آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه، شبِ انتظارش را به دست صبح امید می سپرد که ناگاه در صبحدمی حیات بخش، آفرینش، تولدی دوباره یافت و یازدهمین روشنگرش را به هستی بخشید.
آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه، شبِ انتظارش را به دست صبح امید می سپرد که ناگاه در صبحدمی حیات بخش، آفرینش، تولدی دوباره یافت و یازدهمین روشنگرش را به هستی بخشید.
