هفت خصلت بنده عبادت گر

در حدیث معراج ‏است ، خداوند به پیامبراکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله فرمود:

یا اَحْمَدُ! هَلْ تَدْرى مَتى یَکُونُ الْعَبْدُ عابِدا؟
قالَ لا یا رَبِّ.
قالَ: اِذا اجْتَمَعَ فیهِ سَبْعُ خِصالٍ: وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنِ الْمَحارِمِ، وَ صَمْتٌ یَکُفُّهُ عَمّا لا یَعْنیهِ، وَ خَوْفٌ یَزدادُ کُلَّ یومٍ مِنْ بُکائِهِ، وَ حَیاءٌ یَسْتَحْیى مِنّى فىالْخَلاءِ، وَ اَکْلُ ما لا بُدَّ مِنْهُ وَ یُبْغِضُ الدُّنیا لِبُغْضى لَها وَ یُحِبُّ الأخْیارَ لِحُبّى ایّاهُم؛

اى احمد! آیا مى‏ دانى که بنده، کىْ بنده عبادت گر خواهد بود؟
گفت: نه ، اى پروردگار.
خداوند متعال فرمود: هر گاه هفت خصلت در او فراهم آید:
1. تقوایى که او را از حرام‏ هاى الهى باز بدارد.
2. سکوتى که او را از گفتار بیهوده نگه دارد.
3. ترسى که هر روز بر گریه او بیفزاید.
4. شرمى که درخلوت هم از من حیاکند (وگناه نکند).
5. خوردن، به اندازه ‏اى که چاره ‏اى از آن نیست.
6. دنیا را دشمن بدارد، چون من آن را دشمن مى‏ دارم.
7. نیکان را دوست بدارد، چون من دوستدار آنانم.

بحارالانوار، ج 74، ص 30.