واکنش ساده و معمولی به این توییت، متهم کردن ترامپ به این بود که وی خواهان جنگ داخلی جدید بود. یک کمدین لیبرال استدلال کرد، بنا بر گفته کارشناسان فاشیسم، «پایه و اساس» ذهن ترامپ، فکر درباره جنگ است.
برخی دیگر، تصور جنگ داخلی را خنده‌دار و شوخی پنداشتند و این نگرش خود را با هشتگ CivilWarSignup که به معنی ثبت نام در جنگ داخلی است، ابراز داشتند.
همچنین واکنش‌ها کمی حتی از شوخی فراتر رفته و اظهار داشتند آمریکایی‌ها برای جنگیدن، بیش از حد چاق هستند و یا اینکه روستائیان آمریکایی از «گرفتن مترو در نیویورک و یا رانندگی در لس آنجلس» بسیار می‌ترسند، آن‌وقت انتظار می‌رود اسلحه به دست شوند و «از کشور خود در مقابل برخی شهرنشین‌ها حمایت کنند؟»
مشخص نیست که آیا مردم واقعا در مورد اینکه در هنگام جنگ داخلی ـ نخستین نبرد بول ران (این نبرد، نخستین نبرد بزرگ از سری جنگ‌های داخلی آمریکا بود که در سال 1861 روی داد) ـ افراد برای تماشا صحنه‌های جنگ غذا آورند شوخی می‌کنند یا خیر!
گویا به پیک نیک رفته باشند. همراه خود سبدهای غذا و پتو بردند تا از دیدن صحنه لذت ببرند!
هر کس که این دوره آمریکا را مطالعه کرده باشد، می‌داند زمانی که ارتش اتحاد از بین رفت، این سرخوشی آمریکایی، خیلی زود، به وحشت و هراس تبدیل شد و مردم خود را در جاده‌های شلوغ برگشت به واشنگتن توسط مسیری که سربازان آبی پوش درست کرده بودند، دیدند.
برای کسانی که (به سختی) در کشوری که سابقه جنگ داخلی در آن وجود دارد، زندگی می‌کنند، آنچه در حال حاضر در آمریکا در حال وقوع است، بسیار نگران‌کننده است. تحلیل گر راشاتودی می‌نویسد: من می‌بینم که در آمریکا قوانین سیاست در حال کنار گذاشته شدن است، اصل و اساس این نظام به خاطر قدرت در حال متزلزل شدن است، و حقیقت، دروغ بیان می‌شود و دروغ، حقیقت جلوه داده می‌شود.
این تحلیل گر آمریکایی می‌نویسد: فکر کنید چگونه فاجعه طبیعی، حقیقت یک فرد، چه بهترین آنها و چه بدترین آنها، را مشخص می‌کند!
جنگ سال 1861 آمریکا، آخرین جنگ داخلی این کشور بوده است. از آن زمان، آمریکایی‌ها جنگ را به عنوان چیزی که «در آنجا (کشور دیگر)» اتفاق می‌افتد، تصور کرده‌اند. این نویسنده آمریکایی به این موضوع اشاره می‌کند که وقتی به جنگ مدرن فکر می‌کنید، نباید به جنگ با اسلحه و تانک فقط اندیشید. جنگ در بوسنی، یمن و جای دیگر که با مقیاسی بزرگتر است باید در نظر گرفته شود. نه غذا، نه آب، نه سر پناه، بلکه فقط مرگ، ویرانی و محرومیت.
