بهار آمد هوا چون زلف یارم باز مشکین شد زمین چون رویش از گلهای رنگارنگ رنگین شد نگارستان چینی شد زمین از نقش گوناگون چمن رشک ختن از یاسمین وز بوی نسرین شد دلِ آشفته شد محو گلی از گلشن طاها اسیر سنبلی...

ز گرد عارض بستان، غبار رنج و تعب شد از بنفشه چمن چون بهشت غرق عبیر شد از شكوفه زمین چون سپهر پر كوكب درخت تاج مرصّع نهاد بر سر و دوخت صبا به قامتش از پرنیان سبز سلب زهی طراوت گل‌های آتشین رخسار زهی لطافت...

فصل بهار آمد و عالم معطر است بوى نسيم صبح بسى روح پرور است گويا ز خلد مى ‏وزد اين باد مشكبيز كاين سان دماغ ابر ز بوى خوش‏تر است هم اين زمين مرده شده احيا ز فيض او هم اين جهان پير، جوان بار ديگر است چندان...

خواهم امشب باز شيدايى كنم از در رحمت تمنّايى كنم تا شوم دور از تمام هرچه زشت سير، در گلزار زيبايى كنم گرچه خوارم، دم ز گلها مى‏زنم ياد گل، ياد گل آرايى‏كنم مدت كوتاه عمر خويش را صرف خدمت نزد مولايى كنم...

اى ز سرو قدّ رعنا بر صنوبر طعنه زن و اى ز ماه روى زيبا مهر را رونق شكن همچو من هر كس رخ و قد تو بيند تا ابد فارغ است از ديدن خورشيد و از سرو چمن گر خرامى صبحدم در طرف باغ اى گل عذار غنچه از شرم دهانت...

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر كه گويم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر نديده ديده ى گيتى به علم و دانش و تقوا كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر ز بهر رفع حاجات و نياز خويش گرديده سلاطين جهان يكسر...

اى بوسه گاه جن و ملك، خاك پاى تو جان تمام عالم خاكى فداى تو اى اختر سپهر ولايت، كه تا ابد عالم منور است به نور لقاى تو از شهريار كشور دانش، كه در جهان نشناخت كس مقام تو را جز خداى تو اى ريزه خوار...

اى به تو از خالق داور سلام از لب جانبخش پيمبر سلام اى پدر عالم هستى همه نخل على يوسف فاطمه شمس و قمر را به نسب اخترى نسل امام از پدر و مادرى اختر تابنده دانش تويى بلكه شكافنده دانش توئى

بسر مى‏ پرورانم من هواى حضرت باقر بدل باشد مرا شوق لقاى حضرت باقر ز عشقش جان من بر لب رسيده كس نمى‏ داند كه نبود چاره ساز من سواى حضرت باقر بگوشم هاتف غيبى سرود اين نكته را ديشب كه باشد رخش دانش...

از روشنی طلعت رخشنده «باقر» شد نور علوم نبوی بر همه ظاهر در اوّل ماه رجب از مشرق اعجاز گردید عیان ماه تمام از رخ باقر