یکی از اقدامات وحشیانه آمریکا در اواخر جنگ تحمیلی، که از عمق خصومت آمریکایی‌ها نسبت به نظام جمهوری اسلامی حکایت می‌کند، حمله ناو آمریکایی به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران در تاریخ 12 تیر ماه 1367 مصادف با 3 ژوئیه 1988 است. هواپیمای ایرباس شرکت هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران، در پرواز معمولی برنامه ریزی شده 655، از بندرعباس به مقصد دبی پرواز کرد. این هواپیما، هنوز سقف پرواز مورد نظر را به دست نیاورده بود که بر فراز آب‌های سرزمینی ایران و در آب‌های اطراف جزیره هنگام، به دلیل شلیک دو موشک از ناو آمریکایی وینسنس سقوط کرد و تمامی 290 نفر مسافر و خدمه آن به صورت بسیار ناجوانمردانه کشته شدند.
آمار کشته شدگان نشان دهنده مظلومیت آن‌ها در این ترور یکپارچه و ددمنشی آمریکاییان در این جنایت است به‌گونه‌ای که صد و هجده نفر از این مسافران بی‌گناه، زن و کودک بودند، همچنین بیست هندی، یک ایتالیایی، شش پاکستانی، سیزده نفر تبعه امارات و شش یوگسلاو نیز در میان مسافران هواپیما دیده می‌شد.
انهدام هواپیمای مسافربری ایران بر اثر شلیک موشک ازناو وینسنس، عملی اتفاقی یا صرفاً ناشی از ضعف فناوری و خطای بشری نبود، بلکه آخرین سیاست دولت آمریکا در برابر ایران به شمار می‌آمد.
البته از مدت‌ها پیش حضور غیرقانونی ناوهای آمریکا در خلیج فارس، موجب ناامنی فراگیر و تهدیدهایی بر ضد هواپیماهای غیرنظامی منطقه خلیج فارس شده بود. در نهایت، دولت آمریکا نیت اصلی خود را آشکار ساخت و یک فروند هواپیمای مسافربری ایران را بی دلیل ساقط کرد و جان 290 انسان بی‌گناه را گرفت.
هدف آمریکا، نه ساقط کردن هواپیمای ایرباس ایران، بلکه وادار کردن جمهوری اسلامی به پذیرش پایان جنگ تحمیلی بود، چنان که دونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا در این زمینه اظهار داشت: «این فاجعه (سقوط هواپیمای مسافربری ایران از سوی آمریکا) ضرورت دستیابی به برقراری صلح را با حداکثر شتاب، دو چندان ساخته است». پس از سقوط هواپیمای ایرباس ایران، سازمان‌های بین‌المللی از جمله شورای امنیت و سازمان بین‌المللی هواپیمای کشوری (ایکائو) از حقوق ایران دفاع نکردند، سران کاخ سفید نه تنها بابت این جنایت از ملت ایران عذرخواهی نکردند، بلکه در اقدامی بهت‌انگیز به فرمانده ناو «وینسنس» به خاطر ارتکاب این جنایت، مدال افتخار دادند.
حال سوال همه مردم ایران به جوامع بین‌الملل این است: آیا به چنین جنایتکاری می‌توان اعتماد کرد؟
سید احمد سجادی
