مدافعان حرم _ بخش1 (تقدیم به شهدای مظلوم نبرد با اسلام آمریکایی)

زنگ زدم به دوست بزرگواری برای خداحافظی و طلب حلالیت.

گفتم عازم کربلا هستم گفت من هم عازم زیارتم.

گفتم کجا بسلامتی؟ گفت همان نزدیکیها.

فکرش را نمی کردم اعزامش کنند سوریه، ولی پیام رمزش همین را می گفت.

گذشت تا حدود سی چهل روز بعدش که دوستی زنگ زد و گفت الان پیش فلانی ام. سوریه بوده و مجروح شده، آمده ام عیادتش!

گوشی را داد به آن بزرگوار، گفتم حاجی چه حال؟ چه خبر؟ کجات زخمی شده؟ گفت تیر خورده به پهلوی راستم. توی خونه خوابیده ام و نمی تونم برم بیرون. گفتم کی بیام دیدنت؟ گفت هر وقت خواستی زنگ بزن و بیا.

خودش را به میدان نبرد رساند و نشان جانبازی گرفت، وقتی همه خواب بودیم!

به پدرم گفتم یک مشورت می خواهم گفت چی؟ گفتم کسی که تیر خورده به پهلوش چی براش ببرم؟ گفت بهتر از هر چیز کمپوت آناناسه.

بالاخره یک روز صبح زنگ زدم به آن بزرگوار و گفتم کی بیام دیدنتون؟ گفت هر وقت اومدی قدمت روی چشم.

گفتم نه، یک ساعتی را مشخص کن که دیگه قطعی بیام چون اگه وعده نکنم دوباره هی کار پیش میاد و عقب میفته و من شرمنده تر می شم، همین الان بیام؟ گفت یازده و نیم بیا.

یک ربع به دوازده بود که کمپوت بدست خانه را پیدا کردم و زنگ زدم. پسرش در را باز کرد. مهمان داشت. چهار پنج نفر که بعد از یک دقیقه معلوم شد از همانها هستند که من به همه شان می گفتم "مقامات"!

هی از آن بزرگوار می پرسیدند کم و کسری نداری؟ آن بنده خدا هم سعی می کرد مشکلات را بشکل کلی و نه فردی برایشان روشن کند به این امید که شاید قدمی یا قلمی تکان بدهند. بعد از چند بار تکرار چه مشکلی داری و توضیح مشکلات، آخرِ سر بزرگترشان گفت: لطف کنید همه ی اینها را که توضیح دادید بنویسید و به ما بدهید! فهمیدم که هنوز آش همان آش و کاسه همان کاسه است؛ یک عده کارشان را انجام نمی دهند و یک عده مظلوم واقع می شوند، آخرش هم آنها که مسؤولند خیلی که هنر کنند پای درددل طرف می نشینند و بعد از چند دقیقه می گویند همه را بنویس و به ما بده! یعنی بجای پیگیری و حل مشکل، یک کار تازه هم برای طرف می تراشند. بگذریم!

چند تا چیز دیگه هم فهمیدم که در پستهای بعدی می نویسم.

وارد خانه که شدم و دیدم مقامات مهمان آن بزرگوار هستند، با همه سلام و علیک کردم و رفتم یک گوشه نشستم تا مهمانها صحبتشان تمام شود و بروند. آن بزرگوار هم در همین حین چند بار رو به من کرد و عذرخواهی کرد.

وقتی بالاخره "مقامات" رفتند آن بزرگوار دوباره عذرخواهی کرد و توضیح داد که اینها قرار بود ده و نیم بیایند، من هم بشما گفتم یازده و نیم بیایید ولی اینها دیر آمدند. گفتم فدای سرتون.

گفت ببخشید نمی خواستم با گفتن این مشکلات شما را هم ناراحت کنم. گفتم غصه نخورید خودم کم و بیش در جریانم.

یکی از مهمانها نرفته بود. بر خلاف رفتار رسمی و کلیشه ای آنها که رفته بودند، این یکی صمیمی بود. معلوم شد جانباز شیمیایی است و از بچه های پایگاه بسیج و دوست آن بزرگوار. آن بنده خدا هم دلش پر بود از بی توجّهی به جانبازهای اصفهان. برایم خیلی خلاصه تعریف کرد که اینجا داروهایش را با بهانه های بی منطق نمی دهند و توی خیابان دچار حمله ی تنفسی شده و داشته می مرده، توی بیمارستانی که در اصفهان محل ارجاع جانبازهای شیمیایی است داشته بر اثر حمله ی تنفسی می مرده و پرسنل بیمارستان و پزشک و پرستار هم انگار نه انگار! حتی حاضر نبوده اند این آقا را احیا کنند! از طریق برادرش پارتی بازی کرده و پرونده اش را به تهران انتقال داده و آقاوار از بیمارستان ساسان تهران نوبت می گیرد و می رود تهران با عزت و احترام و نظم داروهایش را می دهند و می آید.

آمدیم آن بزرگوار را ببینیم دیدیم بزرگوارهایی که سی سال پیش جنگیده اند هنوز دیده نشده اند!

آخرین لحظه ای که "مقامات" داشتند می رفتند دفترچه های بیمه ی زن و بچه اش را داد به بزرگترشان و گفت باطلشان کرده اند اگر ممکن است پیگیری کنید تا دوباره صادر کنند.

وقتی مقامات نشسته بودند و از این بزرگوار مشکلاتش را می پرسیدند بجای بیمه ی قطع شده ی خانواده اش داشت مشکلات مدافعان حرم را برای این آقایان روشن می کرد:

بچه های ما خیلی مظلومند، عراقیها و افغانیها یکیشان که تیر می خورد یا مجروح می شد چنان آه و ناله و فریادی راه می انداخت، خودم را نمی گویم ولی بچه های ما وقتی زخمی می شدند هیچ سر و صدایی نمی کردند، فقط ذکر می گفتند!

بزرگتر مقامات پرسید الان چند نفر مجروح توی اصفهان هستند؟ یکی از همراهانش لای سررسیدش یادداشتی را نگاه کرد و گفت چهارده نفرند ما به همگیشان سر زده ایم!

از حرفهای آن بزرگوار فهمیدم که آنجا اگر کسی تیر و ترکش بخورد، فقط باید بخدا توکّل کند و بفکر پزشک و بیمارستان و آمبولانس نیفتد! بعد هم اگر پایش به ایران رسید فقط خاک ایران را ببوسد و روی چشمش بگذارد و خدا را شکر کند!

می دانستم داوطلب شده و رفته. سر صحبتمان که باز شد گفتم پس چه بی سر و صدا؟ کی رفتید؟ چه جوری رفتید؟ کی مجروح شدید؟

گفت اونجا اولاً فقط داوطلب می برند، ثانیاً نیروهایی را می برند که تخصصی داشته باشند؛ یا پزشک و بهیار باشند، یا مترجم باشند، یا با سلاح خاصی بلد باشند کار کنند، یا....

خودش هم با توجّه به تخصصش داوطلب شده بود و رفته بود.

خیلی چیزها را نمی شود اینجا نوشت ولی خلاصه اش این است که قبل از اعزام، آموزشی می دهند؛ بعدش هم پرواز چراغ خاموش به دمشق و زیارت حرم خانم حضرت زینب و خانم رقیه و بعدش هم اعزام به منطقه ی عملیاتی و بعدش هم نبرد با نیروهایی که بنیابت از آمریکا و اسرائیل و سعودیها و دیگران شرارت می کنند. موقع برگشت هم نیروها را می برند زیارت که این بزرگوار این یکی را نرفته بود و بجایش تن مجروحش را در کابین هواپیما گذاشته بودند و پرواز چراغ خاموش به تهران.

داعشیهایی که تا نزدیکی مرزهای زمینی ایران آمده بودند و رجز می خواندند برای مردمی که قرار بود زیر یوغ یکی از امارتهای شرم آورشان بروند، الآن زور می زدند تا چند شهرک و دهات باقی مانده در اطراف حلب و اتوبان حلب بسمت ترکیه را در دستشان نگه دارند! آن بزرگوار گفت که "شنیده ام چند تا از این دهات را در این چند روزی که آمده ام، بچه ها آزاد کرده اند."

عراق را تا حدی دیده بودم و می دانستم چه کشور مخروبه ای است، سوریه را هم حدس می زدم در این جنگ وحشیانه تخریب شده باشد ولی آن بزرگوار به هر حال شاهد عینی بود که دیده هایش را تعریف می کرد:

همه جا خراب و کثیف است. بوی گند می آید. کوههایی از زباله همه جا دیده می شود. مردم آواره ی دشت و کوه شده اند. یعنی اگر شهر و روستاهایشان هم آزاد شود و برگردند چه جوری می خواهند زندگی کنند؟ اصلاً چه بخورند؟ هرجا شورشیها آمده اند همه چیز مردم را غارت کرده اند، حتی در و پنجره های خانه ها را و گاهی حتی چهارچوبهایش را کنده اند؛ می برند می فروشند! هر جا را می گیرند، همه چیز مردم را غارت می کنند، مردهایشان را از دم می کشند، زنهایشان را اوّل ترتیبشان را می دهند و بعد همه را سوار می کنند و بعنوان برده می فرستند به ترکیه و مصر. خدا می داند مردمی که آواره شده اند چه جوری زندگی می کنند. آنهایشان که زرنگ بوده اند خودشان را رسانده اند به کشورهای اروپایی ولی وضع آنها هم معلوم نیست. بقیه هم یا به کشورهای همسایه فرار کرده اند یا به لاذقیه و چند شهر دیگر یا به بیابانها.

گفتم به ایران هم آمده اند. در همین اصفهان هم تعدادی هستند.

می گفت: یک ماشین در سوریه نمی دیدیم که پلاک داشته باشد! اصلاً هیچ قانونی حاکم نیست. اسلحه هم دست خیلیها افتاده. سر کوچکترین چیزی ممکن است دعوا شود و بزنند همدیگر را بکشند. همه جا پر از جاسوس است.

گفتم من خودم به همه می گویم: "اگر آمریکا و ترکیه و دیگران فقط یک هفته از داعش پشتیبانی نکنند سفره اش جمع می شود و نسلشان کنده می شود." ولی واقعاً در سوریه گیر کار کجاست؟

آن بزرگوار گفت: آنجا ما نیروهایی از [...] کشور مختلف هستیم که در کنار هم می جنگیم. برای حرف زدن با نفر بغل دستی ات مترجم لازم داری! نیروهایی از [...] کشوریم که هر کداممان به یک زبانی و لهجه ای حرف می زنیم، فرهنگهای مختلف، لباسهای مختلف و حتی رنگ پوستهای مختلف داریم. آن طرف هم داعش از سی و هشت کشور نیرو جمع کرده! وقتی در جاده ای حرکت می کنی و یکی دیگر هم با لباس فرم و اسلحه، کنارت راه می رود نمی دانی نیروی خودی است یا دشمن! نمی دانی این که الآن با تفنگ دارد در دو متری ات راه می رود داعش است؟! تکفیری است؟! جبهة النصرة است؟! مسلّحون است؟! چیست؟! حتی ماشینهایی که در حال حرکتند هیچکدام پلاک ندارند، اصلا معلوم نیست دوستند یا دشمن. همه جا پر از جاسوس است. در جنگ خودمان یک خاکریز بود که آن طرف همه عراقی بودند و عربی حرف می زدند. این طرف هم همه ایرانی بودند و فارسی حرف می زدند. آنجا اصلا معلوم نیست دشمن کجاست. تشخیص کسی که باید با او بجنگی گاهی سخت می شود.

آن بزرگوار می گفت: یک ده را که می خواهیم ازشان پس بگیریم، تعدادی تک تیرانداز در خانه های اوّل ده مستقر می کنند. وقتی ما حمله می کنیم این تیراندازها بچه ها را با تیر می زنند تا بقیه مخفی شوند یا فرار کنند. اگر تعداد ما که حمله می کنیم کم بود که ده را می توانند نگه دارند ولی اگر حجم آتش و تعدادمان زیاد بود تیراندازها هم فرار می کنند و در خانه های آخر ده موضع می گیرند و بچه ها را می زنند. ما هم خانه ها را یکی یکی پاکسازی می کنیم و جلو می رویم. در این فرصت آنها فرار می کنند و به دشت می زنند. تیراندازهای آخر ده هم اگر حریفمان نشدند سلاحهایشان را می اندازند، لباسهایشان را هم درمی آورند و به دشت می زنند. ده را که کامل بگیریم دوباره از مخفیگاههایشان که بیرون ده است سعی می کنند ما را بزنند. بهشان موشکهایی مثل [...] و [...] داده اند که هدایت می شود و ضدتانک است. روی دشت اگر نفر بخواهد حرکت کند با تیربارهایی که کسی پشتش نیست تیرتراش می زنند! جنبنده ای نمی تواند در برابر این تیرتراشها بلند شود. با ماشین یا تانک هم که بروی توی دشت، با همان موشکها می زنند. ولی بچه ها تعقیبشان می کنند و مواضعشان را یکی یکی می گیرند.

آن بزرگوار گفت: همین شهید[...] که چند روز پیش تشییعش کردند جلوی چشم خودم شهید شد. ده را گرفته بودیم و داشتیم از ده خارج می شدیم که تعقیبشان کنیم و مخفیگاههایشان را در بیرون ده پیدا کنیم. آقای[...] که در همین دفتر خودمان همکارمان است تیر زدند به رانش، افتاد. شهید[...] رفت برای امدادگری که تیر زدند به سینه اش و همانجا شهید شد. شادی ارواح طیبهء شهدا صلوات.

صلوات فرستادم.

آن بزرگوار تعریف کرد: ماشین را که در یک موضع برای تیراندازی نگه می داری، اگر بیشتر از هشت ثانیه آنجا بمانی با موشک هدایت شونده ی [...] ماشین را می زنند. باید زیر هشت ثانیه از آنجا فرار کنی و ماشین را به جایی دور از دیدشان ببری.

یک ده را گرفته بودیم. از مخفیگاههای بیرون ده بچه ها را با قناصه از فاصله ی نزدیک می زدند. نمی شد نفر برود سراغشان. یک تانک راه انداختیم و تعدادی از بچه ها پشت تانک حرکت می کردند. تانک را با یکی از همان موشکها زدند. آن سه نفر داخل تانک که پودر شدند. ده دوازده نفر هم که پشت تانک راه می رفتند لت و پار شدند. تانک به آن عظمت به تکه های آهن این قدری تبدیل شد. (دستهایش را تقریباً 50 سانت از هم باز کرد.) در همین قضیه [...] تا شهید دادیم.

آن بزرگوار می گفت: بعد از آزاد کردن ده، توی دشت که فراریهایشان مخفی شده بودند می دیدیم بچه ها را از فاصلهء نزدیک می زنند. از بیست متری بچه ها را با تیر می زدند ولی هر چه نگاه می کردیم معلوم نبود از کجا می زنند. گاهی همینجور که بچه ها داشتند توی دشت دنبالشان می گشتند می دیدی از دو متری تیر می زنند؛ یعنی تا دو متریشان می رفتی و باز هم جایشان معلوم نبود! تا این که یک سوراخ پیدا کردیم که سینه خیز داخلش رفته بودند. توی سوراخ که می رفتی یک سالن بود اندازهء اینجا! (به هال و پذیرایی خانه اش اشاره کرد.)

با تعجّب گفتم: اینجا را چجوری درست کرده بودند؟! اصلاً کی درست کرده بودند؟!

گفت: گوش کن تا برایت بگویم. اسرائیلیها یک دستگاهی به اینها داده اند که وقتی جایی مثلاً یک تپه باشد این دستگاه حفّار زمین را سوراخ می کند و زیر زمین حفّاری می کند. همان خاک و سنگهایی را که می کَند، ملات می کند و به بشنه ی دیوارها و سقف می زند.

گفتم: فقط از اسرائیلیها برمی آید بروند همچین چیزی بسازند!

گفت: روی دیوارهایش سوراخهای این قدری درست کرده اند. (انگشت شست و اشاره اش را حلقه کرد.) نوک لوله ی تفنگهایشان را توی سوراخ روی دیواره می گذارند. سر لوله را هم از سوراخ بیرون نمی دهند که ما نبینیم. بعدش بچه ها را یکی یکی با تیر می زنند.

آن بزرگوار می گفت: یک خانه ی سالم نمانده. همه ی خانه ها نیمه مخروبه هستند. هر جا پای اینها رسیده دیوارهای خانه ها سوراخ و گاهی سقفها هم تخریب شده اند.

می دانستم تکفیریها دیوار خانه ها را سوراخ می کنند که به هم راه داشته باشند تا بهتر بتوانند بجنگند. آن بزرگوار موضوعی را گفت که فهمیدم عوامل دیگری هم باعث تخریب خانه ها می شود. بیچاره آن مردمی که روزی در این خانه ها زندگی می کردند!

پ. ن.: اطلاعات جالبی از جنگ سوریه در دسترسم هست که برای مخاطبانش روشنگر می تواند باشد؛ ولی بدلیل مسائل حفاظتی نمی توانم اینجا بنویسم. إن شاء الله اهلش خبردار می شوند، روشن هم می شوند. جاهایی که [...] گذاشته ام بیشترش از همین دست بوده است. هدیه به ارواح طیّبهء شهدای مدافع حرمهای اهل بیت فاتحه ای بخوانید.

با سلام و عرض خسته نباشید

سلام

زنده باشید!