اگر بدانیم که امر و نهی خودمان در طرف تأثیر ندارد ولی امر و نهی دوست او مؤثر است، آیا واجب است به آن شخص بگویم که او گنهکار را امر به معروف کند؟

اگر بر اثر امر به معروف و نهی از منکر شخص مقابل نارحت شود و دلش بشکند، آیا نهی کننده از این بابت ضامن و مسئول است و باید جبران کند؟

آیا کمرویی و خجالت می تواند مجوز ترک امر به معروف و نهی از منکر باشد؟

اگر پسری سلام کند و احتمال شروع روابط نامناسب باشد، آیا جواب دادن به سلام او واجب است؟

در محل کار من اکثراً نماز نمی خوانند و در ماه رمضان روزه خواری به وضوح مشاهده می شود، وظیفه من چیست؟ تغییر شغل یا امر به معروف (البته بعید است امر معروف اثری داشته باشد) یا سکوت و تحمل شرایط؟

اگر برخی افراد دین را بر طبق سلیقه خود رفتار کنند و هنگامی که منکری را مرتکب می شوند از نظر خودشان آن کار را گناه نداند، آیا نهی کردن آنها از انجام آن فعل بر ما واجب است؟

دوستان و افرادی که به صورت شوخی یا به خاطر عادت، القاب زشت مثل دیوانه یا احمق به یکدیگر نسبت می دهند و طرف مقابل ناراحت نمی شود، آیا گناه می کنند و لازم است آنها را از این کار نهی کرد؟

اگر به خاطر اغراض شخصی امر به معروف کنیم، مثلاً از شخصی بدمان می آید منتظر می مانیم هر وقت گناهی را انجام داد او را نهی از منکر کنیم، آیا در این صورت کار ما صحیح است؟

اگر دیدیم شخصی به صورت غیرصحیح امر به معروف می کند، مثلاً از ضرب و کتک استفاده می کند، آیا لازم است به مقامات مسئول گزارش دهیم؟

اگر انسان ببیند فردی مشغول آماده سازی مقدمات حرام برای رسیدن به آن حرام است، و بیننده یقین داشته باشد که این مقدمات او را به حرام می رساند آیا واجب است او را از آن حرام نهی کند؟