فرشته ای زمینی به نام «مادر»

یکی از نقش های مهم مادر در خانواده، نقش مراقبت گری است. 
 

همانطور که همه ما می ­دانیم مهمترین بنیان اساسی در جامعه خانواده است که نقش بسزایی در تربیت فرزندان دارد، به طوری که اگر جامعه ای خواهان پیشرفت در عرصه های مختلف می­ باشد باید بنیان خانواده را به خوبی تقویت کند.
 
دو رکن اساسی خانواده پدر و مادر هستند که می­توان به عنوان مغز و قلب خانواده از آن ها نام برد؛ فرزندان معمولا ساعات بیشتری را در طول روز همراه مادر سپری می­ک نند و همین امر سبب شده که مادر برای آن ها جایگاه ویژه و خاصی داشته باشد که نقش فراوانی در روح و روان کودک دارد.
 
وجود مادر در هر خانواده نعمت بزرگ الهی می ­باشد که اعضای خانواده را به سمت رشد و تعالی هدایت می­کند، فرشته ای که حاضر است خودش گرسنه و تشنه باشد اما کودکان سیر باشند، خودش بی لباس باشد اما فرزندان پوشیده باشند، خودش در آفتاب باشد اما فرزندش در سایه، بدون هیچ چشم داشتی.
 
درباره ­ی مقام والا و ارزشمند مادر در ادیان مختلف نیز صحبت شده اما دین اسلام برای مقام مادر ارزش و احترام خاصی قائل است به طوری که خداوند، تشکر از  مادر را در کنار شکر خودش قرار داده است «ان اشکر لی و لوالدیک الی المصیر؛[1] شکر من و پدر مادرت را به جا بیاور چون همه شما به سوی ما بر می­گردید.»
 
همچنین در قرآن کریم بارها نام مادر به صورت مفرد یا جمع بیان شده است که به شرح زیر است:
ام[2]، والدنی[3]، والدات[4]، امهات[5] و....
 

بر اساس تحقیقاتی که پژوهشگران کانادایی کرده ­اند نگاه به صورت مادر سلول های مغزی کودکان را به هیجان می­ آورد، همینطور دانشمندان آمریکایی ثابت کرده­اند آغوش و تماس فیزیکی با مادر نیز موجب آرامش اعصاب کودک می ­شود.
 
همینطوری تحقیقات دیگری ثابت کرده دخترانی که مادر خود را دیده اند یا با او صحبت کرده ­اند میزان ترشح اکسی توسین درون آن ها به شدت افزایش می­یابد و سبب آرامش خارق العاده ای درون کودک می­ شود پس می ­توان با استفاده از جمله بالا گفت که صدای مادر همان تاثیر آغوش گرفتن آن ها را دارد.[6]
 
محبت مادران غذای روح کودکان که محبت و عاطفه است را تامین می­کند و این امر ناسازگاری درون کودکان را اصلاح می­کند.
 
مادر کانون اصلی خانواده یا همان قلب تپنده است و می­توان گفت غم اندوه یا شادی نشاط بستگی به حالت و رفتار او دارد، عشق او به اعضای خانواده باعث ایجاد صمیمیت میان کودکان یا دیگران می ­شود.
 
کیفیت روابط بین اعضای خانواده و دیگران به رفتار مادر بستگی دارد و می­توان به آن لقب ستون استحکام خانواده را داد.
 
نقش اصلی یا مهمی که بر دوش این فرشته زمینی است تربیت فرزندان در خانواده می­باشد با استفاده از اصول تربیتی صحیح، ولی باید توجه کنیم که پدر نیز نقش مهمی در این امر دارد که غیر قابل انکار می ­باشد و به همراه مادر و هم راستا با او در این مسیر قدم برمی­ دارد.
 
مادر الگوی مناسبی برای عشق علاقه بی پایان است زیرا از فرزندان بدون هیچ منتی مراقبت و پرستاری می­کند و کودکان با تقلید از او می ­توانند در آینده به درستی به همسر خود عشق بورزند.
 
قدرت فوق العاده دیگری که در وجود مادر است تسکین دادن تمام اعضای خانواده بدون ذره ای سرزنش است، به طوری که با نگاه کردن به چشم فرزندان مشکلات آن ها را می­فهمد و آن ها را آرام می­ کند.
 
با توجه به وظایف بالا و هزاران نقش دیگری که مادران در خانواده دارند می ­توان گفت هنگامی که نقش مادری و همسری در هم تنیده شود، مادر با تمام وجود خود را وقف فرزندان و همسر خود می ­کند و از بیشتر خواسته های طبیعی خود دست می ­کشد بدون اینکه ذره­ای انتظار جبران داشته باشد پس اعضای خانواده وظیفه دارند با کمک کردن اندکی از خستگی های او کم کنند و اینطور می ­توانند روی او سرمایه گذاری بلند مدتی انجام دهند زیرا این فرشته زمینی قوت قلب خانواده می ­باشد.[7]
 

حق مادر یکی از واجب ترین حق هایی است که بر عهده فرزندان م ی­باشد، زیرا مادر به گونه ای فرزند خود را حمل می ­کند که هیچ کس فرد دیگری را حمل نمی­کند در همین باره در سوره لقمان و احقاف پس از توجیه به احسان به والدین در مورد رنج و زحمت مادر بیان می ­­کند ( مادرش او را حمل می­کند و بر زمین می­گذارد و دوران حملو از شیر باز گرفتنش سی ماه است تا زمانی که به کمال برسد)[8]
 
مادر کسی است که با تمام وجود از کودکش مراقبت می­کند و از این عمل بسیار راضی و خرسند است، پس تشکر از مادر امری لازم و ضروری است در حدی که این فداکاری او ذره ای جبران شود گرچه کسی قدرت جبران کردن این حق بزرگ را ندارد مگر اینکه خدا کمکش کند و خداوند نیز در این باره می­ فرماید: « فلا تقل لهما اف »[9]
 

همانطور که در بالا ذکر شد مهمترین وظیفه مادر تربیت فرزندان است، پس می­توان گفت مادر به عنوان مربی یا آموزش دهنده کودکان میزان پیشرفت یا شکست یک جامعه را با تربیت درست یا غلط مشخص می­ کند.
 
مادران با شناختی که از ویژگی های شخصیتی یا ظرفیت های مطالعاتی فرزندان خود دارند، آن ها را در مسیر پیشرفت هول می­ دهند و در این امر زمانی موفق هستند که همانند فرزندان خود برای یادگیری اشتیاق نشان دهند، یا فرزند بزرگتر خود را برای آموزش دادن فرزند کوچک تشویق کنند.
 
آموزش های یک مربی زمانی با موفقیت همراه است که همراه با شادی و تفریح باشد نه زور و اجبار؛ زیرا کودک در این صورت دست به لجبازی می­ زند.
 
مادر باید به عنوان مربی خانواده ارزش های مهم زندگی مثل: صداقت، احترام، مسئولیت پذیری و..  را با رفتار درست با همسر خود به کودکان آموزش دهد.[10]