کمال الدین ابوالهدی کرباسی

(وف 1356 ق)، عالم دینى، فقیه اصولى، مجتهد، رجالى و زاهد. در اصفهان به دنیا آمد. تحصیلات خود را در محضر پدرش و عده‏اى دیگر از علما گذراند، سپس براى تكمیل تحصیلات در حدود 1320 ق به نجف مهاجرت كرد و در اصول و فقه از محضر آخوند ملا كاظم خراسانى و آقا سید محمد كاظم یزدى استفاده نمود. پس از رسیدن به مقامات عالى اجتهاد به اصفهان بازگشت و به درس و بحث و تدریس پرداخت و حوزه‏ى درس فقه و اصول و رجال تشكیل داد. وى از علماى روزگارش به دریافت اجازه نایل آمده بود و از سید حسن صدر و میرزا محمد هاشم خوانسارى چهار سوقى و حاج ملا على محمد نجف‏آبادى اجازه‏ى روایت داشت. وى خود نیز از مشایخ اجازه‏ى آیت‏اللَّه سید شهاب‏الدین نجفى و سید حسن خراسانى و شیخ عبدالحسین گروسى بود. در اصفهان درگذشت و در مقبره‏ى خانوادگى در كنار پدرش در تخت فولاد دفن شد. از آثار وى: «البدر التمام و البحر الطمطام»، در شرح حال پدر و جدش؛ «التحفة الى سلالة النبوة»، اجازه‏ى مبسوطى است براى آیت‏اللَّه سید شهاب‏الدین نجفى؛ حاشیه بر «كفایة الاصول» آخوند خراسانى؛ «الدر الثمین فى جملة من المصنفات و المصنفین»؛ «درة البیضاء»، در اجازه‏ى روایت؛ «زلات الاقدام»، در اشتباهات رجالى؛ «سماء المقال فى تحقیق علم الرجال»؛ «الصراط المستقیم فى التمییز بین الصحیح و السقیم»؛ «القواعد الرجالیة».