افسوس و صد افسوس که ماه رمضان رفت<br /> آن غالیه ی عشق که خو کرده به جان رفت<br /> افسوس و دو صد حیف که در ماهِ ضیافت<br /> در وادیِ غفلت همه ساعات و زمان رفت!<br />

بهار ذکر و دعا بوده و دعای عهد<br /> برای امر فرج ... اَفضلُ العبادت بود<br /> برو سفر به سلامت.... به آسمان برگرد<br /> برای دَرْکِ تو ای کاش... باز مهلت بود <br />

هر آن زمان که وجودم خدا خدا می کرد<br /> دعای دستِ قنوتم پر از اجابت بود<br /> عجب که با چه شتابی به آخر آمد وحیف<br /> زِ دست می دهم آن را که اوج رحمت بود<br />

چه ماه عشق و صفایی چه با اٌبهت بود<br /> به حق که ثانیه هایش پُراز محبت بود <br /> رسید و سفره گشود و به عینه فهمیدم  <br /> که خوان مِهر خدا و سرای برکت بود<br />

تا آتش جوع رمضان چهره برافروخت<br /> از نامه ی اعمال، سیاهی چو دخان رفت<br /> با قامت چون تیر در این معرکه آمد<br /> از بار گنه با قد مانند کمان رفت<br />

دستمان پر شده از روزیِ در وقتِ سحر<br /> حیف شد ماه کرم ماه عطا آمد و رفت<br /> تا که ما عاشق و دلداده ی حیدر بشویم<br /> بهر مولای جهان ماه عزا آمد و رفت<br />

چقدر زود ببین ماه خدا آمد و رفت<br /> مَهِ عشاق علی ماه صفا آمد و رفت<br /> مه جوشن مه الغوث، مه خوب خدا<br /> مه آواره دلان ماه دعا آمد و رفت<br />

مهمان خدا اگرچه کوتاهی کرد<br /> نور تو مرا به آسمان راهی کرد<br /> تو شاهد روز محشری، می دانم<br /> ای ماه خدا شفاعتم خواهی کرد<br />

می رود شب های تقدیر و قضا<br /> ماه اشک و ناله های مرتضا<br /> می رود ادخل علی اهل القبور<br /> ماه رحمت ماه استغفار و نور<br />

می رود آن بزم های پر ز شور<br /> ماه نوشیدن از آن جام طهور<br /> می رود آن نغمه های دلپذیر<br /> ماه جوشن خواندن و ماه مجیر<br />