پس از «عمربن عبدالعزیز»، «یزید بن عبدالملک» به خلافت رسید. او به کاری جز شراب خوری و زن بازی توجه نداشت و شب و روز، بزم عیش و نوش بر پا می ساخت و به لذت بردن از دو نفر از کنیزان ماه رویش به نامهای

روزی «منصور دوانقی» از «ابن ابی لیلی» قاضی اهل تسنن پرسید: «قاضی ها خاطره های بسیاری از قضاوتهای خود دارند که اغلب آنها شنیدنی می باشد. یکی ازآنها را برایم نقل کن.»

سالی حضرت امیرالمؤمنین (ع) به همراهی فرزندش حضرت امام حسن (ع) در مکه مشرف بود. شبی به طواف خانه کعبه آمدند. وقتی که پاسی از شب گذشت و جمعیت به خانه ها رفتند. صدای ناله ای شنیده می شد و یک نفری به زبان

می گویند در مملکتی وقتی سلطان آن دیار از دنیا رفت، پسر او که بسیار عادل و نیکوکار بود در جای وی نشست و سلطان گردید. او در آن موقع هجده سال داشت.

قارون گروه زیادی از بنی اسرائیل را در خانه خود جمع کرد و به آنها گفت: «تا الان موسی هر دستوری به شما داده اطاعت کردید حالا می خواهد اموال شما را بگیرد.» حاضران گفتند: «هر چه بگوئی انجام می دهیم.»

هنگامی که «موسی بن عمران » (ع) می خواست شهرهای ستمگران را فتح نماید، لشگری به فرماندهی «یوشع بن نون » و «کالب بن یوفنا» فرستاد. وقتی این لشگر به مرکز دشمن رسید، اهالی شهر پیش «بلعم باعور» که از فرزندان

حضرت علی (ع) فرمودند: «روزی من و فاطمه به حضور رسول اکرم (ص) شرفیاب شدیم و آن حضرت را بسیار گریان دیدیم.» گفتم: «پدر و مادرم به فدایت باد یا رسول الله! چرا گریه می کنید؟»

مرد فاضل و دانشمندی بود که همشیه در مورد حیله و نیرنگ زنان تحقیق می کرد و همیشه از مکر و نیرنگ زنان احتیاط می کرد و می ترسید و به آنها اعتماد نمی کرد و می گفت که: «عقل زنان ناقص است.»

در بنی اسرائیل عابدی بود بنام «برصیصا» که مدت درازی از عمر خود را به عبادت و بندگی گذرانیده بود و کار او بجایی رسید که مریضها و دیوانگان به دعای وی بهبودی و شفا پیدا می کردند.

یکی از صفات خوب اهل ایمان شکرگزاری و قدرشناسی از نعمت های الهی است چرا که مؤمن می داند که همه نعمت های جهان از جهان آفرین است نه از دیگران هیچکس از خود چیزی ندارد و هر که هر چه دارد از خداوند تعالی است