ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد دوم)
معروف به بدیع‏الزمان، فرزند شیخ على بشرویه‏اى خراسانى و متولد سال 1278 ش در بشرویه خراسان است. تحصیلات مقدماتى را در موطن خود فراگرفت و سپس به مشهد رفت. ادبیات فارسى و منطق و حكمت و فلسفه را فراگرفت مدتى نیز در نزد علماء و فقهاء بزرگ مشهد مانند مرحوم ادیب نیشابورى به تكمیل تحصیلات پرداخت. هنگامى كه در مشهد اقامت داشت، كم و بیش با مطبوعات تهران همكارى مى‏نمود. مخصوصا در مجله‏ى دانشكده كه به مدیریت ملك‏الشعراى بهار انتشار مى‏یافت، مقالاتى مى‏نوشت. فروزانفر چون مردى باهوش و بافراست بود، به زودى فهمید كه محیط مشهد براى او كافى نیست و دامنه‏ى فعالیت خود را باید در تهران ادامه دهد، لذا از مشهد به تهران آمد و تدریجا با محافل علمى و ادبى تهران آشنا شد و با كمك مرحوم بهار و مرحوم افسر براى خود جائى باز كرد و به خدمت وزارت معارف درآمد و در دارالفنون و دارالمعلمین به تدریس پرداخت. پس از تشكیل دانشگاه تهران، استاد شد و تدریس ادبیات فارسى به او محول گشت. پس از تشكیل فرهنگستان نیز به عضویت آنجا برگزیده شد و یكى از عوامل موثر آنجا گردید. بعد از سال 1320 به ریاست دانشكده‏ى معقول و منقول منصوب گردید و چندین دوره ریاست این دانشكده با او بود. فروزانفر در اواخر عمر فقط در دوره‏ى دكتراى زبان و ادبیات فارسى و دكتراى معارف اسلامى تدریس مى‏نمود. بدیع‏الزمان فروزانفر در سال 1328 كه مجلس سنا تشكیل شد، به سمت سناتور انتصابى تعیین و برقرار گردید و تا سال 1331 كه مجلس اول سنا برپا بود، در آنجا عضویت داشت، دولت وقت برخلاف قانون، مجلس سنا را منحل ساخت و فروزانفر نیز از سناتورى كنار رفت. وى در آن تاریخ قصیده‏ى غزالى سرود كه اقدام دولت وقت را در بستن سنا تایید مى‏كرد ولى همان قصیده باعث شد كه دیگر وى به مجلس سنا و یا سایر مشاغل سیاسى راه پیدا نكند و تا آخر عمر كارش تدریس و تالیف باشد. فروزانفر مردى محقق و دانشمند و پركار و زرنگ بود. حافظه‏اى بسیار قوى داشت. تدریجا به معلومات خود افزود به طورى كه در بیست سال آخر حیات خود از زمره‏ى دانشمندان معدود به شمار مى‏رفت. غالب اشعار شعرا متقدم را از حفظ داشت و در محافل و مجالس به مناسبى از آن اشعار، شاهد مثال مى‏آورد. او مردى واقعا زرنگ بود به طورى كه از هیچ به همه چیز رسید. در سخنرانى نیز تسلط داشت. در سازمان پرورش افكار و فرهنگستان نقش اول را بازى مى‏كرد. سرانجام در سال 1349 درگذشت. از فروزانفر آثار و تالیفات زیادى باقى مانده است ولى بیشتر تسلط وى در اشعار مولوى است. كتابهاى خلاصه مثنوى و مثنوى شریف از تتبعات او در این زمینه است. چندین سخنرانى نیز درباره‏ى مولوى نموده است كه در خور توجه و امعان‏نظر است. كتابهاى سخن و سخنوران، فرهنگ تازى به فارسى، مآخذ قصص مثنوى، تصحیح فیه مافیه از دیگر آثار اوست. در تالیف چندین كتاب درسى و دستور زبان فارسى نیز مشاركت داشته است. وى در اواخر عمر ریاست كتابخانه‏ى سلطنتى را بر عهده داشت. او طبع شعر نیز داشت و اشعارى مى‏سرود كه در نوع خود پرمغز و حاوى نكات دستورى بوده است. بدیع‏الزمان فروزانفر در میان محققین معاصر ایران به علت سرعت انتقال و حافظه‏ى قوى كه داشت، مقامى خاص احراز كرد و آثار تحقیقى او از نوعى شم انتقادى و نكته‏سنجى خاص برخوردار است. مهمترین حوزه‏ى تحقیقات او چنان كه آثارش نشان مى‏دهد، مولوى‏شناسى بوده است. مهمترین آثارش سخن و سخنوران، رساله در تحقیق احوال و زندگانى مولانا جلال‏الدین محمد مولوى، تاریخ ادبیات ایران، خلاصه مثنوى، مآخذ مثنوى و تمثیلات معنوى، شرح حال و نقد و تحلیل آثار عطار، و شرح شریف است.
فعالیت ها : : مشاهیر / سیاست