از بزرگی پرسیدند: منظور از حالِ شکر چیست؟ گفت: آن شادی که از شناخت صاحب نعمت در دل پدید می‌آید، حال شکر است. کسی که خدای تعالی به او نعمتی دهد، اگر تنها به نعمت شاد شود، نه به نعمت‌دهنده، این شادی، شکر نیست و اگر به نعمت‌دهنده شاد شوند تنها برای آنکه نعمت داده است، این شکر است، ولی شکری ناقص و اگر بدین دلیل شاد شود که این نعمت سبب می‌شود تا او با آسودگی خاطر به عبادت و کسب علم بپردازد و نزدیکی و قرب به درگاه الهی را طلب کند، این، کمال شکرگزاری است.

از بزرگی پرسیدند: منظور از حالِ شکر چیست؟ گفت: آن شادی که از شناخت صاحب نعمت در دل پدید می‌آید، حال شکر است. کسی که خدای تعالی به او نعمتی دهد، اگر تنها به نعمت شاد شود، نه به نعمت‌دهنده، این شادی، شکر نیست و اگر به نعمت‌دهنده شاد شوند تنها برای آنکه نعمت داده است، این شکر است، ولی شکری ناقص و اگر بدین دلیل شاد شود که این نعمت سبب می‌شود تا او با آسودگی خاطر به عبادت و کسب علم بپردازد و نزدیکی و قرب به درگاه الهی را طلب کند، این، کمال شکرگزاری است.