- ابتدا در شبکه‌های مجازی خبر منتشر می‌شد. بعد از چند بار تائید و تکذیب با انتشار فیلم و عکس همه از آن خبردار می‌شدند.
- به سرعت جوک‌ها و کلیپ‌های طنزی در مورد این ماجرا ساخته و دست به دست می‌شد. از جمله کلیپ نقی معمولی که می‌گوید: «آخه چرا دارین منو بازی میدین شما. چرا میخاین شما همه چی رو عادی جلوه بدید؟ هیچننگی از این بزرگ‌تر نیست، من دارم به قهقرا می‌رم؛ فقط بذارید برم من!»
- شایعات شکل می‌گرفت: «کار خودشونه! میخوان ما گرونی پیاز یادمون بره!»، «میگن عملیات تروریستی بوده»،«دروغه! این فیلم مال ایران نیست»، «زیر کلیسا یه نیروگاه هسته‌ای بوده» و...
- بعضی سلبریتی‌ها شروع به انتشار پست‌هایی در صفحات اینستاگرام خود می‌کردند که مضمون مشترک همه آنها این بود: «هیچ جای دنیا این اتفاق نمی‌افتد و ما خیلی بدبختیم که در ایران زندگی می‌کنیم.»
- چند شبکه ماهواره‌ای فارسی‌زبان اقدام به پخش ویدئوهایی از زمان ساخت این مکان می‌کردند و نشان می‌دادند که در آن زمان تمام اقدامات ایمنی رعایت شده بود و این تقصیر حکومت است که یکی از آثار ملی را به عمد سوزانده.
- عده‌ای از مردم جلوی کلیسا جمع می‌شدند، سلفی می‌گرفتند و مانع از کار تیم آتش نشانی می‌شدند.
- هلال احمر، آتش‌نشانی، نیروهای امدادی و انتظامی چنان صحنه را فتح می‌کردند که جایی برای کار نمی‌ماند، یک مسئول می‌گفت ما امکانات نداریم و مردم باید برای خاموش کردن آتش کمک کنند.
- عده‌ای به سپاه حمله می‌کردند، عده‌ای به تشکل‌های مردم‌نهاد یورش می‌بردند که در حال جمع‌آوری کمک برای خاموش کردن آتش هستند، گروهی با انتشار عکس‌های جگرخراش و اشک‌نوشت و سوزنامه به همه حمله می‌کردند و می‌نوشتند: من می‌دونم ما موفق نمیشم … همه‌مون میمیرم و هیچی فایده نداره!
- در نهایت ساختمان می‌سوخت و فرو می‌ریخت.
