می‌گویند گفتن خوبى دیگران پشت سرشان غیبت نیست ولى اگر راضى نباشند از باب ایذاء مؤمن حرام است. نظر مبارک حضرتعالى چیست؟

غیبت کردن کسى که علنى گناهى کرده است، آیا در خصوص آن گناه جایز است و یا کلا جایز است؟

فرموده‌اید: «غیبت غیر مؤمن مانعى ندارد» در علم فقه به چه کسى مؤمن مى‌گویند؟

غیبت را توضیح دهید (غیبتى که حرام است).

بازگو کردن عیب کسى پیش شخصى دیگر، در صورتى که آن عیب جزء عیبهاى پنهانى نباشد -مثلا صحبت کردن دربارۀ زشتى قیافۀ کسى و یا بد اخلاق بودن یکى از خویشاوندان- آیا اشکال دارد؟

آیا غیبت کردن از تمامى اهالى یک شهر یا یک گروه و یا یک صنف حرام است؟

آیا غیبت شامل موارد زیر مى‌شود: [الف] صحبت کردن در مورد دوستى که در درس ضعیف است؟ [ب] گفتن اینکه فلان معلم ضعیف درس مى‌دهد؟ [ج] اگر کسى به فرد دیگر بگوید که من از فلانى متنفّرم آیا غیبت کرده است؟ [د]...

گاهى وقتها در حین اینکه در خانه نشسته‌ایم (در جمع خانواده‌هاى فامیل) از دیگران غیبت مى‌شود که به گوش من نیز مى‌رسد. آیا گناه آن به من که قصد شنیدن آن را نداشتم نیز مى‌رسد؟

من در زندگى از مردم، زیاد غیبت کرده‌ام، الآن باید چه کنم، آیا پیش هرکس بروم و عذرخواهى بکنم و یا فقط توبه بکنم؟ و آیا غیبت مسلمانان غیر شیعه جایز است یا نه؟

آیا غیبت شخص گناهکار جایز است؟