ابوالحسن سلیمان بحرانی

(ح 1121 -1075 ق)، فقیه، محقق، محدث، خطیب و شاعر امامى. معروف به محقق بحرانى. در ماحوز بحرین به دنیا آمد. در هفت سالگى «قرآن» را حفظ كرد. او در محضر درس علماى بحرین حاضر شد. شیخ سلیمان بن على بن سلیمان بحرانى و شیخ سلیمان بن على شاخورى و شیخ صالح بن عبدالكریم در تكوین حیات علمى وى نقش بسزایى داشتند. وى از شاگردان علامه مجلسى بود و از او و دیگر علماى معاصرش همچون علامه سید هاشم بحرانى، صاحب «البرهان فى تفسیر القرآن» و شیخ احمد بن محمد بن یوسف بحرانى و سید محمد بن ماجد بحرانى ماحوزى حدیث نقل كرده است. او در حفظ و دقت و سرعت انتقال در جواب و مناظره مشهور، و حوزه‏ى درسش انتقال در جواب و مناظره مشهور، و حوزه‏ى درسش مرجع استفاده‏ى دانشمندان بود. ابوالحسن در روز جمعه نیز بعد از نماز، صحیفه‏ى سجادیه را تدریس مى‏كرد. شیخ عبدالله بن حاج صالح سماهیجى و شیخ احمد بحرانى پدر صاحب «حدائق» از شاگردان وى بودند. در دونج، یكى از روستاهاى ماحوز درگذشت و در مقبره‏ى شیخ میثم، جد ابن‏میثم، شارح نهج‏البلاغه، دفن شد. وى متجاوز از شصت تألیف دارد كه از آن جمله: «بلغة» یا «بلغة المحدثین»، در رجال؛ «جواهر البحرین»، تاریخ علماى بحرین؛ حاشیه «تهذیب الاحكام» شیخ طوسى؛ حاشیه «خلاصة الاقوال» علامه حلى؛ حاشیه «مشرق الشمسین» شیخ بهائى؛ «سر المكتوم فى حكمة تعلم علم النجوم»؛ «الشفاء فى الحكمة النظریه»؛ «معراج اهل الكمال الى معرفة الرجال» یا «المعراج»، در شرح «الفهرست» شیخ طوسى؛ «هدایة القاصدین الى عقائدالدین»؛ شرح «الباب الحادى عشر»؛ «النكت البدیعة فى فرق الشیعة»؛ «اربعون حدیثا فى الامامة من طرق العامة»؛ كشكول «ازهار الریاض»، در ادب، در سه جلد.