دو مادر و چهار امامید در بقیع<br /> با غصه ها و درد علی آشناترین<br /> هستید در مدینه پس از این هزار سال<br /> ام البنین و فاطمه را مبتلاترین<br /> شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

ای صحن خاکی حرمت دلرباترین<br /> گرد و غبار مرقد تو کیمیاتربن<br /> در ذهن ما حریم شما فوق جنت است<br /> ای گنبد نداشته ی تو طلاترین<br /> شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

ارث زهرایی این آقاست که کاشانه اش<br /> بین شهر مادری چون بیت مادر سوخته<br /> او نمی سوزد میان شعله ها و مانده ام<br /> با جسارت، عدّه ای گفتند کوثر سوخته <br /> شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت...

نشسته روی لبم باز نام حضرت صادق<br /> نوشته اند مرا هم، غلام حضرت صادق<br /> فدای لحن فصیح و پیام حضرت صادق<br /> ستون مذهب ما شد، کلام حضرت صادق<br /> شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

پیرِمردى که بینِ سجاده<br /> همه دم ذکرِ او خدا می‌بود<br /> کنجِ این خانه‌ى پُر از ماتم<br /> روحِ او از تنش جدا مى‌بود<br /> شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

نشناختند خشک مقدس مئآب ها<br /> خورشیدِ علم را پَسِ ابر حجاب ها<br /> مُشتى، رُفوزه در پىِ درس و کتاب ها<br /> شاگردهایشان همه در رختخواب ها <br /> آتش زدند بر در یک خانه بازهم <br /> شهادت امام صادق...

آقاى بى کسى که غم ارثیه داشته<br /> اُنسى به داغِ مادرِ اِنسیه داشته<br /> کنج اتاقِ خویش حسینیه داشته<br /> با اهل خانه مجلسِ مرثیه داشته<br /> حالا گرفته روضه غریبانه بازهم<br /> شهادت امام صادق...

چه آورده سرت این روزگار بی مروت ها<br /> چه دردی داشتی آقا، چرا با زهر درمان شد<br /> میان خانه ای که سوخته تا آخر عمرت<br /> به پا هر روز و هر شب روضه شام غریبان شد<br /> شهادت امام صادق علیه السلام...

نوایت گاه وا اماه بود و گاه وا جداه<br /> بگو یاد چه افتادی چرا چشم تو گریان شد<br /> تو را بردند از آن کوچه ای که مادرت افتاد<br /> دلیل روشنی دارد اگر زانوت لرزان شد<br /> شهادت امام صادق علیه السلام...

ندارد شهر زهرایی که یار رهبرش باشد <br /> دوباره دست بستن شیوه ی دنیا پرستان شد<br /> پیاده، پا برهنه، پیر مردی در پی مرکب<br /> تمام عالم بالا، از این غصه پریشان شد<br /> شهادت امام صادق علیه السلام...