُم، فَتَـكونُ وُقوعُها بِهِمْ مَوعِظَةً و كَشفُهاعَنهُم رَحمَةً.... فَاِذا عَضَّتهُ المَكارِهُ وَ وَجَدَ مَضَضَهَا اتَّعَظَ وَ اَبصَرَ كَثیرا مِمّا كانَ جَهِلَهُ وَ غَفَلَ عَنهُ، وَ رَجَعَ اِلى كَثیرٍ مِمّا كانَ یجِبُ عَلَیهِ... اِنَّ هذِهِ الآفاتِ وَ اِن كانَ تتَنالُ الصّالِحَ وَ الطّالِحَ جَمیعاً، فَاِنَّ الله‏َ جَعَلَ ذلِكَ صَلاحا لِلصِّنفَینِ كِلَیهِما:اَمَّا الصّالِحونَ فَاِنَّ الَّذى یصیبُهُم مِن هذا یرُدُّهُم نِعَمَ رَبِّهِم عِندَهُم فى سالِفِ اَیامِهِم فَیحدوهُم ذلِكَ عَلَى الشُّكرِ وَ الصَّبرِ، وَ اَمَّا الطّالِحونَ فَاِنَّ مِثلَ هذا اِذا نالَهُم كَسَرَ شِرَّتَهُم وَ رَدَعَهُم عَنِ المَعاصى وَالفَواحِشِ، وَ كَذلِكَ یجْعَلُ لِمَن سَلِمَ مِنهُم مِنَ الصِّنفَینِ صَلاحا فى ذلِكَ، اَمَّا الاَبرارُ فَاِنَّهُم یغتَبِطونَ بِماهُم عَلَیهِ مِنَ البِرِّوَ الصَّلاحِ و یزدادونَ فیهِ رَغبَةً وَ بَصیرَةً، و اَمَّا الفُجّارُ فَاِنَّهُم یعرِفونَ رَأفَةَ رَبِّهِم وَ تَطَوُّلَهُ عَلَیهِم بِالسَّلامَةِ مِن غَیرِ استِحقاقِهِم، فَیحُضُّهُم ذلِكَ عَلَى الرَّأفَةِ بِالنّاسِ وَالصَّفحِ عَمَّن اَساءَ اِلَیهِم؛

این آفت‏‌ها، از قبیل وبا و هجوم ملخ و مانند اینها، دوام ندارند...و گاهى با این آفت‏‌هاى زودگذر، آسیبى به مردم م‌ى‏رسد تا ادب شوند و مقاوم گردند. البته آفت‏‌ها دوامى ندارند و همین كه موجب ناامیدى مردم شوند، برداشته مى‏‌شوند تا معلوم گردد كه گرفتار شدن به آفات، اندرزى براى مردم و برطرف شدن آفات نیز بخشایشى در حق آنان است... پس هرگاه سختى‏‌ها انسان را فرا گرفتند و او رنج آنها را چشید، پند مى‏‌گیرد و از بسیارى چیزها كه نمى‏‌دانست و غفلت داشت، آگاه مى‏‌گردد و به سوى بسیارى چیزها كه بر او واجب بوده، توجه مى‏‌كند... هرچند چنین آفت‏‌هایى هم به نیكوكاران و هم به بدكاران مى‏‌رسند، امّا خداوند، آنها را براى هر دو گروه، خوب قرار داده است. براى نیكوكاران، خوب است، چون هر آسیبى به آنان برسد، آنها را نسبت به نعمت‏‌هاى پروردگارشان ـ كه در گذشته داشته‌‏اند ـ هشیارتر مى‏‌كند و به سپاسگز‏ارى و صبر برمى‌‏انگیزد. براى بدكاران هم خوب است، چون وقتى چنین آسیبى به آنها برسد، شرارتشان را در هم مى‌‏شكند و از گناهان و زشتى‌‏ها بازشان مى‏‌دارد. همچنین خداوند، جانِ سالم به در بُردن از آفت‏‌ها را براى هر دو گروه، خوب قرار داده است. براى نیكوكاران، خوب است، چون آنها را به نیكى و درستكارى خویش امیدوار مى‏‌كند و براى بدكاران هم خوب است، چون مهربانى و احسان پروردگارشان را درمى‏‌یابند كه آنها را سالم قرار داد، با آن‏كه شایست‌ه‏اش نبودند، و همین، آنها را به مهربانى با مردم و گذشت از بدى‏‌هاى دیگران در حقّ خویش، تشویق مى‏‌كند.

بحارالأنوار، ج ۳، ص ۱۳۸ و ۱۳۹