علامه بزرگوار ما مرحوم شيخ عبدالحسين اميني نجفي به سال 1320 هجري قمري در شهر تبريز ديده به جهان گشود. وي تحصيلات مقدماتي و دوره‏ي سطح علوم ديني را نزد افاضل تبريز از جمله پدر بزرگوارش فراگرفت. او در اين دوره از حيات خود با حضور در مدرسه‏ي ديني »طالبيه« و همچنين حضور در مجالس علمي ديگر آن زمان موفق به کسب فيض ازم حضر آيات و حججي گرديد.
علامه پس از آنکه دوره‏ي سطح علوم ديني را در تبريز بپايان رسانيد در عنفوان جوان به نجف اشرف عزيمت نمود تا در جوار مرقد ملکوتي مولي الموحدين اميرمومنان عليه‏السلام در درس خارج فقهاي بزرگوار آن سرزمين مقدس حاضر گردد و به کسب معارف الهي از اکابر و بزرگان شيعه‏ي آن روز نجف بپردازد.
علامه پس از سالها تحصيل در نجف اشرف به تبريز بازگشت و مدتي را به تدريس و تحقيق پرداخت ولي ديري نپاييد که جذبه ديار ملکوتي نجف اشرف ديگر بار او را به آن سامان کشانيد.
علامه به نجف رفت و براي هميشه در آن سرزمين مقدس رحل اقامت افکند. جاهد بزرگوار و دل‏آگاه ما که در آخرين سالهاي حيات خود- از فرط مطالعات بي وقفه و پيگير- اسير بستر بيماري گريده بود، در روز جمعه 28 ربيع الثاني 1390 هجري قمري (مطابق با 12 تيرماه 1349 شمسي) در تهران دار فاني را وداع نمود. او قبل از آنکه به سفر ابدي خويش رود از لحظه‏ي انتقال خود به محضر دوست آگاه بود؛ از همين روي ابتدا با آبي که با تربت کربلاي امام حسين عليه‏السلام مخلوط شده بود لبهايش را مرطوب نمود
پس از پنجاه سال سعي و تلاش، درياي پرتلاطم علم و ادب و تحقيق آرام گرفت و از فعاليتهاي شبانه روزي و بي‏وقفه‏ي خويش باز ايستاد. شمع فروزان وجود او خاموش گشت ولي تا ابد هماره بعنوان اسوه‏اي خستگي‏ناپذير نامش بر صفحه‏ي تاريخ دين و دانش ماندگار خواهد بود.
جنازه‏ي شريف علامه پس از انتقال به نجف اشرف در کتابخانه‏ي عمومي اميرالمومنين- که در حقيقت بوستان معرفتي بود که اساس آن را خود آن مرحوم پي ريخته بود- بخاک سپرده شد.