امروز نیز رسما از یک پناهندگی دیگر در ورزش ایران رونمایی شد و این بار بازهم در ورزش جانبازان و معلولین.
به گزارش راسخون به نقل از خبرگزاری فارس؛ در حالی که در چند دهه اخیر که فعالیت ورزشکاران معلول به اوج خود رسیده و سفرهای گوناگونی را برای حضور در رقابت‌های مختلف در دستور کار دارند، اما کم‌ترین مورد پناهندگی در سال‌های اخیر از بین ورزشکاران این قشر مشاهده می‌شد، اما اخیرا و در ظرف کم‌تر از یک‌سال اخیر شاهد دومین مورد از پناهندگی بودیم.
اینکه آیا مدیریت فدراسیون در این خصوص ضعیف و منفعل عمل می‌کند یا مشکل از جای دیگری است، سوالی است که مسئولان باید پاسخگوی آن باشند، اما موضوعی که از اهمیت بالایی برخوردار است این است که با وجود اینکه از تمام ورزشکاران تیم‌های ملی پیش از خروج از کشور مبلغ قابل توجهی سفته به منظور تضمین بازگشت گرفته می‌شود، اما حتی این تضمین سنگین هم نمی تواند ضامنی برای بازگشت فردی باشد که با برنامه و نقشه قبلی پا را از کشور به بیرون می‌گذارد.
به نظر می‌رسد اقدامات توجیهی در مورد ورزشکاران بیش از تضمین‌های مالی می‌تواند تأثیرگذار باشد، چرا که با این وجود هم همچنان شاهد خروج ورزشکاران هستیم.
اینکه چرا مسئولان فدراسیون و انجمن بسکتبال با ویلچر در این مدت از اطلاع رسانی در این خصوص خودداری کرده‌اند، مشخص نیست هر چند به نظر می‌رسد آنها تا آخرین لحظات همچنان امیدوار به بازگشت بلاغی بوده‌اند که عملا بعد از گذشته حدود 10 ماه از بازگشت این ملی‌پوش قطع امید کرده‌اند و این خبر به بیرون درز کرده است.
سامان بلاغی که همراه با تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان مدال برنز بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون را نیز کسب کرده بود بعد از جام جهانی آلمان که شهریور ماه سال گذشته به میزبانی هامبورگ برگزار شد، اقدام به ترک اردوی محل اقامت ملی پوشان کرد و همراه سایر هم‌تیمی‌هایش به ایران بازنگشت.
یکی از مربیان تیم ملی بسکتبال با ویلچر درباره این اتفاق به فارس گفت: حتی اگر می‌خواستیم هم نمی‌توانستیم مانع ماندن بلاغی شویم چرا که پلیس اجازه دخالت در این موضوع را به ما نمی‌داد. حتی اگر پلیس آن کشور متوجه شود که ما پاسپورت‌های ورزشکاران را جمع‌آوری می‌کنیم و در اختیار آنها قرار نمی‌دهیم ممکن است دردسرساز شود. در هر صورت بنظر می‌رسد بلاغی قبل از رفتن برنامه‌های ماندنش را هماهنگ کرده و از قبل چنین تصمیمی داشته است.
البته در این سال‌ها هم کم نبوده‌اند ورزشکارانی که پیشنهاداتی از کشورهای دیگر برای حضور در تیم‌های ملی آنها داشته‌اند و به آن توجهی نداشته‌اند. بدون شک همه از شرایط سخت و نابرابر برای ورزشکاران معلول اطلاع دارند، هر چند که در سال‌های اخیر بخصوص در برابری پاداش‌های قهرمانی شرایط بهتر شده، اما هنوز این ورزشکاران از تبعیض موجود گلایه دارند؛ هر چند این موضوع هم نباید باعث شود براحتی چنین لطمه‌ای را به اعتبار ایران و ورزش کشور وارد کنند.
