پرت کردن اشیا توسط کودکان و درمان آن (بخش دوم)

والدین باید همیشه هنگام صرف وعده‌های غذا در کنار بچه‌های خود بنشینند تا آنها را وقتی لقمه در دهان شان نیست به صحبت بگیرند و به رشد مهارت‌های زبانی‌شان کمک کنند.
 

اسباب‌بازی‌های کودک را به صندلی‌اش وصل کنید: وقتی کودک در یک کالسکه یا صندلی مخصوص ماشین قرار دارد، سعی کنید چند اسباب‌بازی را به صندلی‌اش وصل کنید، طوری که به راحتی در دسترسش باشند. اسباب‌بازی‌ها را با نوارهای کوتاه به صندلی ببندید و انتهای آنها را کوتاه کنید تا دور گردن یا دست و پایش نپیچد. کودک به سرعت کشف خواهد کرد که علاوه بر پرتاب اشیا، می‌تواند دوباره آنها را به سمت خود برگرداند. این ترفند بازی را برایش دو چندان لذت‌بخش می‌کند، و کار شما را هم نصف می‌کند.

جمع کردن اشیای پرت‌شده را با هم انجام دهید: از کودک نوپایتان نخواهید که همهٔ چیزهایی را که پرتاب کرده است جمع کند، چون این کار تکلیف سنگینی برای کودکی در این سن است. به جایش سعی کنید با هم روی چهار دست‌وپا قرار بگیرید و با گفتن: «بیا ببینیم چقدر سریع می‌تونیم لگوها را با هم جمع کنیم؟» یا «می‌تونی به من کمک کنی همهٔ توپ‌های زرد رو پیدا کنم؟» کمکش را جلب کنید.

الگوی خوبی برایش ایجاد کنید: لازم نیست از پرتاب کردن گه گاه یک کوسن به طرف مبل خودداری کنید تا مبادا الگوی بدی برای کودک نوپایتان ایجاد کنید. در واقع، شما می‌توانید با استفاده از وسایلی که معمولاً در خانه‌تان پرتاب می‌کنید به او نشان دهید که چه چیزی برای پرتاب کردن مناسب است و چه چیزی نیست. دفعهٔ بعد اگر چیزی را که نباید، پرتاب کرد، با هم در خانه دور بزنید و مثلاً جوراب‌ها را به سمت سبد لباس، دستمال کاغذی‌های استفاده‌شده را به سوی سطل زباله و اسباب‌بازی‌ها را به سوی جعبهٔ اسباب‌بازی آرام پرتاب کنید.

در زمان صرف غذا کنارش بنشینید: در این مرحلهٔ سنی غذا خوردن اغلب با کثیف‌کاری همراه است اما شما می‌توانید با نشستن کنار کودک نوپایتان در حین غذا خوردنش ریخت و پاش او را محدود کنید. به این ترتیب شما آنجا هستید و اگر حرکتی به سمت پرت کردن ناهارش کرد، می‌توانید با ملایمت اما قاطعانه یک «نه» بگویید و در صورت لزوم بشقابش را با دست نگه دارید. والدین باید همیشه هنگام صرف وعده‌های غذا در کنار بچه‌های خود بنشینند تا آنها را وقتی لقمه در دهان شان نیست به صحبت بگیرند و به رشد مهارت‌های زبانی‌شان کمک کنند. این کار همچنین بهترین راه برای اطمینان از این است که کودک نوپا قبل از بلعیدن، غذای خود را خوب می‌جود.

از ظروف مخصوص کودک استفاده کنید: از چینی‌های ظریف خود یا حتی ظروف سفالی شکستنی برای غذا دادن به کودک نوپایتان استفاده نکنید. به جایش، سعی کنید یک ظرف مخصوص کودک نوپا با لیوان نی‌دار را که به میز یا سینی صندلی مخصوص کودک بسته می‌شود، تهیه کنید تا او نتواند ظرفش را بردارد. با این حال، به یاد داشته باشید که اگرچه این ظروف آن‌قدر کارآمد هستند که با قاپیدن سرسری کودک تان روی زمین نیفتند، اما آنها نمی‌توانند جلوی کودکی را بگیرند که از گیر کردن ظرفش به میز شگفت‌زده شده و مصمم است آن را جدا کند.

همیشه مقادیر کمی غذا در ظرف کودک بریزید: اگر مقادیر اندکی از غذاهای انگشتی در ظرف کودک بریزید و تا وقتی همهٔ آن را نخورده غاست ذای بیشتری در ظرفش نریزید، غذای کمتری هدر خواهد رفت و کودک نوپایتان مهمات کمتری برای بازی پرتاب کردن خواهد داشت. کودک را تحت فشار نگذارید که بیشتر از چیزی که می‌خواهد، غذا بخورد، مگر اینکه پزشک متخصص اطفال گفته باشد کودک اختلال رشد دارد و راهکارهایش را نیز به شما گفته باشد.

بیشتر بچه‌ها تا وقتی غذا خوردن را تمام نکرده‌اند و کسل نشده‌اند، شروع به پرتاب غذای خود نمی‌کنند. بنابراین، صرف‌نظر از اینکه چقدر غذا خورده است، شروع پرتاب غذا را به عنوان نشانه‌ ای از اینکه کودک غذا خوردنش را تمام کرده است تلقی کنید. برای جلوگیری از القای این تصور به کودک که پرتاب غذا راه درستی برای پایان دادن به یک وعدهٔ غذایی است، با خونسردی به او یادآوری کنید که «غذا برای پرتاب کردن نیست» و قبل از بلند کردنش از پشت میز از او بپرسید که آیا غذایش را تمام کرده است یا خیر. اگر کمی غذا از دستانش ریخت، حالا یا به طور تصادفی یا به عمد، سعی کنید سخت نگیرید. اگرچه ریختن کمی خورش یاکمی پنیر رنده‌ شده و چرب روی زمین می‌تواند آزاردهنده باشد، اما همهٔ ما گاهی اوقات چیزهایی را می‌اندازیم، پس زیاد هم سخت نگیرید، نه به او و نه خودتان!

منبع: سایت مادرشو