تفاوت رد صلاحیت،تائید صلاحیت و عدم احراز صلاحیت چیست؟

رد صلاحیت، به این معنا است که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب کرده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.
 
به گزارش راسخون به نقل از فارس، با توجه به اتمام زمان تایید صلاحیت نامزدهای انتخابات مجلس و خبرگان و عدم احراز و رد برخی کاندیداها، در ادامه تفاوت رد صلاحیت و عدم احزار و تایید صلاحیت آمده است:
 
رد صلاحیت، به این معنا که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده 28 در فرد داوطلب کسب نموده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.
 
تأیید صلاحیت، این معنا که نتیجه تحقیقات انجام شده اثبات می‌کند که شرایط مندرج در ماده 28 در فرد داوطلب متعین است و بنابراین فرد به واسطه تحقق شرایط، حق شرکت در رقابت های انتخاباتی را کسب می‌کند.
 
عدم احراز وجود صلاحیت، به این معنا که ناظران علی رغم انجام تحقیقات گسترده سلباً و اثباتاً نتوانسته‌اند در خصوص شرایط موضوع ماده 28 علم قطعی کسب کنند و در این حالت از آنجایی که با توجه به توضیحات پیش گفته احراز صلاحیت و شایستگی افراد برای شرکت در انتخابات منوط به احراز و تعیین اوصاف مذکور در فرد است داوطلب مذکور تأیید صلاحیت نخواهد شد.
 
عدم تأیید صلاحیت افراد اگر چه ماهیتاً به منزله رد صلاحیت آنها نخواهد بود اما از حیث آثار و اینکه فرد امکان شرکت در رقابت های انتخاباتی را نخواهد داشت، یکسان است. 
 
ماده 28 قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی هفت شرط را برای انتخاب شوندگان در هنگام ثبت نام قید کرده که به این شرح است: «اعتقاد و التزام عملی به اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، تابعیت کشور جمهوری اسلامی ایران، ابراز وفاداری به قانون اساسی و اصل مترقی ولایت مطلقه فقیه، داشتن حداقل مدرک کارشناسی ارشد و یا معادل آن، نداشتن سوء شهرت در حوزه انتخابیه، سلامت جسمی در حد برخورداری از نعمت بینایی، شنوایی و گویایی و حداقل سن سی سال تمام و حداکثر هفتاد و پنج سال تمام».
 
بدیهی است که داوطلبان نمایندگی اقلیت های دینی مصرح در قانون اساسی از التزام عملی به اسلام مستثنی بوده و باید در دین خود‌ ثابت باشند.
/2759/