گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب
گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب<br />
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
چون صبا با تن بیمار و دل بی طاقت
چون صبا با تن بیمار و دل بی طاقت<br />
به هواداری آن سرو خرامان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت
در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت<br />
با دل زخم کش و دیده گریان بروم
بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار
بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار<br />
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز<br />
سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم
آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم<br />
خاک می بوسم و عذر قدمش می خواهم
من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا
من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا<br />
بنده معتقد و چاکر دولتخواهم
بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز
بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز<br />
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم
ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است
ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است<br />
ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم
چون کائنات جمله به بوی تو زنده اند
چون کائنات جمله به بوی تو زنده اند<br />
ای آفتاب سایه ز ما برمدار هم