خداوند در قرآن می‌فرماید: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکمْ وَ اتَّقُوا اللهَ لَعَلَّکمْ تُرْحَمُونَ»؛ مؤمنان برادر یکدیگرند؛ پس بین دو برادر خود صلح و آشتى برقرار سازید و تقواى الهى پیشه کنید تا مشمول رحمت او شوید.(حجرات/10)
اینکه خداوند مؤمنان را برادر خطاب فرموده، نقطه عطف این آیه است؛ زیرا رابطه برادر با همو‌طن و همشهری متفاوت است. یک برادر خود را در شادی و غم برادر خود شریک می‌بیند و تمام سعی خود را به‌کار می‌گیرد تا به او کمک کند. برادری که دلسوز برادر خود است، هیچ‌گاه ناامید نمی‌شود و تا مرز جنون به تلاش خود ادامه می‌دهد. فرض کنید برادری دچار بیماری شده و پزشکان از او قطع امید کردند؛ اما آیا این نظر پزشکان می‌تواند کمک رساندن برادر را متوقف کند؟ او حتی اگر قبول کند که هیچ راهی برای درمان وجود ندارد، باز هم از تلاش خود دست برنمی‌دارد.
پس اینکه خدواند مؤمنان را برادر یکدیگر خطاب می‌کند، برای این است که برطرف کردن اختلافات و سامان دادن مشکلات بدون خستگی و ناامیدی ادامه پیدا کند و اعتقادی راسخ برای آن ایجاد شود.
رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «مسلمان بر برادر مسلمانش 30 حق دارد که هر یک باید آن حقوق را ادا کنند، از جمله: 1ـ عفو و مهربانى به او، 2ـ جبران اشتباهات او، 3ـ قبول عذر او، 4ـ دفاع در برابر بدخواهان او، 5ـ خیرخواهى نسبت به او، 6ـ عمل به وعده‌هایى که به او داده، 7ـ کوشش در یارى رسانى به او، 8ـ حفظ ناموس او، 9ـ برآوردن حاجت او، 10ـ واسطه‌گرى براى حل مشکلاتش، 11ـ او را در حوادث تنها نگذارد و 12ـ هر چه را براى خود مى‌خواهد براى او نیز بخواهد و...»(بحارالانوار، ج74، ص236)
در این بیان، رسول خدا(ص) نکات بسیار مهمی را یادآور می‌شود که عمل به آن می‌تواند مدینه طیبه‌ای بسازد که مثال مردم دنیا شود. اینکه یک برادر نمی‌تواند و نباید برادر خود را در حوادث تنها بگذارد و باید برای یاری او کوشش کند، باید درس امروز ما باشد.
سوای آنکه جامعه را خانواده خود ببیند و برای اصلاح آن نیز تلاش کند؛ اما مهم‌ترین نکته این است که کسانی می‌توانند به اصلاح دست بزنند که اهل دانش و فهمیده باشند تا حرف‌شان و نظرشان بتواند آرامش ایجاد کند. اصلاح‌گر بودن آنقدر مهم است که امیرالمؤمنین(ع) در لحظات آخر عمر شریف‌شان فرزندان خود را به انجام آن امر می‌فرمایند و آن را نیاز مبرم جامعه ایمانی می‌دانند.
