با افراد انزواطلب ازدواج نکنید! (بخش اول)

شوهر بی احساس و عاطفه ام

شاید باید اون روز خواستگاری که اومده بودند بیشتر دقت می کردم و از بعضی از این نشانه ها به راحتی گذر نمی کردم. قرار شد با مهران به یک گوشه خلوتی بریم تا هم ما با هم بیشتر آشنا بشیم و هم خانواده ها. من از عرق هایی که بر پیشانی مهران نشسته بود، این برداشت رو می کردم که به خاطر حیایی که داره این ارتباط و صحبت کردن با من به عنوان خواستگار مقداری براش سخته.
تو صحبت هایی که با هم داشتیم، هم خیلی حرف نمی زد و از شغلش یه مقدار صحبت کرد که تو بایگانی اداره کار می کنه و از شغلش بسیار راضیه. علت راضی بودنش هم این بود که نیاز نیست با ارباب رجوع سر و کله بزنی.
من تعجب می کردم یه نفری که تو دانشگاه یه رشته مهندسی به این خوبی خونده، الان تنها شغلی رو که دوست داری همین بایگانی یه اداره هست که هیچ ارتباطی با رشته تحصیلی دانشگاه نداره و توی اون هم هیچ ارتقای شغلی نیست.
بعد جلسه خواستگاری، خواهرم اومد تو اتاق و دید من خیلی تو فکرم. «اکرم! واقعا داری به ازدواج با این پسره فکر می کنی؟» گفتم: «چرا مگه؟» اون که خیال می کرد جواب «نه» رو از من می شنوه خیلی سریع گفت: «دختر، خودت رو بدبخت نکن، این پسره یه تختش کم بود، نمی دیدی اصلا بلد نبود حرف بزنه، تو حال و هوای خودش بود، اصلا انگار نمی دونست برای جلسه خواستگاری اومده» من که یه جواب فقط می تونستم به همه این سئوالات مریم خواهرم و بقیه اعضای خانوادم بدم و اون این بود که مهران، یک پسر بسیار باحیاییه و اگه نتونسته تو جلسه خواستگاری با من و خانوادم به راحتی صحبت کنه به خاطر شرم و حیائشه.
سال ها گذشت و من با بسیاری از بی عاطفگی ها و کم حوصلگی هاش ساختم. بسیاری از دوستانم رو به خاطر اینکه بهم می گفت تو مهمونی ها اذیت میشه، رها کردم و منم مثل اون عادت به کنج خونه کردم. خونمون مثل یه زندونی بود که دو تا پرنده توش گیر افتاده بودند ولی یکی از اون پرنده ها شور و شوق زیادی به پرواز داشت و دیگری هیچ ذوق و شوقی برای رهایی نداشت. کم کم داشت اون پرنده عاشق به پرواز هم خلق و خوی آزاد بودنش رو از دست می داد.
رفت و آمدمون با اطرافیان، حتی پدر و مادرم نیز کم شد و اگر می رفتیم خانه پدر و مادرم، اون من رو می ذاشت دم منزلشون و خودش می رفت تو خلوتی که برای خودش تو خونه درست کرده بود. تازه بعد چند سال متوجه شده بودم که با یک آدم عجیب و غریب ازدواج کردم که اصلا نمی شناسمش. یه مدت احساس می کردم، شاید او دوست داره که با دیگران ارتباط داشته باشد ولی نمی تواند. این احساس من کاملا غلط بود، او اصلا ارتباط با دیگران را دوست نداشت و در این ارتباط ها (کلامی و غیرکلامی) بسیار اذیت می شد. تنها چیزی که او را خوشحال می کرد خلوتی بود که او باشد و هیچ کس نباشد و انتقادهایی که من و دیگران از او می کردیم هیچ تاثیری بر روی او نداشت.
تا اینکه فهمیدم هر دویمان مبتلا به افسردگی شده ایم، افسردگی او ریشه در رفتارهای اون داشت و افسردگی من ریشه در رفتارهای او. همین باعث شد پیش مشاور بریم و مشاور در صحبتی که جدا با هم داشتیم به من گفت که شوهر شما مبتلا به «اختلال شخصیت اسکیزوئید» است.
 

آدم های انزواطلب چه تعدادند؟

تعریف اختلال شخصیت اسکیزوئید