آنچه از بیماری سارس باید بدانید

هیچ درمان تایید شده‌ای وجود ندارد که برای همه‌ی افراد مبتلا به سارس تاثیرگذار باشد.
 

سندرم حاد تنفسی یا سارس یک نوع جدی از پنومونی ویروسی ناشی از کرونا ویروس سارس است. ویروسی که سبب بروز بیماری سارس می‌شود، در سال ۲۰۰۳ کشف شد. سازمان بهداشت جهانی، سارس را یک تهدید برای سلامت جهان معرفی کرده‌است. در سال ۲۰۰۳، طی اپیدمی شدن این بیماری، در حدود ۷۷۴ نفر در سراسر جهان کشته شدند. موارد جدیدی از سارس از سال ۲۰۰۴ گزارش نشده‌است.
 

علائم سارس شبیه به علائم و نشانه‌های آنفولانزا است، از جمله:
– تب بیش از ۳۸ درجه
– سرفه‌ی خشک
– گلو درد
– مشکلات تنفسی، از جمله تنگی نفس
– سردرد
– بدن درد
– از دست دادن اشتها
– ضعف
– تعریق شبانه و لرز
– گیجی
– راش پوستی
– اسهال

مشکلات تنفسی در عرض دو تا ۱۰  روز پس از این‌که فرد در معرض ویروس قرار گرفت ظاهر می‌شوند. مقامات بهداشتی فردی را که علائم بالا را نشان می‌دهد و اعضای خانواده‌ی وی را در صورتی که سابقه‌ی مسافرت خارجی دارند، قرنطینه می‌کند. این فرد برای جلوگیری از گسترش ویروس به مدت ۱۰ روز قرنطینه خواهد شد. فاکتورهایی که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند عبارتند از تماس نزدیک با کسی که سارس در او تشخیص داده شده‌است و سابقه‌ی سفر به کشوری را دارد که شیوع سارس در آن گزارش شده‌است.
 

سارس می‌تواند هنگامی که یک فرد آلوده، سرفه یا عطسه می‌کند، یا با شخص دیگری تماس نزدیک دارد، گسترش می‌یابد.
 

– مراقبت از کسی که مبتلا به سارس است
– تماس با مایعات بدن فرد مبتلا به سارس
– بوسیدن، در آغوش گرفتن، لمس کردن فرد آلوده یا مصرف غذا یا نوشیدن با او به صورت اشتراکی در یک ظرف

همچنین ممکن است با لمس سطحی آلوده از قطرات تنفسی یک فرد آلوده و سپس لمس چشم، دهان و بینی خودتان بیماری سارس را دریافت کنید. این بیماری همچنین می‌تواند از طریق هوا پخش شود، اما محققان هنوز این موضوع را تایید نکرده‌اند.
 

آزمایشات مختلف آزمایشگاهی برای تشخیص ویروس سارس توسعه یافته‌است. در طی اولین دوره‌ی شیوع سارس، آزمایشات آزمایشگاهی برای این بیماری وجود نداشت و تشخیص به طور عمده از طریق علائم و سابقه‌ی پزشکی انجام می‌شد. در حال حاضر، آزمایشات آزمایشگاهی می‌تواند روی سواب‌ها و نمونه‌های خون بینی و گلو انجام شود. اشعه‌ی ایکس قفسه‌ی سینه یا سی‌تی‌اسکن نیز می‌تواند علائم سارس مشابه با پنومونی را نشان دهد.
 

بیش‌ترین مرگ و میر ناشی از سارس در اثر نارسایی تنفسی رخ می‌دهد. سارس همچنین می‌تواند منجر به نارسایی قلب و کبد شود. گروهی که بیش‌ترین خطر ابتلا به این عوارض را دارند، افراد بالای ۶۰ سال هستند که یک بیماری مزمن دیگر در آن‌ها تشخیص داده شد‌ه‌است.
 

هیچ درمان تایید شده‌ای وجود ندارد که برای همه‌ی افراد مبتلا به سارس تاثیرگذار باشد. گاهی اوقات داروهای ضد ویروسی و استروئیدها برای کاهش تورم ریه تجویز می‌شوند، اما آن‌ها برای همه مفید نیستند. در صورت لزوم ممکن است اکسیژن ‌درمانی یا یک دستگاه تهویه مطبوع تجویز شود. در موارد شدید، ممکن است تزریق پلاسمای خون از فردی که از سارس بهبود یافته‌است، نیز تجویز شود. با این حال، شواهد کافی برای اثبات موثر بودن این درمان‌ها وجود ندارد.
 

محققان در حال حاضر بر روی واکسنی برای سارس کار می‌کنند، اما هیچ آزمایش بشری برای واکسن‌های بالقوه وجود ندارد. از آن‌جایی که هیچ درمان تایید‌شده‌ای برای بیماری سارس وجود ندارد، مهم است که حداکثر اقدامات پیشگیرانه را در صورت امکان انجام دهید.
در صورتی که در تماس نزدیک با فردی بوده‌اید که به این بیماری مبتلا است، می‌توانید اقدامات پیشگیرانه‌ی زیر را انجام بدهید:
– دست‌ها را به طور مرتب بشوید.
– در صورت لمس مایعات بدن فرد آلوده، دستکش یک بار مصرف بپوشید.
– هنگامی که با فرد مبتلا به سارس در یک اتاق هستید، یک ماسک جراحی جلوی دهان‌تان بزنید.
– سطوحی را که ممکن است آلوده به ویروس باشد، ضد عفونی کنید.
– تمام وسایل شخصی، از جمله ملحفه و ظروفی را که توسط فرد مبتلا به سارس استفاده شده‌است، شستشو دهید.

علاوه بر این، تمام مراحل فوق را به مدت دست کم ۱۰ روز پس از بروز علائم سارس، دنبال کنید. در صورتی که کودک‌تان تب یا مشکلات تنفسی دارد یا با کسی که مبتلا به سارس است تماس داشته‌است، اجازه ندهید به مدرسه برود و او را در خانه نگه دارید.

منبع: تحریریه سایت کسب و کار بازده – سارا فیضی