اگر فردی قیام به امر به معروف و نهی از منکر کند و مؤثّر واقع نشود و نیاز به همکاری و یاری داشته باشد آیا بر دیگران واجب است او را یاری کنند؟

اگر در مجلسی برخی از افراد مرتکب گناهی شوند و ما ندانیم چه کسانی بودند آیا می توان همه آنها را به صورت عمومی نهی از منکر کرد؟

اگر اقامه معروف و جلوگیری از منکر موقوف بر اجتماع جمعی از مکلفین باشد، آیا واجب است اجتماع کنند؟

در جایی که یک گناه زیاد شده و شیوع پیدا کرده و امر به معروف به صورت فردی نیز تأثیر ندارد، آیا تشکیل گروهی برای امر به معروف واجب است؟

آیا به عنوان نهی از منکر می توان به شخصی که منکر را انجام می دهد، تیکه انداخت یا متلک گفت یا او را تمسخر کرد؟

آیا می توان امر به معروف و نهی از منکر را به وسیله کار حرامی مانند دروغ انجام داد. مثلاً فردی که همیشه گناهی را انجام می دهد و به نهی دیگران توجه ندارد، به دروغ به او بگویم افرادی که این گناه را کرده...

آیا برای نقد و آسیب شناسی منکرات می توان دست به کارهایی بزنیم که در حالت عادی گناه است مثلاً کتاب هایی ضاله را بخوانیم یا برنامه های ماهواره را ببینیم تا افراد را با ماهیت آنها آشنا کنیم؟

آیا به منظور جذب جوانان و نرفتن آنان به سمت برنامه های مبتذل ماهواره‏ای، جایز است از باب دفع افسد به فاسد، در برنامه های تلویزیون بعضی از حدود اسلامی رعایت نشود؟

آیا لبخند زدن هم می تواند نوعی امر به معروف و نهی از منکر باشد؟ مثلاً اگر شخصی بی احترامی کند و یا مسخره کند با لبخند معنادار، اشتباه او تذکر داده شود.

آیا کسانی که در میان جامعه دارای شخصیت و مقام و نفوذ هستند و مردم از آنها الگو می گیرند، نسبت به امر به معروف و نهی از منکر وظیفه سنگین تر دارند؟